De Beukwilg
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
De Beukwilg

Dit is een forum over Harry Potter. Als je een fan van Harry Potter bent, zul je het hier vast naar je zin hebben.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Het leven van Evanderia Protser

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Het leven van Evanderia Protser Empty Het leven van Evanderia Protser do apr 16, 2009 1:17 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Evanderia Protser


Voorwoord:
Mijn RPG-personage heet Evanderia Protser. De eerste paar hoofdstukken zijn fragmenten uit haar leven voor Zweinstein, daarna gaan we op Zweinstein verder!

Inhoudopgave:
Hoofdstuk 01: De Eerste herinnering
Hoofdstuk 02: Avis
Hoofdstuk 03: Ebublio
Hoofdstuk 04: Flapoorvloek
Hoofdstuk 05: Deplasma
Hoofdstuk 06: Mucus ad Nauseum
Hoofdstuk 07: Geomanni Pesternommi (01/02)
Hoofdstuk 08: Geomanni Pesternommi (02/02)
Hoofdstuk 09: Weekend
Hoofdstuk 10: George
Hoofdstuk 11: Bijna jarig
Hoofdstuk 12: Kerstvakantie
Hoofdstuk 13: Ergste Kerst ooit
Hoofdstuk 14: Overal beter dan hier!
.

2Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 01: De eerste herinnering do apr 16, 2009 1:18 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 01: De eerste herinnering
- 15 juli 1985 -
Evanderia huppelde continue achter haar vader aan, alsof ze bang was hem uit het oog te verliezen. "Lieverd, blijf nou even in de woonkamer," zei haar vader, Gideon Protser, terwijl hij haar optilde, "als jij nu rustig gaat spelen en papa even laat opruimen, dan kunnen we nog vòòr 17.00u bij tante Molly zijn." Hij was onder het praten naar de woonkamer gelopen en zette Evanderia op het speelkleed neer. Hij draaide zich om, om verder te gaan met opruimen en lette niet meer op zijn vijfjarige dochter. Kraaiend van het lachen was Evanderia aan het rond dansen door de woonkamer, haar vader had de radio aangedaan en daar kwamen gezellige geluiden uit. Ze danste in het rond en liet zich op de bank vallen en zag opeens... papa's toverstok! Hij had h'm op de salontafel laten liggen. Evanderia keek over de bank heen, om te zien waar haar vader nu was en zag dat hij de woonkamerdeur gesloten had. Langzaam liep ze naar de stok toe en pakte h'm vast in haar kleine handje. 'Wat een grote stok? Zou ik later ook zo'n grote stok krijgen?' dacht ze, terwijl ze de stok omhoog hield en naar beneden zwaaide. *KLABOOM* Evanderia vloog achterover tegen de bank aan en liet van schik de toverstok uit haar handen vallen. "Deria?" ze hoorde haar vader door de gang rennen en meteen daarna vloog de woonkamerdeur open, "Deria? Alles goed? Wat is er gebeurd?" Evanderia begon te huilen en Gideon rende naar zijn dochter om haar te troosten. Ondertussen keek hij om zich heen, de ontplofte woonkamer door, om er achter te komen wat er gebeurd was. "Lieverd, rustig maar.." sussend srak hij Deria toe, "Het is niet erg, je bent niet gewond." Nog nasnikkend op haar vader schoot zag Deria de toverstok op de grond liggen, vlakbij haar vader's schoen. Ze schoof van zijn schoot en wilde de stok met haar voet onder de bank schuiven, maar Gideon zag de stok liggen en raapte h'm op: "Wat doet mijn stok op de grond?" Deria durfde hem niet aan te kijken en keek naar haar schoenen. "Ik..euhm.. Ik wilde all...alleen maar... e...even... kijken... papa.." bracht ze bibberend uit. "WAT!" riep Gideon, "je weet dat dat niet mag! Wil je al van Zweinstein gestuurd worden, voor je er goed en wel op zit?" Deria begon stilletjes te huilen, ze kon er niet tegen als haar vader kwaad was. "Naar je kamer, we gaan NIET naar tante Molly toe!" ging haar vader verder, terwijl hij zich om draaide en de woonkamer ging opruimen, "dat is je straf.." Deria rende de trap op. 'O wat ben ik stout geweest. Ik had nooit de toverstok van papa mogen pakken.' dacht ze, terwijl ze haar kamertje in liep, 'Zou het waar zijn? Mag ik nu niet meer naar Zweinstein?' Hard huilend plofte ze neer op haar bed en begroef haar gezicht in het kussen. "Deria, kom je eten?" Geen geluid... Gideon liep de trap op naar de kamer van zijn dochtertje en klopte op de deur. "Deria?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij de deur opende, "hoor je me?" Hij keek om de hoek van de deur en zag.. Deria slapend op bed liggen. Hij liep zachtjes naar haar toe en deed de deken over haar heen, daarna deed hij het licht uit en sloot de deur. Beneden deed hij het eten in de magnetron, dat konden ze later wel eten.. En liep naar de opgeruimde woonkamer om het nieuws te gaan kijken. Evanderia werd wakker toen de deur dicht werd gedaan en keek verward om zich heen, het licht was uitgedaan en er was een deken over haar heen gelegd.. "Papa?" vroeg ze onzeker. Toen ze geen antwoord kreeg, stapte ze uit bed en deed het licht aan. Ze zag op de Uilenwandklok, die van haar moeder was geweest, dat het al 18.oou was en merkte meteen dat ze honger had. Ze liep de trap af naar beneden en hoorde de TV vanuit de woonkamer. 'Zou papa nog boos zijn?' bedacht ze toen ze de woonkamer binnen schoof, maar Gideon zag zijn dochter en glimlachte vriendelijk naar haar. Toen durfde ze te vragen: "Papa? Wanneer gaan we eten?" Gideon stond op en liep richting de keuken: "Nu! Kom je?" Evanderia liep haar vader achterna, ze durfde nog niet te huppelen...
.



Laatst aangepast door Evanderia Protser op do apr 16, 2009 1:19 pm; in totaal 1 keer bewerkt

3Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 02: Avis do apr 16, 2009 1:19 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 02: Avis
- 17 augustus 1990 -
Evanderia was alleen thuis, haar vader moest bij tante Molly langs omdat haar neven, George en Fred, weer iets uitgespookt hadden. Ze liep door het huis heen te zoeken, elke kamer ging ze in en elke lade trok ze open. ‘Waar kan hij nou liggen?’ dacht ze bij zichzelf, terwijl ze in de gang stil bleef staan, ‘papa zei..’ En opeens wist ze het! Ze rende de trap op naar de zolder. Daar aangekomen merkte ze dat het licht het niet deed, maar dat maakte haar niet uit. Ze trok de gordijnen van het dakraam open en stond ineens vol in het zonlicht. Zonder ervan te genieten draaide ze zich om en liep naar de hutkoffer die in de hoek stond. Ze wist wat er allemaal in zat, papa had het haar verteld toen ze vroeg waar haar moeder was. Ze was net 6 geworden toen haar vader haar het hele verhaal vertelde over haar moeder... Ze schudde haar hoofd, ze wilde nu niet terug naar het verleden afdwalen. Ze opende de hutkoffer en haalde de bovenste boeken eruit. Daar lag hij! Netjes opgeborgen in een doosje: de toverstok van haar moeder! Evanderia hoopte al jaren dat ze die stok mocht hebben, maar ze durfde het niet aan haar vader te vragen. Gisteren was ze aan het lezen in een oud schoolboek van haar vader en had toen een spreuk gevonden die ze wilde uitproberen. Oké.. ze wist dat ze niet mocht toveren buiten Zweinstein, maar niemand kwam erachter. Ze zouden op het ministerie denken dat haar vader het deed en haar vader dacht dat er geen toverstok meer in huis was, want hij vergat altijd mama’s spulletjes op zolder. Ze liep met de toverstok terug naar haar kamer en pakte het boek erbij:

Avis: Een spreuk waarmee je een paar kleine, kwetterende vogels uit je toverstok kan toveren. Avis is Latijns voor 'vogel' Je houdt je toverstok lichtjes in de palm van je hand en zwaait van linksboven een halve maan naar rechtsonder, terwijl je dit doet zegt je duidelijk: “Avis”. En je eindigd met de punt van je toverstok naar boven gericht. Deze spreuk is van oorsprong ongevaarlijk, maar als de spreuk voor de verkeerde doeleinden wordt gebruikt, kan het ongezond uitpakken..

“Nou dat kan ik wel!” zei Evanderia hardop tegen zichzelf. Ze legde het boek weg, de laatste zin negerend, en liep naar het midden van haar kamer. Ze maakte de zwaaibeweging en zei langzaam en duidelijk: “Avis” Ze keek strak naar de punt van de toverstok, maar.. er gebeurde helemaal niks. Na nog drie mislukte pogingen, kreeg ze twee hele kleine vogeltjes uit de punt van de stok. Maar de vogeltjes waren zo klein dat ze oploste in de lucht. Evanderia bedacht dat het misschien beter was om even pauze te houden en ging wat drinken halen uit de keuken. Na een half uurtje pakte ze toch weer de toverstok in de hand, haar vader zou over een uur thuis komen en dan moest de toverstok weer in de hutkoffer liggen! “Avis!” zei ze luid en geconcentreerd. Nu had ze direct drie vogeltjes, die weer te ‘iel’ waren om voort te bestaan. Maar bij haar tweede poging kreeg ze het eindelijk voor elkaar. Vijf mooie vogeltjes vlogen schel kletterend om haar hoofd heen. Ze liep snel naar het raam en deed dat open, zodat de vogeltjes weg konden vliegen. Ze was blij dat het toch gelukt was, haar eerste ‘echte’ spreuk! Maar toch voelde ze ook een bedroefd gevoel. Ze moest haar moeder toverstok, die zo lekker in de hand lag, weer opbergen op zolder en dat wilde ze eigenlijk helemaal niet doen. Ze stond nog uit het raam te staren toen ze de klok uit de woonkamer hoorde slaan: VIJF UUR! Haar vader kon elk moment thuis komen, snel rende ze de trap op naar zolder en deed de stok weer in zijn doosje. Ze was net op tijd weer beneden en begroette haar vader vrolijk.
.

4Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 03: Ebublio do apr 16, 2009 1:20 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 03: Ebublio
- 29 december 1990 -
‘Vandaag is de dag! Ik ga mijn brief krijgen voor komend schooljaar!’ bedacht Evanderia nog half slapend, terwijl ze haar wekker uitduwde. Ze had kerstvakantie en hoefde eigenlijk niet vroeg op te staan, maar ze wilde perse. Vandaag werd ze namelijk 11 jaar oud en zou ze haar brief van Zweinstein krijgen. Die wilde ze uiteraard zelf ontvangen, dus had ze haar wekker gezet. Evanderia is geen ochtendmens en heeft moeite om uit het warme bed te stappen. Maar haar nieuwsgierigheid overwon van haar luiheid. Ze stapte uit bed en liep naar de badkamer. Terwijl ze haar tanden aan het poetsen is denkt ze aan die avond. ‘Wie zullen er allemaal op bezoek komen? En wat voor een cadeaus zal ik krijgen?’ Nadat ze zich aangekleed had liep ze naar beneden en zocht haar vader. “Papa!” riep ze, nadat ze de keuken was binnengelopen. Haar vader stond aan het aanrecht en was bezig met het ontbijt. “Deria, lieverd. Gefeliciteerd met je verjaardag!” zei hij blij terwijl hij zijn dochter in zijn armen sloot, “Kom we gaan eerst ontbijten en daarna mag je mijn cadeau uitpakken.” Evanderia ging aan tafel zitten en Gideon haalde de ontbijtspullen met een zwaai van zijn toverstok. Tijdens het eten zat Gideon de ochtendprofeet te lezen en Evanderia keek om de haverklap uit het raam. “Hij komt niet sneller, door uit het raam te kijken hoor!” grapte haar vader vanachter de krant. Die man zag ook alles! Evanderia was klaar en bracht haar bord terug naar het aanrecht. Toen hoorde ze opeens een zacht getik en keek achterom. Daar bij het achterraam zat een bruine uil tegen het raam te tikken. Evanderia liep er snel naar toe en opende het raam. De uil hipte naar binnen en stak zijn pootje uit. Evanderia haalde de brief er voorzichtig af en liet de uil weer gaan. Nadat ze het raam weer gesloten had liep ze terug naar de keukentafel en opende de brief. De inhoud kende ze al, omdat ze veel neven had die haar voor waren gegaan. Dus ze gaf de boekenlijst aan haar vader en vroeg om haar cadeautje. De toverstok! Van haar moeder! Evanderia kon het nog steeds niet geloven, terwijl ze naar het geopende doosje in haar hand keek. Ze durfde de stok niet eens vast te pakken, uit angst dat het een droom was. Ze keek verward op naar haar vader, maar die glimlachte alleen maar. “Papa? Is dit de stok van.. mama?” vroeg ze onschuldig, terwijl ze het antwoord allang wist. “Ja, dat heb je goed geraden. Mama had haar toverstok niet bij zich op de dag dat ze.. naja die lag dus thuis en ik dacht dat jij hem misschien wel wilde hebben.” legde haar vader uit. Evanderia zette het doosje voorzichtig aan de kant en omhelsde haar vader zo stevig als ze maar kon. Daarna viel er een stilte en Gideon pakte snel nog een pakje, vanonder de bank, en gaf die aan zijn dochter. “Nog een cadeautje?” vroeg Evanderia vrolijk. Ze pakte het aan en begon met uitpakken. Er kwam een boek uit: ‘Een beknopte beschrijving van Zweinstein’. Haar vader pakte het pakpapier weg en antwoordde: “Daar heb je misschien wat aan op Zweinstein, hij is ook van je moeder geweest.” TRING! De voordeur bel ging en Evanderia sprong op. Ze rende naar de deur toe en nog voor ze hem open had gedaan wist ze wie er achter stond. “Tante Molly!” Ze rende in de armen van een iets wat mollige vrouw met knalrood haar. “Hoi schatje van me! Gefeliciteerd!” zei Molly Wemel warm en meteen daarna zei ze tegen de jongens achter haar, “Kom kinderen feliciteert jullie nichtje eens.” “Hoi” zei Ron zachtjes, terwijl hij door de deuropening naar binnen schoof. “Hè gefeliciteerd! Wanneer kom je nou naar Zweinstein?” vroeg George, terwijl Fred een beweging met zijn toverstok maakte achter de rug van zijn moeder. Opeens kwamen er zeepbelachtige ballonnen te voorschijnt en Evanderia keek er glunderend naar. Ginny hing aan de rokken van haar moeder en glimlachte voorzichtig om de truc van Fred. naar Evanderia, die een knipoog terug gaf. Nadat iedereen in de woonkamer zat en voorzien was van drinken, begon Gideon een gesprek aan met Molly: “Zo, dus Arthur moest werken vandaag?” “Ja, jammer genoeg wel. Hij is momente-“ verder luisterde Evanderia niet, ze wenkte de tweeling en liep naar de keuken. De tweeling liep met haar mee en keek haar vragend aan. “Nou, kijk.. ik heb de toverstok van mijn moeder gehad. En die ballonnen.. kunnen jullie me dat leren?” Evanderia keek hoopte vol van de een naar de ander. George keek Fred aan en zei: “Ach waarom ook niet. Wij kunnen er niks aan doen, dat jij de regels wilt breken!” Fred glimlachte en knikte instemmend. “Oké luister, De spreuk is ‘Ebublio’ en dan maakt je tegelijkertijd deze beweging met je toverstok.” legde George uit, terwijl hij de beweging voor deed. Evanderia deed eerst alleen de beweging en mompelde toen de spreuk. “Dat moet echt harder, want anders werkt het niet.“ zei George gespeeld gemeen. “Ebublio!” riep Evanderia opeens heel hard en ze maakte tegelijkertijd de zwiepbeweging. Ineens was de hele keuken gevuld met zeepbelachtige ballonnen en Evanderia leek te groeien van trots. Wat zij niet wist was dat Fred ondertussen ook zijn stok had gepakt en achter haar was gaan staan. Toen zij haar spreuk zei, deed hij hetzelfde en zorgde er op die manier voor dat er extra veel ballonnen waren verschenen. Evanderia was helemaal in d’r sas en ze gingen met z’n drieën terug naar de woonkamer, waar Ron en Ginny samen een potje toverschaak aan het doen waren. Ron keek op en vroeg: “Waar zijn jullie geweest?” Fred aaide hem over het hoofd en ging naast Ginny zitten. “Dat gaat je niks aan, broertjelief!” antwoordde George, terwijl hij met Evanderia naar de bank liep en bij de volwassenen gingen zitten.
.

5Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 04: Flapoorvloek do apr 16, 2009 1:20 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 04: Flapoorvloek
- 11 oktober 1991 -
Evanderia was al een paar weken op Zweinstein en voelde zich al helemaal thuis. Er was alleen een jongen die ze niet kon uitstaan. Hij zat haar de hele tijd te pesten en wilde maar niet ophouden. Gisteren was weer een akkefietje geweest en nu zat ze in de bibliotheek een ‘straf’ te zoeken voor hem. Ze wilde stiekem een spreuk bij hem doen, zonder dat hij het door had. Ze had al drie boeken doorgebladerd en toen zag ze opeens een spreuk die goed genoeg zou zijn en niet al te moeilijk:

Flapoorvloek: Met deze vloek kun je de oren van iemand laten flapperen, alsof hij flapperoren heeft. Deze spreuk is niet schadelijk, zolang hij maar in mindere maten gebruik wordt op dezelfde persoon. Houdt je toverstok gericht op de persoon die je wilt vervloeken en draai een klein rondje linksom, terwijl je ‘flapoortje’ zegt.

Evanderia klapte het boek dicht en zette het terug in de kast. Op de gang zocht ze naar een lege kamer en die ging ze binnen. Ze zette haar tas op de grond en pakte haar toverstok. Na een uurtje oefenen had ze hem redelijk onder de knie. Maar dat was op haar knuffel, misschien ging het niet zo goed als ze het op een leerling zou doen. Maar dat kon haar niks schelen, de volgende keer als ze hem zag was hij de klos! De volgende dag zag ze hem met zijn vrienden in de gang staan. Ze stonden te wachten op de volgende les en waren lachend aan het praten. Toen Evanderia dichterbij kwam kon ze hen horen praten. Ze hadden het over een leerling van Huffelpuf, ze waren die leerling aan het zwart maken. Evanderia kon echt niet tegen zwartpraat en richtte ongezien haar toverstaf op die bullebak. Toen zei ze zo zachtjes zodat niemand haar kon horen: “Flapoortje”. Maar er gebeurde helemaal niks. Teleurstellend deed ze een paar passen achteruit. Ze wilde iets harder praten, maar wilde niet dat de groep haar hoorde. Toen ze tien passen verder weg was gaan staan zei ze opnieuw: “Flapoortje” en deed de goede beweging met haar toverstok. Weer gebeurde er niks met die bullebak. Toen riep haar beste vriendin haar en ze keek iets meer naar links. Naast dat groepje jongens stonden leerlingen uit haar klas te wachten en opeens zag ze het. Ze had Nicky flaporen bezorgd. Die groep jongens brulde van het lachen en riepen allerlei dingen tegen Nicky en haar. Evanderia rende snel naar Nicky toe en verontschuldigde zich duizendmaal. Samen gingen ze snel naar de ziekenzaal en daar werd Nicky geholpen door een boze madame Plijster. Evanderia moest voor straf in de herfstvakantie helpen in de ziekenzaal.
.

6Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 05: Deplasma do apr 16, 2009 1:20 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 05: Deplasma
- 18 oktober 1991 -
Evanderia en Nicky liepen door de gang, richting de kamers van professor Anderling. Ze hebben straf omdat ze vorige week ’s nachts in de gangen betrapt waren. “Wat zal ze voor straf bedacht hebben denk je?” vroeg Nicky. Evanderia trok haar schouders op en antwoordde afwezig: “Maakt mij niks uit.” Nicky keek haar verbaasd aan en vroeg nieuwsgierig: “Wat is er met jou aan de hand? Vorige week was je nog o zo kwaad, omdat we straf kregen en nu onderga je het zwijgzaam?” Ze kwamen bij de deur van professor Anderling en Evanderia klopt aan, terwijl ze zachtjes antwoordde: “Ik ben gewoon blij dat we een avond niet in die afdelingskamer hoeven te zijn, bij die bijdehante oudejaars die ons maar stomme, irritante eerstejaars noemen.” Nicky schoot in de lach op het moment dat professor Anderling de deur open deed. “Wat is er zo grappig, mejuffrouw Kwekkeboom?” vroeg ze met een strak gezicht. “Eeuhmmm.. Niks professor Anderling.” zei Nicky timide. Professor Anderling stapte opzij en liet de twee meisjes binnen. Evanderia en Nicky gingen zij aan zij voor het bureau staan en wachtte op hun straf. “Oke dames, jullie gaan vandaag schoonmaken in de spookkamer,” zei professor Anderling terwijl ze achter haar bureau ging zitten, “die kamer is in de kelder, achter de ridder in de gang het verst naar het oosten.” Evanderia keek schuin naar Nicky en zag dat zij ook verrast was. ‘De spookkamer, hadden ze een spookkamer op Zweinstein?’ dacht Evanderia bij haarzelf. Professor Anderling keek de meisjes aan en voegde er toen aan toe: “Waar wachten jullie op?” Evanderia en Nicky gingen meteen weg en liepen zwijgzaam door de gangen naar de kelder. Daar aangekomen zagen ze de ridder staan en liepen naar hem toe. “Ga jij uit jezelf aan de kant?” vroeg Nicky brutaal aan hem. De ridder draaide zijn hoofd naar haar toe en antwoordde: “Nee, maar nu wel. Omdat professor Anderling me verteld heeft dat jullie hier zijn in opdracht van haar.” Toen stapte hij opzij en nam het stuk muur dat achter hem was mee. De meiden gingen door de opening en kwamen in de smerigste kamer waar ze ooit geweest waren. Ze zagen overal spokenslijm! Evanderia zuchtte diep: “Misschien was een avondje in de afdelingskamer, met oudejaars, toch niet zo erg.” Nicky keek haar glunderend aan en zei vrolijk: “Deria, heb jij je toverstok bij je?” “Tuurlijk” antwoordde Evanderia verbaasd en ze pakte hem uit haar gewaad. Nicky pakte ook haar stok en zei: “Ik ken namelijk een spreuk die ons nu van pas gaat komen. Kom dan leer ik hem je, zo moeilijk is hij niet.” Evanderia was alweer verbaasd door haar beste vriendin, altijd kwam ze uit een onverwachte hoek. Nicky legde de spreuk uit en Evanderia luisterde aandachtig. ‘Ja, dat moet mij wel lukken’ dacht ze, nadat Nicky uit gesproken was en de spreukbeweging had voor gedaan. “Deplasma” zei ze voorzichtig, terwijl ze de beweging deed. Een klein glinsterende straal spoot uit haar toverstok, maar doofde al voordat hij in de buurt van het slijm kwam. “Kom gewoon blijven oefenen! Ik begin alvast, oke?” zei Nicky. Ze wachtte niet op antwoord en liep naar de andere kant van de kamer. Evanderia bleef proberen en na ongeveer twintig minuten bleef de straal sterk genoeg om het slijm weg te krijgen. “Yes! Nicky, het lukt!” riep ze naar de andere kant van de kamer en ging toen snel aan het werk. Nicky had al ongeveer een kwart van de kamer gedaan en ze wilde niet dat haar vriendin alles alleen zou doen. Veertig minuten later waren ze klaar en keken ze naar hun resultaat. “Nou dat hebben we snel gedaan, toch?” zei Nicky tevreden. Evanderia stopte haar toverstok weer weg en knikte instemmend. “Denk je dat professor Anderling het niet erg vindt dat we toverkracht hebben gebruikt?” vroeg ze. Nicky keek haar aan: “Ze hoeft het niet te weten! We kunnen hier nog even blijven en dan later bij haar afmelden, dan is het net of we langer bezig zijn geweest.” Evanderia glimlachte en pakte haar toverstok weer, terwijl ze iets naar achter liep zei ze: “Even oefenen?” Nicky begon te glunderen, ze vond het altijd leuk om spreuken te oefenen. Na ongeveer een uur stopte ze met oefenen en liepen samen terug naar de kamers van professor Anderling. Evanderia hoopte dat professor Anderling er nooit achter zou komen dat ze toverkracht hadden gebruikt...
.

7Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 06: Mucus ad Nauseum do apr 16, 2009 1:21 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 06: Mucus ad Nauseum
- 13 november 1991 -
Theodor Pasmoer rent richting de trap van de meisjesslaapkamer en roept naar boven: "Emely, waar blijf je nou?" Evanderia zit in een stoel bij de openhaard en ziet dat Theodor een voet op de traptree zet. "Wacht!" zegt ze tegen hem, "Jongens kunnen de meisjestrap niet op." Theodor kijkt achterom en ziet Evanderia zitten. Hij loopt naar haar toe en vraagt: "Jij heet toch Deria? Zou jij voor mij willen kijken waar mijn zus blijft?" Evanderia staat op en loopt richting de trap, terwijl ze over haar schouder zegt: "Is goed, ik ben zo terug." Ze loopt naar de eerstejaarskamer en opent de deur. Emely zit op haar bed en kijkt schichtig om. Ze is opgelucht als ze ziet dat het niet haar broertje is en vraagt: "Deria, kun jij mij helpen?" Evanderia loopt naar haar bed en kijkt naar het boek dat open ligt. "Waarmee heb je hulp nodig?" vraagt ze voorzichtig. Emely is opeens een beetje nerveus en antwoord: "Ik moet met mijn broertje naar de bibliotheek, om hem bijles in toverdranken te geven. Maar ik heb daar helemaal geen zin in!" Evanderia is ondertussen op het bed gaan zitten en trekt het boek naar zich toe, dan leest ze:

Mucus ad Nauseum: Vloek van de druipneus; veroorzaakt een hele grote verkoudheid.
De werking: Als ‘Mucus ad Nauseum’ volledig wordt uitgevoerd, krijg je volle holtes en een erg lopende neus. Mocht je geen zin hebben in, bijvoorbeeld je werk, verjaardagen, school, je bruiloft, etc. dan is deze vervloeking een ideale oplossing.
De uitvoering: Je maakt een zwaai van een halve maan, vanaf de grond richting de neus en zodra je de neus aantikt zeg je: ‘Mucus ad Nauseum’.


Ze kijkt op uit het boek en ziet dat Emely haar verwachtingsvol aankijkt. “Je wilt dat ik deze spreuk bij je toepast?” vraagt ze na een korte stilte. Emely schuift het boek aan de kant en gaat naast Evanderia op bed zitten, terwijl ze bijna smekend vraagt: “Ja, heel graag. Want ik heb vandaag echt geen zin. Deria alsjeblieft, doe dit voor mij!” Evanderia stond op en liep een stukje de kamer in. “Emely, dat kan ik niet doen. Je hebt het beloofd en daarbij ik ken die spreuk helemaal niet, wat nou als ik het fout doe?” Emely pakte het boek en keek nog eens naar de spreuk en zei toen: “Kom Deria! Zo moeilijk is deze spreuk niet en jij hebt alle spreuken die we tot nu toe in de klas gehad hebben zo snel onder de knie gekregen!” Evanderia draaide zich naar Emely om en moest ongewild toch glimlachen, want ze had gelijk. “Oké, laat mij die spreuk nog eens zien.” verzuchtte ze, toen ze zich erbij neerlegde. Nadat Evanderia de spreuk en de uitvoering goed bestudeerd had gingen ze het proberen. Ze ging voor Emely staan en deed de beweging van de uitvoering. Precies op het moment dat haar toverstok Emely’s neus aanraakte zei ze: “Mucus ad Nauseum” Er gebeurde helemaal niks, maar Emely keek haar vragend en verwachtingsvol aan. “Sorry Em, het is niet gelukt.” “Maakt niet uit, probeer het nog eens!” Emely sloot haar ogen en bleef rustig afwachtend op wat er komen ging. “Mucus ad Nauseum!” Evanderia sprong snel achteruit, want Emely kreeg gelijk een hoestbui. Toen die bui voorbij was, zat ze te snotteren en moest heel hard niezen. De spreuk was gelukt! Nu moest Emely alleen nog even naar beneden om haar broertje te melden dat ze zich niet goed voelde. Terwijl Emely een zakdoek pakte en naar de deur liep, ging Evanderia met een zucht op haar eigen bed liggen. Ze durfde Theodor nu even niet onder ogen te komen...
.

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 07: Geomanni Pesternommi (01/02)
- 19 november 1991 -
Na het ontbijt liepen Evanderia en Nicky naar hun eerste les van die dag. “Verweer tegen de Zwarte Kunsten! Ik heb er echt zin in!” zei Nicky vrolijk. “Ik ook! We gaan een nieuwe spreuk leren!” antwoorden Evanderia iets minder enthousiast, ze was nooit een ochtendmens geweest. Terwijl ze door de gang liepen pakte Nicky haar Verweerboek uit haar tas en deed hem open op de inhoudsopgave. “Welke spreuk denk je dat we gaan leren?” vroeg Nicky, waarna ze een paar spreuken op begon te noemen. Ze gaf Evanderia niet eens de tijd om antwoord te geven, maar dat was niet erg. Zo ging het altijd in de ochtend tussen hen: Nicky kletste continu en Evanderia luisterde alleen maar. Ondertussen waren ze bij de deur van het klaslokaal gekomen, daar stonden al een paar klasgenoten te wachten. Evanderia ging naast Theodor op de grond zitten en knikte hem een begroeting toe. Ze wilde hem niet storen, omdat hij in gesprek was met Patricia Vrolijk. Patricia zit in Huffelpuf en heeft een tweelingzus op Zweinstein, die in Ravenklauw zit. “Goedemorgen leerlingen, kom binnen!” Professor Velmard stond in de deuropening en hield de deur open voor de leerlingen. Evanderia krabbelde overeind en liep met de rest van haar klasgenoten mee naar binnen. “Deria, hier!“ Ze keek op en zag dat Nicky naar haar zwaaide vanaf hun ‘vaste’ tafel. Ze moest ongewild lachen om Nicky’s aanhoudende vrolijkheid en liep hoofdschuddend naar voren. “Nicky, ik weet toch dat we hier zitten” zei ze terwijl ze haar tas op de tafel liet vallen, “We zitten altijd aan deze tafel!” “Ja, dat weet ik! Maar ik wilde dat je opschoot, ik was bang dat Robbie naast me zou komen zitten.” zei Nicky, terwijl ze stiekem achterom keek. Evanderia volgde haar blik en zag dat Robbie Putters, een mede-Griffoendor, teleurgesteld aan een lege tafel ging zitten. “Hij wil alleen maar aardig zijn en vrienden maken.” stelde ze Nicky gerust, “Hij heeft nog niet zoveel vrienden, dat weet je.” Nicky antwoordde niet en pakte haar boek uit haar tas. “Vandaag gaan jullie een spreuk leren tegen Keltische Aardmannetjes” begon professor Velmard, terwijl de klas meteen stil werd. Iedereen vond dit het leukste vak en de professor was aardig, maar hij kon ook streng zijn als je niet luisterde. “Wie weet hoe een Keltisch Aardmannetje eruit ziet?” Meteen schoten er een paar vingers de lucht in en de professor zei: “mejuffrouw Kwekkerboom, weet u het misschien?” Nicky had haar vinger niet opgestoken, omdat ze door het boek aan het bladeren was en nu keek ze verbaasd op. ‘Wat had hij gevraagd?’ Evanderia had al geweten dat dit zou gebeuren en schoof haar perkament ongezien richting Nicky. Nicky sloeg haar ogen neer en las: ‘Keltische Aardmannetjes -> uiterlijk?’ “Ze zijn staalblauw en ongeveer twintig centimeter lang.” begon ze opgelucht, “En ze hebben een heel schelle stem, met een spits gezicht.” “Ja, dat is goed. 10 punten voor Griffoendor. Maar volgende keer gaan er punten af, als u het nog eens voorzegt, mejuffrouw Protser.” voegde professor Velmard eraan toe, terwijl hij richting de kooi liep die aan de zijkant van zijn bureau stond. Evanderia begon te blozen en schoof snel haar perkament terug naar haar eigen deel van de tafel. Ze keek Nicky aan en die knipoogde dankbaar, ze moest zelf ook een beetje glimlachen. “Er is een spreuk die er voor zorgt dat Keltische Aardmannetjes rustig worden, zoiets als een verdoving of verstijving. Daardoor kan je ze gemakkelijker vangen, zonder gebeten te worden.” ging professor Velmard verder en hij trok de deken van de kooi af, waarna er meteen een schel geschreeuw door het lokaal klonk. Alle leerlingen schokken, omdat ze dit niet hadden zien aankomen. De professor gooide de deken weer terug en de Aardmannetjes bedaarden bijna direct. “Nu gaan jullie in groepjes van drie de spreuk bekijken in het boek,” ging de professor verder. “Als jullie dat gedaan hebben, is er nog even tijd om met de spreuk te beginnen.” Meteen stonden er leerlingen op om groepjes te vormen. Nicky zag dat Robbie haar richting op keek, dus riep ze: “Patricia doe je met ons mee?” Patricia keek verbaasd op, tot nu toe waren de leerlingen altijd met hun eigen afdeling in groepjes gegaan. “Euhm.. Ja, is goed.” antwoordde ze en pakte haar spullen op, om bij Evanderia en Nicky aan tafel te gaan zitten. Evanderia keek Nicky verbaasd aan, maar die trok alleen maar haar schouders op. Terwijl Patricia bij hen aan tafel ging zitten, pakte Evanderia haar boek en bladerde naar de goede pagina. Ze begon te lezen:

Geomanni Pesternommi: Om een Keltisch Aardmannetje te verstijven, zodat je hem kan vangen zonder gebeten te worden.
De werking: Als de uitvoering correct wordt gedaan, zal er een gouden cirkel in de lucht verschijnen en verstijft het Aardmannetje.
De uitvoering: Je maakt met je toverstok een ovale cirkel in de lucht. Zo groot dat het Aardmannetje erin past. Terwijl je dat doet bedenk je (in gedachten) dat het Aardmannetje in die cirkel gevangen zit. Op het moment dat je cirkel bijna gesloten is, roep je de spreuk: ‘Geomanni Pesternommi’.


Toen Evanderia klaar was met lezen keek ze naar de andere twee meiden. Nicky was een cirkel, met in het midden een kruisje, aan het tekenen op haar perkament, maar Patricia was nog aan het lezen. “Wat denk je? Gaat deze spreuk lukken?” vroeg ze aan Nicky, die klaar was met haar tekening. “Absoluut! Zo moeilijk is hij niet, Deria.” zei ze in volle overtuiging, “Anders zou professor Velmard deze spreuk nu nog niet aan ons leren.” Evanderia kon Nicky alleen maar gelijk geven en pakte haar toverstok. Patricia was ook klaar met lezen en de drie meiden liepen naar de professor toe. “Mogen wij een Aardmannetje om mee te oefenen?” vroeg Evanderia vriendelijk. Professor Velmard keek op van het boek waar hij in aan het lezen was. “Nee, mejuffrouw Protser. Vandaag gaat iedereen alleen maar in de lucht oefenen.” legde hij geduldig uit, “Omdat we niet zoveel tijd meer hebben en ik geen zin heb om alle Aardmannetjes te moeten vangen, als het de leerlingen niet lukt.” De meiden liepen terug naar hun tafel en gingen ernaast staan. “Ga jij maar eerst, Deria.” zei Nicky met pretoogjes. Evanderia gaf haar een por in haar zij en ging iets voor de andere twee meiden staan. Ze maakte een cirkel in de lucht en zei: “Geomanni Pesternommi”, maar er gebeurde niks. Verbaasd keek ze achterom. De twee meiden waren ook verbaasd, maar Nicky kreeg opeens een denkrimpel op haar voorhoofd. “Heb je het Aardmannetje in gedachten opgesloten in de cirkel?” vroeg Nicky, “Want dat stond ook in het boek, weet je nog?” “O ja, dat is waar ook.” Evanderia pakte het boek erbij en las dat gedeelte nog een keer over. “Oké, ik ga het nog een keer proberen.” Ze ging weer klaar staan en hield haar toverstok in de lucht. Toen maakte ze een cirkel in de lucht, terwijl ze in gedachten het Aardmannetje opsloot en zei: “Geomanni Pesternommi”. Weer gebeurde er niks. Evanderia was teleurgesteld, maar nu was de beurt aan een van de andere meiden. Patricia ging vooraan staan en probeerde het ook twee keer. De tweede keer kreeg ze een heel zwak goud lijntje in de lucht, maar dat verdween meteen weer. Terwijl Nicky verwoede pogingen aan het doen was, stond professor Velmard op en klapte in zijn handen. Alle leerlingen stopten met oefenen en gingen allemaal zitten. “Oké, ik heb een paar goede pogingen gezien, maar de les is afgelopen. We gaan volgende keer verder met deze spreuk en dan zullen we de Keltische Aardmannetjes ook uit hun kooi laten. Als huiswerk wil ik dat jullie deze spreuk gaan oefenen, zodat de meeste hem onder de knie hebben bij de volgende les.” Alle leerlingen pakte snel hun spullen in en liepen het klaslokaal uit. Op de gang gingen de Griffoendors naar beneden, richting de voordeur. Ze hadden nu les in de kassen. “Tot ziens meiden.” riep Patricia tegen Evanderia en Nicky, terwijl ze de trap naar boven opliep. “Doei!” zeiden Evanderia en Nicky in koor en liepen al pratend met hun klasgenoten mee.
.

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 08: Geomanni Pesternommi (02/02)
- 21 november 1991 -
“We kunnen er nu niet meer onderuit, Deria!” Nicky stond voor de stoel, waarin Evanderia een boek aan het lezen was. Evanderia keek haar vriendin verbaasd aan. Nicky trok het boek uit haar handen en zei: “Ben je vergeten dat we morgen weer een les Verweer tegen de Zwarte Kunsten hebben?” Evanderia ging meteen rechtop zitten, ze was inderdaad vergeten dat ze die spreuk nog moesten oefenen. Gisteren hadden ze er geen zin in gehad, omdat ze liever sneeuwballen hadden gegooid bij het meer. Ze stond op en zuchtte luid. “Okee, laten we het dan nu maar meteen gaan doen. Had je een plek in gedachten waar we kunnen oefenen?” vroeg ze aan Nicky, terwijl ze haar leesboek terugpakte en opborg in haar tas. “Ja, we kunnen buiten oefenen bij het meer.” antwoordde Nicky, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Evanderia bevroor in haar beweging en keek haar vriendin aan. “Ben je gek geworden?” vroeg ze, “Het vriest buiten en er ligt sneeuw, voor het geval je dat nog niet wist..” Nicky glimlachte naar haar en liep toen zonder een woord te zeggen naar de trap van de meisjesslaapzalen. Evanderia duwde onzorgvuldig haar spullen in haar tas en rende Nicky achterna. In de slaapzaal aangekomen zag ze dat Nicky haar boek en mantel al gepakt had. “Nicky?” ze liep naar het bed van haar vriendin, “Je meent het of niet?” “Ja! Het is de beste plek, omdat we nog zo weinig tijd hebben om te oefenen.” antwoordde Nicky. Ze liep de hutkoffer van Evanderia en haalde daar haar mantel uit en zei, terwijl ze zich omdraaide: “Weet je, nu zijn we verplicht om de spreuk snel te leren! We hebben nog maar een uurtje voor het donker wordt. Daarnaast krijg ik het koud, dus we moeten snel naar binnen gaan. Dat is ook een extra motivatie om de spreuk te leren!” Evanderia schoot in de lach, zo had ze het zelf nog niet bekeken. Haar vriendin had soms de raarste ideeën, maar op de een of andere manier klopte ze toch meestal! Eenmaal bij het meer aangekomen pakte de meiden allebei hun toverstok en gingen naast elkaar staan. “Zullen we tegelijkertijd oefenen?” vroeg Evanderia, “Dan kunnen we nog sneller naar binnen.” Nicky knikte en begon met oefenen. Evanderia ging met haar rug naar Nicky staan en stak haar toverstok omhoog. Terwijl ze aan een gevangen Keltische Aardmannetje dacht, maakte ze een cirkel in de lucht. Toen de cirkel gesloten was zei ze: “Geomanni Pesternommi!” Maar er gebeurde helemaal niks. Na een paar mislukte pogingen draaide ze zich om naar Nicky en zag dat het haar beter afging. “Gaat goed, Nicky!” zei ze bemoedigend tegen haar vriendin, ondanks haar eigen teleurstelling. Nicky stopte even met oefenen en keek naar Evanderia. “Ja! Maar bij jou niet, begrijp ik?” ze deed ondertussen haar toverstok in haar gewaad en ging naast Evanderia staan, “Laat eens zien, Deria.” Evanderia deed haar toverstok weer in de lucht en begon met de cirkel. Nadat de cirkel gesloten was zei ze weer: “Geomanni Pesternommi” Maar weer gebeurde er niks. Ze keek Nicky voor medelijden, maar Nicky schoot in de lach. Evanderia keek haar vriendin verbaasd en een beetje verontwaardigd aan. “Hahaha! O, ik kom niet meer bij!” ze schaterden van het lachen en er kwamen zelf tranen op haar gezicht. “Hahaha! O.. mijn buik… hahaha!” Evanderia begon een beetje boos te worden, ‘hoe kon Nicky nou zo erg lachen, terwijl zij een spreuk probeerde te leren?’ Nog nahikkend begon Nicky te praten: “Kijk Deria, je doet het niet helemaal goed..” Ze pakte haar eigen toverstok er weer bij en liet zien hoe het moest, “Kijk en nu doe ik wat jij doet, probeer maar het verschil te vinden!” Ze deed weer de beweging en zei de spreuk, maar er gebeurde niks.. Toen zag Evanderia opeens wat ze fout had gedaan. “Ik zei de spreuk te laat!” zegt ze, terwijl ze ook een lachstuip voelt opkomen, “Ik had de cirkel al dicht, voor ik met de spreuk begon.” Nicky knikte haar toe en schoot weer in de lach, maar dit keer deed Evanderia met haar mee. Na vijf minuten uitgebreid gelachen te hebben, bedaarde de meiden weer en Nicky zei: “Kom doe het nu eens goed! Dan kunnen we weer naar binnen, het begint al echt te donker te worden.” Evanderia pakte haar toverstok op, die ze had laten vallen tijdens de slappe lach, en ging klaar staan. Ze begon met de cirkel en dacht aan een opgesloten Aardmannetje, op het moment dat ze de cirkel bijna sloot riep ze: “Geomanni Pesternommi!” De cirkel gloeide goud op en bleef een paar seconde hangen, waarna hij weer vervaagde. Evanderia keek blij naar Nicky: “Het is gelukt!” “Ja! Je moet nog even oefenen; zodat hij iets langer in tact blijft, maar je hebt hem nu wel!” antwoordde Nicky heel enthousiast. “En nu gaan we naar binnen, ik ben bijna bevroren!” Ze gaf Evanderia een duw richting het kasteel en ze gingen arm in arm naar binnen toe.
.

10Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 09: Weekend do apr 16, 2009 1:22 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 09: Weekend
- 29 november 1991 -
“Eindelijk is de laatste les voorbij!” riep Nicky opgelucht, terwijl ze haar spullen pakt. “Heerlijk twee dagen vrij. Wat heb ik naar dit weekend uitgekeken.” “Hoezo?” vraagt Evanderia. Ze loop achter haar vriendin aan met het boek dat Nicky op tafel vergeten was. “Hé! Hier je boek.” “Wat? O, dank je!” Nicky pakt het boek aan en propt het in haar tas, tijdens het lopen. “Ik heb echt de ergste week achter de rug van het hele schooljaar!” “Hoe weet je dat nou?” Evanderia ging naast Nicky lopen en keek haar aan met een pesterige glinstering in haar ogen. “We zijn nog niet eens op de helft van het schooljaar.” Nicky keek haar vriendin verward aan, tot ze doorhad wat er gezegd was. “Deria! Niet zo bijdehand hé!” ze gaf Evanderia een vriendelijke stoot tegen de arm en rende weg. Evanderia rende direct achter haar aan en al gillend rende Nicky de hoek om. Maar toen Evanderia de hoek om ging was Nicky nergens meer te bekennen. “Nicky? Waar ben je?” riep Evanderia door de gang heen en ze liep naar de deur die het dichtbij was. Maar voor ze haar hand op de deurkruk kon leggen, vloog de deur open en riep Nicky hard: “Boe!” Evanderia sprong achteruit van de schik, maar Nicky viel voorover van het lachen. “Hahaha... ooo, mijn buik... haha! Je gezicht! Je zou je gezicht moeten zien...hahah” Evanderia was wat van de schik bekomen en begon de grap ook in te zien. “Lekker ben jij, muts!” ze gaf Nicky de stoot tegen haar arm terug, die ze eerder had gekregen, “Zo, nu staan we quite! O nee!” bedacht ze opeens, “Ik mag jou nog een keer laten schikken!” Nicky keek haar aan en stikte bijna in het lachen, maar het volgende moment trok ze een vreemd gezicht en... “Dames?” zei een redelijk zware stem achter Evanderia en ze dacht meteen aan een professor. Ze trok haar gezicht in de plooi en draaide voorzichtig om. “George!” riep ze uit, toen ze zag dat het haar neef was. “Je liet me schikken joh!” Nicky, die wel had gezien wie er achter Evanderia stond, kreeg de hik door al dat gelach. “Eigen schuld, Nicky! Waarom deed je nou alsof er iets ‘ergs’ achter mij stond?” Evanderia deed alsof ze verontwaardigd was door het gedrag van haar best vriendin. “Ik dacht op zijn minst dat professor Perkamentus achter me stond.” “Ach nichtje toch!” George deed zijn arm om Evanderia heen. “Het spijt mij hóór!” Evanderia schud zijn arm van haar schouder en zet een stap opzij. “Jaja, daar meen je niks van!” maar ze gaf een knipoog naar Fred, die naast George was gaan staan. “Eens een pestkop, altijd een pestkop!”
.

11Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 10: George? do apr 16, 2009 1:22 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 10: George?
- 30 november 1991 -
Evanderia ligt heerlijk in een hangstoel bij de open haard te lezen in ‘Fabeldieren en waar ze te vinden’. Ze had het boek altijd leuk gevonden om te lezen en las het nu al voor de honderdste keer. Ze keek op van het boek toen ze voetstappen hoorde op de trap vanaf de jongensslaapkamer en zag dat George en Fred de afdelingskamer in kwamen lopen. “Goedemorgen jongens.” zei ze vrolijk. “Hhhmm…” was het antwoord dat ze van George kreeg, maar Fred liep vrolijk lachend op haar af. “Goedemorgen nichtje van me,” begon hij, “en waarom ben jij zo vroeg op een zaterdag?” “Ik kon niet meer slapen en wilde niet in bed blijven draaien.” antwoord Evanderia, terwijl ze opstaat en haar boek in haar tas doet. “Gaan jullie naar de Grote Zaal om te eten?” “Ja, dat is de bedoel.” zei Fred en hij keek over zijn schouder vlug even naar George. Toen vervolgde hij zachtjes: “George voelt zich niet zo lekker, we zijn gisteravond laat nog in de keuken geweest. Ik denk dat hij te veel gegeten heeft, dus ik weet eigenlijk niet of hij zin heeft in een ontbijt.” Evanderia glimlachte en knikte begrijpelijk. “George?” ze liep op haar neef af. “Mag ik alsjeblieft met jullie mee naar de Grote Zaal? Dan kan ik een keertje bij de tweedejaars aan tafel zitten.” Ze hoorde Fred in de lach schieten, maar hield haar eigen gezicht in de plooi. “Best.” was het antwoord dat George gaf, terwijl hij sloom op het portretgat af loopt. Evanderia keek naar Fred, maar die haalde alleen zijn schouder op en liep achter zijn broer aan de afdelingskamer uit. Evanderia gooide haar tas over haar schouder en rende achter de jongens aan. George en Fred zaten naast elkaar en Evanderia was op het plekje tegenover Fred gaan zitten, naast een jongen die ze nog niet kende. “Leo, dit is ons nichtje.” begon Fred, omdat Leo verbaasd naar Evanderia aan het kijken was. “Ze heet Evanderia.” “Nee, Fred! Iedereen noemt me Deria.” antwoord ze feller dan haar bedoeling is. “Euhm… sorry, maar ik wil die naam niet hier op school.” legde ze uit. Fred keek een beetje baldadig en stootte zijn broer aan. “Hoor je dat, George? Nichtje Evanderia wil geen Evanderia meer heten, maar Déria!” “O, oke is goed…” was het enige antwoord van George en hij stond op. “Ik ben klaar, ga even naar buiten.” En toen liep hij weg. “Wat is er met die jongen aan de hand?” vroeg Leo, aan niemand specifiek.
.

12Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 11: Bijna jarig do apr 16, 2009 1:23 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 11: Bijna jarig
- 01 december 1991 -
Het is zondagochtend en Evanderia ligt nog steeds in bed. Haar vriendinnen: Nicky Kwebbelkous, haar beste vriendin; Liesbeth Birthé, het slimste meisje van de klas; Olympia Davids, van dreuzelouders; en Emely Pasmoer, één van een tweeling hebben haar laten liggen, want ze weten dat Evanderia van uitslapen houd als geen ander! Nadat alle eerstejaars van Griffoendor in de Grote Zaal ontbeten hebben neemt Nicky een paar gesmeerde boterhammen mee naar boven. Druk pratend arriveren de jongens en meisjes in de afdelingskamer en gaan daar uit elkaar. Liesbeth en Olympia gaan huiswerk maken aan de tafel in de linkerhoek en Robbie Putters voegt zich bij hen, nadat hij zijn schoolspullen uit de jongensslaapkamer heeft gehaald. Emely en haar tweelingbroer, Theodor, gaan aan een van de tafels aan de rechterkant van de afdelingskamer een brief naar huis schrijven. Adriaan Klepel loopt naar een vierdejaars, Bas Marsman, om te vragen of die met hem wil gaan trainen voor Zwerkbal. De laatste eerstejaars, Benard Schample, loopt naar een stoel voor de open haard en gaat verder met zijn verzameling chocokikkerplaatjes. Vanochtend was hij het eerste wakker geworden, zoals meestal het geval is, en toen heeft hij een begin gemaakt met zijn verzameling in een boek te binden. Nicky keek toe hoe iedereen zijn of haar ding ging doen en moest ongewild toch even lachen. ‘Wat hebben we toch een bij elkaar geraapt zooitje, als klas’ denkt ze, terwijl ze zich omdraait om de laatste klasgenoot wakker te gaan maken. Boven gekomen loopt Nicky naar het bed van haar vriendin en legt de boterhammen op het nachtkastje. Dan loopt ze naar het raam en opent de gordijnen. “Goedemorgen zonneschijntje!” begint ze zachtjes te zingen. ”Wordt toch heerlijk wakker, op deze mooie zondag. Jouw verjaardagsmaand is aangebroken!” Evanderia draait zich om in het bed en moet onbedoeld lachen om de tekst van Nicky’s eigen gemaakte nummer. “Jij ook goedemorgen!” antwoord ze loom terug, terwijl ze rechtop gaat zitten. Dan ziet ze de boterhammen liggen. “Heb ik weer het ontbijt gemist? Hoe laat is het nu?” “Het is elf uur, dus zo laat ben je nou ook weer niet.” zei Nicky vriendelijk, maar ze kon niet laten om er aan toe te voegen: “Voor een zondag…” Evanderia gooide haar kussen naar Nicky, maar die wist weg te duiken. “Mooi! Nu kun je niet meer slapen, dus kom er maar gewoon uit.” zei ze plagend, terwijl ze het kussen op haar eigen bed neerlegde. “Dan kunnen we nog iets doen op onze vrije zondag!” “Wat wil je doen, het is ijskoud buiten!” zeurt Evanderia, ze heeft namelijk nooit van de kou gehouden. Als het aan haar lag zou het het hele jaar door zomer zijn! Maar ondanks haar gemopper stapt ze uit bed en begint zich aan te kleden. Als haar vriendin de moeite neemt om haar ontbijt te brengen, zodat ze wat langer kan uitslapen, dan kan zij ook haar vriendin een pleziertje doen!
.

13Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 12: Kerstvakantie do apr 16, 2009 1:23 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 12: Kerstvakantie
- 22 december 1991 -
Gisteren was Evanderia thuis gekomen vanuit Zweinstein. Haar vader was er niet op haar welkom te heten, hij was ’s ochtends gewoon naar zijn werk gegaan en daar baalde ze wel van. Blijkbaar had hij haar dus niet gemist! Nog steeds boos sloeg ze haar deken van zich af en stond op uit bed. Vandaag zou ze haar vader dan eindelijk weer zien, na een half jaar gescheiden te zijn geweest. Zou hij veranderd zijn? Was zij veranderd? Ze wist het niet en slaakte een diepe zucht. Terwijl ze zich omkleden hoorde ze geluiden vanuit de keuken komen en fleurde meteen iets op. ‘Papa is een ontbijt aan het maken en we gaan lekker bijkletsen.’ denkt ze en snel trekt ze haar sokken en schoenen aan, waarna ze de deur uitvliegt en de trap afrent. “Goedemorgen papa!” zegt ze vrolijk, terwijl ze de keuken in loopt. Maar daar blijft ze meteen doodstil staan… Het is niet haar vader, die aan het ontbijt staan, maar een vrouw die ze nog nooit eerder gezien heeft. “Hoi!” zegt de vrouw spontaan en ze loopt om de tafel heen naar Evanderia. “Jij moet Eva zijn.” Het was geen vraag, die vrouw had van haar gehoord. “Wie bent u?” vraagt Evanderia, langzaam loopt ze verder de keuken in. Ze gaat met een boog om de vrouw heen en gaat aan tafel zitten, op haar vaste plek. “Deria, daar zit Emmelien tegenwoordig.” ze hoort de stem van haar vader en draait zich om. Daar staat haar vader in de deuropening van de achterdeur. Volledig aangekleed en fris. ‘Was hij al buiten geweest? Hij is nog nooit zo fit in de ochtend geweest.’ dacht Evanderia, terwijl ze opsprong om haar vader te begroeten. Maar hij knielde niet, zoals hij dat vroeger deed. Hij bleef rechtop staan en liep naar het aanrecht. ‘Verwacht hij geen knuffel?’ Evanderia was helemaal in de war, ze keek weer naar die onbekende vrouw. ‘Papa had haar bij haar naam genoemd, dus hij wist wie het was?’ De vrouw keek haar glimlachend aan, maar die lach… Alsof ze naar een vijfjarige lachte, vond Evanderia. Ze knikte maar beleeft terug. “Ik ben Emmelien, aangenaam kennis te maken Eva.” zei de vrouw, terwijl ze naar Evanderia liep. Toen stak ze haar hand uit en Evanderia stak, puur uit beleefdheid, haar eigen hand uit. Haar vader was ondertussen aan tafel geschoven en al begonnen met eten. Evanderia wilde weer gaan zitten, maar haar vader zei: “Eva, wat had ik gezegd? Daar zit Emmelien tegenwoordig.” Evanderia keek haar vader verward aan. Ze begreep het niet, dat was altijd haar plek geweest! Plompt verloren bleef Evanderia naast de tafel staan, maar Emmelien had alles al op tafel gezet en was op ‘haar’ plek gaan zitten. Nu zaten de volwassenen gewoon te eten, alsof dit al jaren op deze manier ging. Opeens ontsnapte er een snik uit Evanderia’s mond en ze schok er zelf van. Voor iemand iets kon zeggen rende ze de keuken uit, terug naar haar vertrouwde slaapkamer.
.

14Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 13: Ergste Kerst ooit! do apr 16, 2009 1:23 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 13: Ergste Kerst ooit!
- 26 december 1991, vroeg in de ochtend -
Evanderia lag nog steeds op bed. Ze was al lang wakker en luisterde naar de geluiden van beneden. Haar vader en diens nieuwe vriendin, Emmelien, zaten beneden waarschijnlijk te ontbijten. Sinds haar thuiskomst was haar vader vrij geweest en ze hadden met zijn drieën Kerst gevierd. Maar vandaag moest hij gewoon naar zijn werk en Evanderia moest alleen thuis blijven met Emmelien. Evanderia draaide op haar rug en staarde naar het plafon. ‘Waarom heeft papa nou een nieuwe vrouw? Houdt hij dan niet meer van mama?’ “Eva, blijf je niet te lang in bed liggen?” Hoorde ze haar vader roepen vanuit het trappengat en ze trok verdrietig haar dekbed over haar hoofd heen. ‘Vroeger kwam hij altijd boven om nog even te knuffelen, voor hij naar zijn werk ging!’ “Eva?” Werd er weer geroepen, maar nu iets dwingender. “Heb je me gehoord?” Evanderia stapte uit bed en liep naar haar deur. Ze opende hem op een kier en riep terug. “Ja, papa.” Meteen sloot ze de deur, harder dan noodzakelijk, en liep naar haar raam. Terwijl ze daar stond te wachten om een glimp van haar vader te zien, hoorde ze haar deur langzaam open gaan. Boos bleef ze uit het raam kijken. ‘Emmelien mag helemaal niet op mijn kamer komen. Dit is namelijk mijn plekje!’ “Eva?” Hoorde ze zachtjes achter zich en ze draaide zich om. In de deuropening stond haar vader en hij sloot de deur. Evanderia liep naar het bed en kroop weer onder de dekens. “Wat is er nou toch aan de hand met jou?” vroeg haar vader, terwijl hij op de rand van het bed ging zitten. “Ik mis mama,” zei Evanderia na een korte pauze. “Denkt u nog wel eens aan haar?” Haar vader kek een beetje bedrukt en Evanderia voelde meteen een schuldgevoel opkomen. “Ik denk bijna dagelijks aan haar en ik mis haar ook nog steeds, zelf na al die jaren,” begon haar vader te vertellen. “Maar hoe kun jij je moeder nou missen? Je hebt haar nooit gekend.” Evanderia keek verschikt naar haar vader. ‘Begreep hij het dan niet?’ “Ik ken haar wel!” zei ze vel en ze sprong uit bed. Tegenover haar vader staand voelde ze haar boosheid opkomen. “Ik heb al haar boeken en aantekeningen gelezen en de dagboeken die ze bij hield! Daarnaast heb ik heel veel foto’s van haar en-“ “Eva!” Haar vader stond op en tornde boven haar uit. Evanderia was direct stil en na een blik van haar vader, boog ze haar hoofd. “Ik moet nu naar mijn werk. We hebben het hier later nog wel over, want blijkbaar wordt de hoogste tijd om een paar dingen hier in huis af te spreken!” Daarna liep hij met zware stappen haar kamer uit en deed de deur dicht. Evanderia viel huilend op haar bed neer en greep haar kussen. “O ja en nog iets, Emmelien woont hier ook en je behandeld haar vriendelijk! Dus het negeren, wat je de laatste dagen doet, is bij dezen afgelopen! Begrepen?” Haar vader was teruggekomen en had de deur op een kier gedaan. Zelf stond hij nog buiten de deur en kon daarom niet zien dat zijn dochter huilde. Evanderia piepte zachtjes: “Ja papa, ik begrijp het...” En de deur viel weer dicht.
.

15Het leven van Evanderia Protser Empty Hoofdstuk 14: Overal beter dan hier! do apr 16, 2009 1:24 pm

Evanderia Protser


Afdelingshoofd Griffoendor

.
Hoofdstuk 14: Overal beter dan hier!
- 26 december 1991, laat in de avond -
Evanderia lag al uren op bed en sinds elf uur was het stil in huis geworden. Haar vader en die vrouw waren toen naar bed gegaan. Ze draaide zich om en keek naar haar wekker, daarop zag ze dat het nu vijf voor half twee is. Zachtjes deed ze haar nachtlampje aan en sloeg de deken van zich af. Terwijl ze uit bed stapt kijkt ze naar de tas die ze eerder op de avond ingepakt had. Hij lag onder haar bureau, uit het zicht. Ze pakte haar schoenen van onder haar bed en de tas uit zijn schuilplaats. Haar kleren had ze aangehouden toen ze in bed was gestapt, zodat ze nu minder lawaai zou maken. Ze legde een opgerold stuk perkament op haar hoofdkussen en liet het nachtlampje branden. Met de schoenen en tas in haar hand, opende ze haar slaapkamerdeur en stapt de gang op. Nadat ze de deur dicht had gedaan, bleef ze even staan luisteren uit angst dat iemand wakker zou worden. Maar het huis bleef in stilte gehuld en ze sloop van de trap af naar beneden. In het donker vond ze de studeerkamer van haar vader en ging naar binnen. Nadat ze de deur gesloten had, deed ze het licht aan en schok van de velheid daarvan. Snel deed ze het uit en zocht op de tast naar het bureaulampje. In die kleine lichtbundel deed ze de tweede lade van het bureau open en zag de zandloper liggen. Voorzichtig pakte ze het op, wetend wat het is maar bang voor wat zij van plan was. Ze ging weglopen, dat stond vast! Maar ze wilde nooit meer gevonden worden en dat kon alleen maar hiermee. Een dreuzeljongen uit de straat was vorig jaar ook weggelopen, maar die hadden ze binnen 3 dagen alweer teruggevonden en dat wilde zij niet. Want dan kwamen die dreuzelpolisch erbij en dan zou je haar vader horen... Nee, dat mocht niet gebeuren! Ze keek naar de zandloper in haar hand. Ze had één keer eerder zo eentje gezien, op het werk van haar vader. Toen had een collega van haar vader uitgelegd hoe het werkt en wat je moet doen, maar deze zag er iets anders uit dan die andere... Evanderia had nu geen tijd om daar over na te denken, ze was bezig om weg te lopen en moest dat zo snel mogelijk doen. Snel stopte ze de zandloper in haar tas, bij de paar spulletjes die ze ingepakt had. Daarna deed ze het bureaulampje weer uit en liep op de tast naar de deur. Binnen de kortste keren stond ze buiten, de gang kende ze met haar ogen dicht. Nadat ze de voordeur dicht had getrokken, bleef ze weer even staan luisterend naar geluid. Daarna rende ze zo snel ze kon de straat uit!
.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum