.
Hoofdstuk 07: Geomanni Pesternommi (01/02)
- 19 november 1991 -
Na het ontbijt liepen Evanderia en Nicky naar hun eerste les van die dag. “Verweer tegen de Zwarte Kunsten! Ik heb er echt zin in!” zei Nicky vrolijk. “Ik ook! We gaan een nieuwe spreuk leren!” antwoorden Evanderia iets minder enthousiast, ze was nooit een ochtendmens geweest. Terwijl ze door de gang liepen pakte Nicky haar Verweerboek uit haar tas en deed hem open op de inhoudsopgave. “Welke spreuk denk je dat we gaan leren?” vroeg Nicky, waarna ze een paar spreuken op begon te noemen. Ze gaf Evanderia niet eens de tijd om antwoord te geven, maar dat was niet erg. Zo ging het altijd in de ochtend tussen hen: Nicky kletste continu en Evanderia luisterde alleen maar. Ondertussen waren ze bij de deur van het klaslokaal gekomen, daar stonden al een paar klasgenoten te wachten. Evanderia ging naast Theodor op de grond zitten en knikte hem een begroeting toe. Ze wilde hem niet storen, omdat hij in gesprek was met Patricia Vrolijk. Patricia zit in Huffelpuf en heeft een tweelingzus op Zweinstein, die in Ravenklauw zit. “Goedemorgen leerlingen, kom binnen!” Professor Velmard stond in de deuropening en hield de deur open voor de leerlingen. Evanderia krabbelde overeind en liep met de rest van haar klasgenoten mee naar binnen. “Deria, hier!“ Ze keek op en zag dat Nicky naar haar zwaaide vanaf hun ‘vaste’ tafel. Ze moest ongewild lachen om Nicky’s aanhoudende vrolijkheid en liep hoofdschuddend naar voren. “Nicky, ik weet toch dat we hier zitten” zei ze terwijl ze haar tas op de tafel liet vallen, “We zitten altijd aan deze tafel!” “Ja, dat weet ik! Maar ik wilde dat je opschoot, ik was bang dat Robbie naast me zou komen zitten.” zei Nicky, terwijl ze stiekem achterom keek. Evanderia volgde haar blik en zag dat Robbie Putters, een mede-Griffoendor, teleurgesteld aan een lege tafel ging zitten. “Hij wil alleen maar aardig zijn en vrienden maken.” stelde ze Nicky gerust, “Hij heeft nog niet zoveel vrienden, dat weet je.” Nicky antwoordde niet en pakte haar boek uit haar tas. “Vandaag gaan jullie een spreuk leren tegen Keltische Aardmannetjes” begon professor Velmard, terwijl de klas meteen stil werd. Iedereen vond dit het leukste vak en de professor was aardig, maar hij kon ook streng zijn als je niet luisterde. “Wie weet hoe een Keltisch Aardmannetje eruit ziet?” Meteen schoten er een paar vingers de lucht in en de professor zei: “mejuffrouw Kwekkerboom, weet u het misschien?” Nicky had haar vinger niet opgestoken, omdat ze door het boek aan het bladeren was en nu keek ze verbaasd op. ‘Wat had hij gevraagd?’ Evanderia had al geweten dat dit zou gebeuren en schoof haar perkament ongezien richting Nicky. Nicky sloeg haar ogen neer en las: ‘Keltische Aardmannetjes -> uiterlijk?’ “Ze zijn staalblauw en ongeveer twintig centimeter lang.” begon ze opgelucht, “En ze hebben een heel schelle stem, met een spits gezicht.” “Ja, dat is goed. 10 punten voor Griffoendor. Maar volgende keer gaan er punten af, als u het nog eens voorzegt, mejuffrouw Protser.” voegde professor Velmard eraan toe, terwijl hij richting de kooi liep die aan de zijkant van zijn bureau stond. Evanderia begon te blozen en schoof snel haar perkament terug naar haar eigen deel van de tafel. Ze keek Nicky aan en die knipoogde dankbaar, ze moest zelf ook een beetje glimlachen. “Er is een spreuk die er voor zorgt dat Keltische Aardmannetjes rustig worden, zoiets als een verdoving of verstijving. Daardoor kan je ze gemakkelijker vangen, zonder gebeten te worden.” ging professor Velmard verder en hij trok de deken van de kooi af, waarna er meteen een schel geschreeuw door het lokaal klonk. Alle leerlingen schokken, omdat ze dit niet hadden zien aankomen. De professor gooide de deken weer terug en de Aardmannetjes bedaarden bijna direct. “Nu gaan jullie in groepjes van drie de spreuk bekijken in het boek,” ging de professor verder. “Als jullie dat gedaan hebben, is er nog even tijd om met de spreuk te beginnen.” Meteen stonden er leerlingen op om groepjes te vormen. Nicky zag dat Robbie haar richting op keek, dus riep ze: “Patricia doe je met ons mee?” Patricia keek verbaasd op, tot nu toe waren de leerlingen altijd met hun eigen afdeling in groepjes gegaan. “Euhm.. Ja, is goed.” antwoordde ze en pakte haar spullen op, om bij Evanderia en Nicky aan tafel te gaan zitten. Evanderia keek Nicky verbaasd aan, maar die trok alleen maar haar schouders op. Terwijl Patricia bij hen aan tafel ging zitten, pakte Evanderia haar boek en bladerde naar de goede pagina. Ze begon te lezen:
Geomanni Pesternommi: Om een Keltisch Aardmannetje te verstijven, zodat je hem kan vangen zonder gebeten te worden.
De werking: Als de uitvoering correct wordt gedaan, zal er een gouden cirkel in de lucht verschijnen en verstijft het Aardmannetje.
De uitvoering: Je maakt met je toverstok een ovale cirkel in de lucht. Zo groot dat het Aardmannetje erin past. Terwijl je dat doet bedenk je (in gedachten) dat het Aardmannetje in die cirkel gevangen zit. Op het moment dat je cirkel bijna gesloten is, roep je de spreuk: ‘Geomanni Pesternommi’.
Toen Evanderia klaar was met lezen keek ze naar de andere twee meiden. Nicky was een cirkel, met in het midden een kruisje, aan het tekenen op haar perkament, maar Patricia was nog aan het lezen. “Wat denk je? Gaat deze spreuk lukken?” vroeg ze aan Nicky, die klaar was met haar tekening. “Absoluut! Zo moeilijk is hij niet, Deria.” zei ze in volle overtuiging, “Anders zou professor Velmard deze spreuk nu nog niet aan ons leren.” Evanderia kon Nicky alleen maar gelijk geven en pakte haar toverstok. Patricia was ook klaar met lezen en de drie meiden liepen naar de professor toe. “Mogen wij een Aardmannetje om mee te oefenen?” vroeg Evanderia vriendelijk. Professor Velmard keek op van het boek waar hij in aan het lezen was. “Nee, mejuffrouw Protser. Vandaag gaat iedereen alleen maar in de lucht oefenen.” legde hij geduldig uit, “Omdat we niet zoveel tijd meer hebben en ik geen zin heb om alle Aardmannetjes te moeten vangen, als het de leerlingen niet lukt.” De meiden liepen terug naar hun tafel en gingen ernaast staan. “Ga jij maar eerst, Deria.” zei Nicky met pretoogjes. Evanderia gaf haar een por in haar zij en ging iets voor de andere twee meiden staan. Ze maakte een cirkel in de lucht en zei: “Geomanni Pesternommi”, maar er gebeurde niks. Verbaasd keek ze achterom. De twee meiden waren ook verbaasd, maar Nicky kreeg opeens een denkrimpel op haar voorhoofd. “Heb je het Aardmannetje in gedachten opgesloten in de cirkel?” vroeg Nicky, “Want dat stond ook in het boek, weet je nog?” “O ja, dat is waar ook.” Evanderia pakte het boek erbij en las dat gedeelte nog een keer over. “Oké, ik ga het nog een keer proberen.” Ze ging weer klaar staan en hield haar toverstok in de lucht. Toen maakte ze een cirkel in de lucht, terwijl ze in gedachten het Aardmannetje opsloot en zei: “Geomanni Pesternommi”. Weer gebeurde er niks. Evanderia was teleurgesteld, maar nu was de beurt aan een van de andere meiden. Patricia ging vooraan staan en probeerde het ook twee keer. De tweede keer kreeg ze een heel zwak goud lijntje in de lucht, maar dat verdween meteen weer. Terwijl Nicky verwoede pogingen aan het doen was, stond professor Velmard op en klapte in zijn handen. Alle leerlingen stopten met oefenen en gingen allemaal zitten. “Oké, ik heb een paar goede pogingen gezien, maar de les is afgelopen. We gaan volgende keer verder met deze spreuk en dan zullen we de Keltische Aardmannetjes ook uit hun kooi laten. Als huiswerk wil ik dat jullie deze spreuk gaan oefenen, zodat de meeste hem onder de knie hebben bij de volgende les.” Alle leerlingen pakte snel hun spullen in en liepen het klaslokaal uit. Op de gang gingen de Griffoendors naar beneden, richting de voordeur. Ze hadden nu les in de kassen. “Tot ziens meiden.” riep Patricia tegen Evanderia en Nicky, terwijl ze de trap naar boven opliep. “Doei!” zeiden Evanderia en Nicky in koor en liepen al pratend met hun klasgenoten mee.
.