Evanderia's one-shots

.
Ik moet, maar wil niet!
Loena Leeflang / Draco Malfidus

Lopend door de kerkergang denk ik terug aan de laatste uil, die ik van mijn vader heb gekregen:

Draco,
Je weet dat je moet trouwen als je van Zweinstein komt! En je moeder en ik willen weten of je al een huwelijkskandidaat in gedachten hebt. Onthoud dat je alleen kan trouwen met een volbloed heks, want wij zullen het niet accepteren als je dreuzelbloed in de familie wil brengen. Onze familielijn moet bloedzuiver blijven!

Als je niemand weet, laat dat dan zo snel mogelijk weten. Want dan zal ik gaan praten met meneer Park, ik heb gehoord dat zijn dochter is nog beschikbaar is als huwelijkskandidaat.
Je vader

Wat moet ik doen? Ik wil helemaal niet trouwen als ik van Zweinstein afkom! Maar ik weet dat ik er niet onderuit komt. Want vaders wil is wet! Terwijl ik door de kerkerdeur de Grote Hal in kom, kijk ik om me heen. Overal lopen leerlingen die zich verzamelen om naar Zweinsveld te gaan. Op de trap staan jaloerse eerste- en tweedejaars, te kijken naar de oudere leerlingen. Ik zie Patty Park op mij afkomen en kijkt snel de andere kant op. Misschien heeft ze me niet gezien. Ik loop, zonder te kijken of zij naar mij toe loopt, door naar de voordeur. Daar staan meneer Vilder, om te controleren of de leerlingen wel naar Zweinsveld mogen.
"Hoi Draco!" Ik draai mijn hoofd om en kijk recht in het gezicht van Patty. Gelukkig weet ik een zucht binnen te houden en mijn gezicht niet te laten vertrekken.
"O.. hoi Patty," zeg ik ongeïnteresseerd en ik hoop dat ze niet vraagt om samen naar Zweinstein te gaan.
"Zullen we samen naar Zweinstein gaan?" vraagt ze met hard knipperende ogen. Nooit heb ik dat begrepen, hebben al die meiden last van hun ogenleden ofzo?
"Euhm..." Ik weet even geen smoes te verzinnen. Waarom heb ik die niet van tevoren bedacht, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.
"Sorry Patty, Draco en ik gaan al samen naar Zweinsveld!" hoor ik opeens links van ons en ik kijk naar de persoon die mij uit mijn situatie probeert te redden. Loena? Waarom zij? Ik snap het niet, maar weet dat ik nu mee moet spelen anders krijg ik problemen met Patty en mijn vader met haar vader.
"Ja, sorry Patty! Ze heeft gelijk." begin ik met de uitleg. "We doen samen een project van Oude Runen en moeten het bespreken." Dat is het enige vak dat Loena en ik volgen, maar Patty niet.
"O..." antwoord Patty teleurstellend, maar ze lijkt de smoes te geloven. Ze kijkt me nog eenmaal aan en draait dan om, terwijl ze naar haar vriendinnen loopt.

"Toch wel raar..." hoor ik naast me en draai me om naar de persoon die mij gered heeft. Ik snap mezelf niet, waarom blijf ik hier staan? Naast die Griffoendor! "Zij is ook volbloed, toch?" vraagt Loena belangstellend aan me en ik kijk haar verbaasd aan. Ook?
"Wat bedoel je met 'ook'?" vraag ik, haar vraag negerend. Ze kijkt me aan met haar vage ogen.
"Zuiverbloed is in alle afdelingen te vinden, niet alleen in Zwadderich," zegt ze simpel en ze loopt door de voordeur. "Kom je?" Ik wil tegenspreken, maar zie vanuit mijn ooghoek dat Patty nog steeds op ons let. Naja, dan loop ik wel met haar mee naar het dorp. Daar zeg ik gewoon dat we beide onze eigen weg gaan, dan ziet Patty het niet meer.
Onderweg staat Loena's mond niet stil en ik loop zwijgzaam naast haar en denk na over haar uitspraak 'Zuiverbloed is in alle afdelingen te vinden, niet alleen in Zwadderich'. Zonder dat ik er moeite voor hoef te doen, komt er een plannetje in mijn hoofd. Zo kan ik mijn ouders tegenwerken, maar zij kunnen mij niks maken. Want ik heb me wel aan hun 'regels' gehouden!
"Loena, ga jij na Zweinstein verder studeren of wil je snel trouwen?" vraag ik terloops aan Loena. Voor mijn plan moet ik dat wel weten en ik moet haar mijn plan vertellen. Zou ze er iets voor voelen?
"Nee, ik ga niet trouwen! Ik wil op onderzoek, zoals mijn vader doet!" zegt ze en ze wil uitwijden over de onderzoeken die haar vader gedaan heeft, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Ze is de ideale kandidaat: verloofd, maar voorlopig niet trouwen!
"Loena, luister eens!" begin ik. "Ik heb een probleem en jij kan mij helpen. Zullen we ergens wat gaan drinken dan kan ik je mijn plan uitleggen."
Ze kijkt me lang aan, veelte lang. Waar zou ze aandenken? Zou ze me wantrouwen, ik ben nooit aardig geweest tegen leerlingen uit de andere afdeling... Maar dan knippert ze één keer met haar oogleden en verschijnt er een glinster in haar ogen.
"Ik help je graag!"

EINDE
.

.
De pijnlijke herinneringen blijven...
Hedwig / Harry Potter

Harry staat te wachten op zijn oudste zoon die graag alleen naar binnen wilde, omdat hij zichzelf oud en verstandig genoeg vond. Harry kijkt om zich heen en bedenkt dat hij hier eerder heeft gestaan. In gedachten zinkend ziet Harry zijn zoon niet aankomen, die uit de Braakbals Uilenboetiek komt...

- flashback -
Toen we weer voor de Apothekerij stonden, keek Hagrid op mijn lijst.
"Alleen nog je toverstaf - o ja, en ik heb ook nog geen verjaarscadeautje voor je gekocht." Ik voelde dat ik rood werd.
"Je hoeft echt niet-"
"Ik weet dat ik niet hoef. Weet je wat, ik koop een beesie voor je. Geen pad, die zijn al jaren uit de mode, dan zou iedereen je uitlachen - en ik hou niet van katten, daar mot ik altijd van niesen. Je krijgt een uil. Alle leerlingen willen uilen, die zijn hartstikke nuttig. Ze bezorgen brieven en noem maar op."
Twintig minuten later stonden we weer voor Braakbals Uilenboetiek, die donker was geweest en vol geritsel en felle ogen die fonkelden als juwelen. Ik had een grote kooi bij me met een prachtige sneeuwuil, die lekker zat te slapen met haar kop onder haar vleugel. Ik stamelde steeds bedanktjes en klonk net als professor Krinkel.
"Ja, 't is goed, " zei Hagrid...

James is bij Harry aangekomen en merkt niet dat zijn vader dagdroomt.
"Papa, kijk!" Harry kijkt James aan, die trots zijn sneeuwwitte uil, met een gloednieuwe kooi omhoog houd. "Hoe vindt u mijn uiltje? Lijkt hij op uw oude uil, die was toch ook wit?" vraagt James nieuwsgierig aan hem. Harry slik een brok weg en kijkt z'n zoon aan.
"Ja jongen, ze lijkt PRECIES op Hedwig. Al is deze wel iets jonger dan Hedwig was toen ik haar kreeg. Hoe wil je haar gaan noemen?" James kijkt zijn vader verbaasd aan en zegt dan zachtjes.
"Als u het goed vindt wilde ik haar Hedwig noemen, dan leeft uw oude uil in mijn uiltje voort..."

- flashback -
Gegil en groene lichtflitsen: Hagrid schreeuwde en de motorfiets kantelde. Ik raakte ieder gevoel voor richting kwijt; ik zag straatlantaarns boven mijn hoofd, aan alle kanten werd geschreeuwd, ik klampte me uit alle macht aan het zijspan vast. Hedwigs kooi, de vuurflits en mijn rugzak glipten tussen mijn benen door-

"Nee - HEDWIG!" De bezem viel tollend omlaag, maar ik slaagde er nog net in om een schouderband van mijn rugzak en de bovenkant van de kooi te grijpen toen de motorfiets opnieuw kantelde, zodat ze weer normaal vlogen. Kortstondige opluchting en toen weer een groene lichtflits. De uil krijste en viel op de bodem van haar kooi.
"Nee - NEE!" De motor spoot naar voren; ik ving een glimp op van gemaskerde Dooddoeners die alle kanten op vluchten toen Hagrid op volle snelheid door hun kring heen brak.
"Hedwig - Hedwig -" Maar de uil lag roerloos en meelijwekkend als een stuk speelgoed op de bodem van haar kooi. Ik kon het niet bevatten en-

"Papa?" vraagt James voorzichtig. "Papa, wat is er?" Harry kijkt zijn zoon weer aan en heeft nu tranen in zijn ogen.
"Niks, ik dacht even terug aan vroeger. Waarom noemen we haar niet Wiggy, dat is afgeleid van Hedwig. Maar dan heeft ze toch haar eigen naam, gezien zij toch ook een andere uil is." James keek hem stralend aan.
"Ja papa, haar naam wordt Wiggy!" Hij rent naar zijn moeder, waarschijnlijk om het haar te gaan vertellen. Harry kijkt naar de stralende blauwe hemel:
"Hedwig, ik mis je nog steeds..."

EINDE
.

.
Terug op Zweinstein
Haast Onthoofde Henk / Marcel Lubbermans

- 31 augustus 2013 -
Na zijn vijfjarige docentenopleiding en de tienjarige studie in Kruiden en Planten staat Marcel Lubbermans weer voor de poort van Zweinstein. "Wat ben ik blij om hier terug te zijn!" zegt hij tegen zichzelf, terwijl hij door de poort het terrein op loopt. Het was laat in de avond, maar hij behoort er te zijn. Hij is namelijk de nieuwe Kruidenkunde-docent. "Professor Lubbermans..." zegt hij zachtjes terwijl hij de deur naar de Grote Hal opent en trots glimlacht.

In gedachten verzonken loopt hij door de gangen heen, zonder te kijken waar hij gaat. De gangen zijn uitgestorven, gezien de leerlingen pas morgen op Zweinstein arriveren. Terwijl hij nadenkt over de eerste les, krijgt hij opeens een koud kleed over zich heen, verschikt kijkt hij achterom... "O, Henk! Sorry ik liep in gedachten." Haast-Onthoofde-Henk keek hem waardig aan: "Geen zorgen meneer, ik voelde er toch niks van." Marcel wil alweer doorlopen, maar Henk zweeft met hem mee: "Mag ik vragen wat meneer hier zoekt?" Vragend kijkt Marcel naar Henk: "Wat bedoel je? Ik ben de nieuwe docent Kruidenkunde? Heeft het schoolhoofd dat nog niet verteld?" "Ja, Professor Lubbermans. Tuurlijk weet ik wie u bent, maar ik bedoel: Wat doet u hier, in deze gang?"

Marcel kijkt verbaasd om zich heen en ziet dat hij nog geen 10 meter van het portret van De Dikke Dame is verwijderd: "Oeps, ik geloof dat ik automatisch naar mijn vroegere afdelingstoren ben gelopen." zegt hij blozend, "Ik weet eigenlijk nog niet waar ik nu moet slapen, als docent? Kunt u me helpen, Henk?" "Tuurlijk Professor, u moet gewoon naar de lerarenkamer gaan. Het schoolhoofd zit daar op u te wachten, zij zal u naar uw privèkamers brengen." "Aha, dank je hartelijk Henk!" Marcel loopt nu weer richting het trappenhuis, nog steeds verbaasd dat hij tot in de toren niet door heeft gehad waar hij liep. Haast-Onthoofde-Henk kijkt hem lachend na:
"Die Marcel! Volwassen geworden, maar geen steek veranderd!"

EINDE
.

.
Dodob? Waar HAGGER?
Dobby / Groemp

"Waarom vraagt hij nou of Dobby eten gaat brengen bij die... die... DAT DING!" Dobby loopt vanuit de keuken door de gangen naar boven en balanceert ondertussen een groot dienblad met een berg eten erop. “Dobby moet zoveel nog doen! Dobby moet Griffoendorafdeling schoon nog maken, omdat de andere elfen willen niet. Dobby vind leuk om dat te doen, altijd veel mutsen en sokken daarzo, maar druk... druk... druk...” “Dobby?” Dobby schikt en laat het dienblad los. “Wingardium Leviosa!” Professor Perkamentus heeft het blad en het eten in de lucht laten zweven, zodat het niet op de grond kan vallen. “Dobby, wat doe jij hier in de Grote Hal? Moet jij de andere huiselfen niet helpen om het avondeten klaar te maken?” vraagt Perkamentus beleefd, terwijl hij het blad langzaam laat zakken. “Meneer Hagrid heeft Dobby gevraagd om te doen, meneer Perkamentus. Daarna gaat Dobby helpen andere huiselfen!” in een diepe buiging antwoord Dobby op Perkamentus vraag. “Oke Dobby, ga maar verder met wat je aan het doen was.” zegt Perkamentus hoofdschuddend.

Dobby pakt het dienblad weer op en marcheert naar buiten. Hij loopt het Verboden Bos in en kijkt schichtig om zich heen. Na 10 minuten lopen hoort hij opeens voor hem: “Hagger? Groemp honger!” Trillend van top tot teen loopt Dobby verder, met het dienblad hoog boven zijn hoofd. “HAGGER?” Opeens ziet Dobby de ‘kleine’ reus, die meters boven hemzelf uitsteekt en naar beneden kijkt. “Jij nie Hagger?” vraagt de reus vertwijfeld. Dobby zet het dienblad op een omgevallen boomstam en komt tevoorschijn: “Nee, d..dat klo...klopt. I-Ik b..be..ben Do..Dobby” zegt hij kleintjes. Groemp gaat met een dreun zitten en buigt voor over naar Dobby toe: “Dodob? Ik Groemp!” “Dodob? Nee ik heet Dobby!” antwoord Dobby nu iets vaster: “Ik kom brengen eten, Hagrid niet kan.” HAGGER?” roept Groemp weer, terwijl hij om zich heen kijkt. “Nee, geen Hagrid! Dobby” Dan ziet Groemp het eten op het dienblad: “Groemp honger! Dodob, Groemp ete!” Dobby pakt het dienblad en houd het voor Groemp omhoog: “Ja Groemp, dit is jouw eten.” Groemp pakt het dienblad en eet alles in èèn keer op. “Lekerrrrr!” antwoord hij nadat hij het doorgeslikt heeft. “Groemp moei, nu slape! Dodob gaa!” Dobby zet snel een paar passen achteruit, terwijl Groemp op zijn zij gaat liggen. Dobby blijft even staan kijken, draait zich dan om en loopt weg. ‘Dobby vind Groemp nie eng, hij best lief’ zegt Dobby terwijl hij over het schoolterrein terug naar school huppelt...

EINDE
.

.
Tweeling... Alleen... Of toch iets anders...
Molly Wemel / George Wemel

Ik kan het nog steeds niet geloven, drie jaar geleden was ik nog de helft van een tweeling... Waarom moest mijn broer vermoord worden? Waarom niet ik? Dan hoefde ik nu niet alleen achter te blijven...

“George?” Mevrouw Wemel klopte op de deur van haar zoon en stapte naar binnen. “Eet je zo nog met ons mee?” vroeg ze voorzichtig. Haar zoon had, sinds de dood van Fred, last van humeurwisselingen. “Mam. Eeuhm, nee. Ik..eeuh... ga maar weer terug naar de winkel..” George stond snel op. Als hij op bezoek was in Het Nest moest hij altijd even naar hun ‘oude’ slaapkamer, waarom wist hij niet maar het moest. Dan zei hij altijd dat hij even in Ron’s kamer ging kijken, om te zien of zijn broertje fopspullen had ‘geleent’. Nog nooit was zijn moeder achter hem aan gekomen, dus hij voelde zich nu betrapt. “Weet je lieverd... Ga nog even zitten, ik moet je iets vertellen..” Mevrouw Wemel ging op het bed zitten. Dit bed is een nieuw bed, een logeerbed.. Meneer en mevrouw Wemel hadden alles weggehaald wat van hem en Fred was geweest. “George?” George keek op, weer was hij in gedachten geweest. Zijn moeder stak haar hand naar hem uit en hij liep naar haar toe. “George, ik weet dat jij Fred heel erg mist en misschien zou ik je dit niet moeten vertellen.. Maar je vader en ik hadden afgesproken dat we het zouden vertellen als jullie 21 jaar oud zouden zijn. Jij bent nu al een paar maanden 21 en ik vind toch dat je het moet weten.” George keek zijn moeder verbaasd aan: “Dat klink serieus mam?” “Ja, dat is het ook.” Mevrouw Wemel kijkt haar zoon recht in zijn ogen aan en begint te vertellen:

“Wat waren je vader en ik blij, we kregen een tweeling! Toen we het je drie broers vertelde waren zij ook gelukkig, ze kregen in èèn keer twee babybroertjes. Drie weken voordat ik uitgerekend was, kreeg ik opeens weeën. Snel naar het ziekenhuis en daar bleek dat jullie klaar waren om geboren te worden. De bevalling was zwaar en lang, maar o wat was ik blij toen ik jullie twee in mijn armen had. En toen... toen.. had ik nog steeds weeën! Niemand begreep het en de helers hielpen me met de weeën. Opeens was daar nog een kindje! Een meisje... Niemand had dat gedacht, jullie leken zoveel op elkaar: Jullie moesten wel een eeneiige tweeling zijn? Er werden testen gedaan en daar kwam inderdaad uit dat jullie een eeneiige tweeling waren, maar zij.. zij was ontstaan uit een ander eitje, dus een twee-eiige drieling. Dit hadden ze nog nooit gehad. Maar jullie zusje was zwak en klein.. Na drie weken mochten jullie twee mee naar huis, je zusje moest nog blijven omdat ze nog steeds zwak en klein was.. Ze wilde niet groeien.. En toen.. .. Mijn meisje mocht niet thuis komen.. Z- Ze.. overleed..”

Mevrouw Wemel huilde geluidloos en George keek haar alleen maar aan. “Bij haar overlijden heb ik haar beloofd dat ik haar broers de waarheid zou vertellen, dus ik moest..” snikte mevrouw Wemel: “Dus nu weet je het!” Ze stond op en rende de kamer uit. George bleef achter in de kamer die hij gedeeld had met zijn tweelingbroer.. Hij had een tweelingzus gehad, nooit van geweten.. En Fred? Zou die nu hun tweelingzusje bij zich hebben? George stormde de kamer uit en liep naar beneden. “George?” Meneer Wemel riep hem vanuit de keuken, maar George rende naar buiten. Hij had Fred niet kunnen beschermen en zijn zusje ook niet! Hij rende de heuvel op, naar de boom in het midden van het vliegveldje. “GEORGE” hij hoorde zijn vader schreeuwen vanuit de deuropening, maar reageerde niet. Het enigste wat hij nog wilde was naar zijn broer en zusje gaan..

Eindelijk, voor het eerst in zijn leven een drieling zijn.. Eindelijk compleet!

EINDE
.

.
Durf ik het te vragen?
Hermelien Griffel / Marcel Lubbermans

Marcel zit bij de openhaard in de leerlingenkamer, ze hebben net weer dansles gehad van Professor Anderling en hij zat over het bal na te denken. ‘Durf ik haar mee te vragen? En dan als date? Of gewoon als vrienden? Ik weet het niet...’ “Marcel! De les begint zo, hòòr.” hoort hij vanuit het portretuitgang. Hij kijkt op en ziet Hermelien staan. “Ojee, ik kom al Hermelien!” hij staat snel op, pakt de tas die op de grond ligt, en rent naar de uitgang: “Ik was aan het dagdromen..” zegt hij zachtjes tegen haar, terwijl ze door de gang heen lopen. “Waarover?” vraagt Hermelien nieuwsgierig. Marcel kijkt even schuin in haar richting. ‘Zou ze hem uitlachen of zou ze misschien boos worden?’ “Marcel?” vroeg ze, terwijl ze hem een beetje vreemd aan keek: “Gaat het wel goed? Je ziet een beetje bleek.” “Nee..ja...euhmm... Het gaat goed met me!” Marcel slikt een paar keer en gaat dan stil staan, midden in de gang. “Hermelien? Mag ik je wat vragen?” vraagt hij nerveus naar zijn schoenen kijkend. Hermelien stop nu ook en draait zich naar hem toe: “Tuurlijk Marcel, maar wel snel! Ik wil niet te laat bij de les aankomen.” Nu kijkt Marcel haar wel aan en vraagt heel verlegen: “Hermelien, zou jij misschien met mij naar het bal willen?” Hermelien kijkt heb opeens geschrokken aan, dit had ze niet verwacht.. “Maar, euhm... We kunnen gewoon als vrienden gaan? Als je dat liever hebt...” stamelt Marcel meteen, zodra hij haar geschrokken gezicht ziet. Hermelien begint te glimlachen en loopt op hem toe: “O, Marcel... Dat is het niet! Alleen... ik kan niet met je naar het bal... Ik ben al gevraagd door iemand anders enneuh... ik heb al ja gezegd.” “O!” is alles wat Marcel kan uitbrengen. “Kom, anders zijn we te laat voor de les!” zegt hij snel en loopt haastig de gang door. ‘Ik had het kunnen weten’ denkt hij, terwijl hij Hermelien achter zich aan hoort komen.

EINDE
.

.
Eindelijk mag ik beschermend zijn!
Ginny Wemel / Bill Wemel

"JONGENS! Het is zover!" roept meneer Wemel naar zijn zoons door het trappengat. Meteen gaan er overal deuren open en rennen er vijf paar benen door de gangen heen naar beneden. "Laat me er door, ik ben de oudste!" roept Bill boos, terwijl hij Fred aan de kant duwt. Percy, die al één trap lager is, gaat meteen tegen de muur aan staan. Hij weet dat als Bill je een duw geeft, je van de trap gaat vallen. "Hè! Da's niet eerlijk!" schreeuwt George hard tegen zijn broer, terwijl hij zijn tweelingbroer helpt met op staan. Fred en George zijn pas 3 jaar oud, maar al goed gebekt en komen al sterk voor elkaar op. Charlie is als eerste in de ouderlijke slaapkamer, hij hoefde maar één trap af. Terwijl hij naar zijn moeder loopt, staat zijn vader met Ron in de armen naast het bed te glunderen. “Mama, alles goed met u?“ vraagt hij zachtjes, terwijl hij op bed klimt. “Ja lieverd, het gaat goed met mij. Eindelijk weer een dochter in de Wemel-familie!” zegt ze trots, terwijl ze schuin omhoog kijkt naar haar man. Die knikt heel gelukkig terug: “Ik denk dat mijn vader trots op je zou geweest!” Uiteindelijk zijn alle kinderen in de kamer en staan allemaal stilletjes om de wieg te kijken. "Wat is ze klein, daar kun je nog niet mee spelen.." zucht Fred teleurstellend. Meneer Wemel lacht: "Nee, en dat is ook niet de bedoeling voor.. euhm.. de komende 3 jaar, okè?" George kijkt zijn broer aan: "Kom we gaan weer verder spelen op onze kamer." "Okè! Papa? Roep je ons als de drie jaar voorbij zijn?" vroeg Fred nog snel aan zijn vader, toen hij richting de gang liep. Meneer Wemel lachte breed: "Ja, is goed zoon." Geleidelijk aan stroomde alle jongens weer de kamer uit, ze verveelde zich. Hun zusje lag alleen maar te slapen...

Bill, die de hele tijd stil naast de kledingkast stond, liep nu zachtjes naar het wiegje toe. Zijn vader was met Ron op bed gaan zitten, bij zijn moeder. Die hadden niet in de gaten dat hij nog in de kamer was. Bill keek over de wieg heen en zag daar een klein kopje boven de deken uitsteken, ze had al een paar haartjes, knal rood! Langzaam stak hij zijn hand uit en trok voorzichtig de deken van haar af. Verbaasd bleef hij naar haar lichaam staren: "Papa?" Meneer Wemel keek om en ziet zijn oudste zoon staan: "Bill, ik wist niet dat je er nog was" Meneer Wemel loopt naar zijn zoon toe en ziet dat hij het dekentje weggetrokken heeft. "Bill, waarom heb je dat gedaan? Nou krijgt Ginny het koud!" zegt hij verbaasd en legt het dekentje weer goed neer. "Papa, waarom heeft zij geen plassertje?" vraagt Bill aan zijn vader. Meneer Wemel draait zich om en gaat op zijn hurken zitten, zodat hij op gelijke hoogte met zijn zoon is: "Bill, zij heeft dat niet omdat ze een meisje is." "Maar waarom dan?" blijf Bill vragen. Meneer Wemel kijkt naar zijn vrouw voor hulp. "Lieverd, dat leggen we later aan je uit. Als je ouder bent." zegt mevrouw Wemel sussend vanuit het bed: "Ga nu maar lief zijn voor je zusje, jij bent haar oudste broer." Bill kijkt zijn moeder aan en begint te groeien: "JA! Ik ga haar beschermen!" Hij kijkt weer naar zijn zusje en stopt het dekentje goed in. Terwijl hij daarmee bezig is, pakt Ginny's handje opeens zijn vinger. Hij bevriest in zijn beweging en kijkt naar dat kleine handje...
'Wat ben je klein... Ik ga je beschermen, zusje van mij!'

EINDE
.

.
Waar ben jij geweest?
Dobby / Lucius Malfidus

Lucius loopt door zijn landhuis naar de kamer van zijn zoon en klopt op de deur. Zonder op antwoord te wachten loopt hij naar binnen en ziet zijn zoon op zijn bed liggen lezen. "Draco? Weet jij waar die huiself is?" vraagt hij bruusk. Draco kijkt op uit zijn boek: "Nee vader, ik heb h'm de hele dag nog niet gezien." Lucius snuift en kijkt neer op Draco. "Zolang jij met je neus in die boeken blijft zitten zul je weinig anders zien," Lucius' gezicht walgt van minachting, "waarom lees je toch zo vaak?" "I-ik ben aa-aan het le-leren.." antwoordt Draco temide. Zijn vader snoof nog een keer luid, draaide zich om en liep de kamer uit zonder een woord te zeggen.

's Avonds als de hele familie Malfidus in de woonkamer zit, komt Dobby binnen lopen. "JIJ!" roept Lucius, terwijl hij op springt van zijn stoel bij de haard. Hij grijp Dobby bij zijn theedoek en tilt hem de lucht in, "Waar ben JIJ de hele dag geweest?" "D-D-Dobb-Dobby wassss vr-vrije d-d-dag, m-me-meneer." stommelde Dobby angstig. Lucius loopt de kamer uit, terwijl hij Dobby mee sleurt en tegen hem blijft schreeuwen. Draco kijkt zijn vader grijnzend na, terwijl zijn moeder haar krant weer verder leest...

Lucius loopt helemaal naar de keuken met Dobby. Daar aangekomen zet hij Dobby op een stoel neer. "Sorry Dobby, dat moest even. Het spijt me." zegt Lucius dan opeens vriendelijk. Dobby kijkt zijn baas met grote ogen aan: "Dobby heeft goed gedaan, meneer?" "Ja, ik denk dat Draco het nog steeds gelooft en mijn vrouw ook!" lacht Lucius, terwijl hij een beker warme chocomel voor Dobby neerzet, "En? Geloofde hij je? Gaat hij luisteren?" "Dobby weet het niet," antwoord Dobby een beetje verdrietig, "Hij wilde niet luisteren, maar Dobby heeft een taart gegooit en misschien mag hij nu niet gaan, van familie." Lucius keek verrast naar Dobby: "Dat heb je goed gedaan, Dobby!"

- 1 september, 09.55u -
"Dobby?" Lucius sluipt Dobby's kast binnen en fluisterd de huiself in het oor, "Dobby, kun je even wakker worden?" Dobby opent zijn ogen en ziet zijn meester over hem heen gebogen staan. "Meneer? Wat kan Dobby voor u doen?" vraagt hij slapend. "Ik ben er achter gekomen dat Harry toch wel naar Zweinstein gaat, hij is nu bij de familie Wemel," legt Lucius geduldig uit, "weet jij nog iets om hem te belemmeren om naar Zweinstein te gaan?" Dobby staat op en loopt de keuken in. Lucius kijkt zijn huiself na, terwijl die denkend heen en weer loopt door de keuken. "Dobby zou de muur kunnen afsluiten, op station?" zegt de huiself ineens. Lucius begint te glunderen: "Dat is een fantastisch idee, Dobby! Goed bedacht! Okè, ga maar snel." Dobby verdwijnseld en Lucius loopt weer naar de woonkamer toe. 'Het is toch wel handig om aardig te doen tegen je slaven, dan doen ze dingen uit zichzelf' denkt hij, terwijl hij zijn spullen pakt om zijn zoon naar de Zweinsteinexpress te brengen.

EINDE
.

.
Communicatie problemen
Carlo Kannewasser / Ron Wemel

- speelt zich af in HP ed Gevangene van Azkaban -
"Wat een val, maakte Potter zeg! Ik hoop dat alles goed met hem is?" Carlo loopt met zijn teamgenoten richting De Grote Zaal. Ze hebben zich net omgekleed en willen nu iets gaan eten, bij de lunch.
"Ach wat maakt het uit! Wij hebben GEWONNEN!" roept een drijver vrolijk, terwijl hij Carlo op de schouder slaat, "Dankzij onze aanvoerder! Jij bent de beste, man!" De rest van het team juicht mee en loopt naar de Huffelpufstafel. Carlo blijft staan en voelt zich rot, hij kijkt naar de Griffoendorstafel en ziet niemand van het Zwerkbalteam zitten.
'Zouden ze bij Potter in de Ziekenzaal zijn?' denkt hij bij zichzelf. Dan ziet hij opeens een jongen zitten aan de Griffoendorstafel en loopt er op af.
"Hoi! Jij bent een vriend van Potter, toch? vraag hij aan die jongen. Ron Wemel kijkt op en ziet de aanvoeder van Huffelpuf staan.
"Ja en wat dan nog?" vraagt hij onbeleefd, hij mag die gozer niet. Veel te populair bij de meiden en nu ook nog gewonnen met Zwerkbal.
"Ik wilde vragen hoe het met Potter gaat? Vindt het jammer dat de wedstrijd zo afgelopen is," zegt Carlo op zijn hoede. Ron staat op en kijkt Carlo kwaad aan.
"Wat kan het jouw schelen of Harry oke is of niet! JIJ hebt gewoon doorgespeeld en de Snaai gepakt. Jij bent gewoon blij dat jullie gewonnen hebben!" zegt Ron kwaad en loopt dan weg richting de hal.
"Hè wacht!" Carlo loopt achter Ron aan, "Ik ben helemaal niet blij dat wij op deze manier gewonnen hebben, ik had liever gewoon een 'echte' wedstrijd gehad!" zegt hij terwijl hij Ron aan z'n arm tegen houdt. "Ik wist niet dat Potter was gevallen, tot nadat ik de Snaai had gevangen! Ik heb nog geprobeerd om de wedstrijd te schappen, bij madame Hooch. Maar ze zei dat dat tegen de regels is," legt Carlo uit, terwijl hij de kwaadheid in zich voelt opborrelen. Op het moment dat hij uitgesproken is draait hij zich om en loopt weg, Ron achterlatend. Ron kijkt Carlo na.
'Zou hij het echt menen?' Dan tikt Hermelien op zijn schouder en vraagt of hij mee naar Harry gaat. Ron schud zijn hoofd en loopt met Hermelien mee, richting de trap.

- speelt zich af in HP ed Vuurbeker -
‘Jammer voor Harry.’ Ron slenterde in gedachten door de gang heen, automatisch richting De Grote Zaal. ‘Juist het meisje dat hij zo leuk vindt, is al bezet voor het bal. Ik vraag me af wie hij nu wil gaan vragen?’ Ron stap om een hoek heen en botst tegen iemand aan.
“Hè! Kijk waar je loop, wil je?” zegt een grotere jongen tegen hem. Ron kijkt op, ziet Carlo staan.
“O, jij!”
“Wat ‘O, jij’? Heb je iets tegen me ofzo?” vraagt Carlo.
“Nou ja... Eigenlijk wel!” zegt Ron dan opeens boos, “Jij krijgt altijd alles voor elkaar! Je wint oneerlijk een Zwerkbalwedstrijd! Mag mee doen in het Schooltoernooi! En krijgt het meisje die je wilt!” Carlo kijkt verbaasd naar de schreeuwende Ron.
“Nou, sorry hoor. Maar ik kan daar toch niks aan doen? Die wedstrijd vorig jaar was niet mijn schuld, dat heb ik je al uitgelegd. Ik ben door de beker uitgekozen tot Kampioen, daar had ik ook geen inbreng bij! Carlo wilde echt dat Ron hem geloofde, want hij wilde geen ruzie, “en Cho? Klopt ik heb haar mee gevraagd naar het bal en zij ging nog met niemand, dus toen zei ze ja.. Maar hoezo, had jij haar mee willen vragen?” Ron kijkt opeens verschikt op.
“Nee joh! Zij is helemaal geen leuk meisje!” Ron draait zich om en rent weg. Carlo kijkt hem teleurgesteld na. ‘Waarom geloof hij me nou niet?’

- 25 juni 1995 -
Harry ligt in de Ziekenzaal, Hermelien en Ron zijn net op bezoek geweest bij h’m. Professor Perkamentus was er ook en die vertelde hen dat er een herdenking zou zijn tijdens het eindfeest, voor Carlo Kannewasser. Ron laat zich in een stoel voor de open haard vallen.
“Waarom was ik nou nooit aardiger geweest voor hem?” zegt hij met een zucht. Hermelien gaat bij hem zitten en sloeg haar arm om hem heen.
“Hij neemt het je niet kwalijk! Carlo Begreep best dat jij voor Harry opkwam.” Ron keek haar aan met betraande ogen.
“Ja, Carlo begreep alles!”

EINDE
.

.
Daar gaan we!
Rubeus Hagrid / Olympe Mallemour

'Nooit gedacht dat ze meteen JA zou zeggen op de vraag van Perkamentus,' Hagrid is in gedachten verzonken terwijl hij zijn tas aan het inpakken is, 'Ik hoop dat we de opdracht samen kunnen vervullen, voor Perkamentus en voor de rest van de wereld. Want als die r-' KLOP-KLOP-KLOP! Hagrid schikt op en kijkt naar de deur. 'Muil heeft niet geblaft, wat raar!' denkt hij, terwijl hij richting de deur loopt. Op het moment dat hij de deur open doet, zie hij Muil tegen een hele grote vrouw aanstaan. "Muil! Laat dat!' roep hij snel naar zijn hond. De vrouw draait zich naar hem toen en glimlacht vrolijk. "Hoi, Hagrid. Ben je al klaar voor de reis?" vraagt Olympe anthosiast. "Bijna," verteld Hagrid, terwijl hij Muil van haar aftrekt, "ik was net met de laatste dingentjes bezig. Wacht jij hier even, anders wordt het zo vol in mijn kleine huisje!" "Tuurlijk, ik zie je zo." Olympe gaat naar het pompoenterrein en gaat op een omgevallen boomstam zitten. Hagrid propt snel de laatste spullen in z'n tas en loopt naar buiten. Hij roept Olympe en ze lopen samen richting Zweinsveld, met Muil achter hen aan.

Zwijgend lopen ze naast elkaar, terwijl Muil voor hen heen en weer rent. Na vijf minuten lopen schaapt Hagrid zijn keel en kijkt Olympe schuttig op. Ze weet waar hij het over wil hebben, maar zwijgt er liever over. "Olympe?" vraagt Hagrid onzeker, "Mag ik jou iets vragen over je familie?" Olympe stopt met lopen en kijkt Hagrid aan. "Ja, maar dan wel hier. Niet als we in Zweinsveld zijn." Ze loopt naar een muurtje en gaat zitten. Hagrid loopt achter haar aan, maar blijft staan. "Jouw ouders.." begint Hagrid. "Mijn vader was een reus," antwoord Olympe uit zichzelf, "maar mijn moeder een halfreus." Hagrid knikt langzaam met zijn hoofd: "Ik wist het, ik wist het..." Olympe staat plotseling op: "Maar ik wil het er nooit meer over hebben! Mijn vader is verbannen uit Frankrijk en mijn moeder verkoos hem boven mij!" "Maar... wat nou als ze daar zijn? Als we ze ontmoeten bij de reuzen?" vraagt Hagrid verbaasd, "Zou je ze weer willen spreken? Is dat waarom je de opdracht aan hebt genomen van Perkamentus?" Olympe draaide zich om en nu stond er een lach op haar gezicht: "Nee joh! Ik heb de opdracht aangenomen omdat ik jou niet alleen wilde laten gaan! En als ik me ouders ontmoet? Naja, ze zullen mij toch niet herkennen, ik was 5 toen ze weggingen uit Frankrijk."

Hargid keek verrast en zei blij: "Je ging voor mij mee?" Olympe schiet nu echt in de lach. "Ja, wat dacht jij dan?" ze pakt Hagrid bij zijn arm en geeft hem een kus, "Kom we gaan!" Hagrid is nog ontdaan door de plotselinge kus, maar hersteld zich snel. Hij kijkt vrolijk terug naar Olympe. Dan horen ze opeens geblaf en kijken in de richting waar het vandaan kom. Muil ligt op de grond, zo'n 5 meter verder richting Zweinsveld, en blaft onophoudelijk. "Ik geloof dat hij er ook zin in heeft!" zegt Olympe grinnekend. Hagrid omarmt haar, terwijl ze richting Muil lopen. "Ja, het wordt tijd om te gaan!"

EINDE
.

.
Gelukkig geen roddels
Belinda Broom / Victor Kruml

Belinda liep onschuldig door de bibliotheekpaden, eindelijk had ze haar vriendinnen weten af te schudden. Nu kon ze eindelijk eens met hem een praatje maken, zonder dat al die giegelende meiden erbij waren en zonder dat er meteen geroddeld zou worden. 'Waar zou hij zijn?' vroeg ze zich af, terwijl ze nog een hoek om ging. Opeens zag ze hem staan, aan het einde van dit gangpad. 'O, wat is hij toch knap' Ze blijft even stil staan om stilletjes naar hem te kunnen kijken. Precies op het moment dat ze naar hem toe wil lopen, loopt hij weg. Ze gaat sneller lopen om hem in te halen en komt bij het einde van het gangpad en daar... staat hij opeens met Hermelien te praten.

Belinda houd haar pas in en loopt naar de boekenkast aan de zijkant van haar gangpad. Vandaar uit kan ze hen horen, maar kunnen ze haar niet zien. "Wat leuk! Ik ga graag met jou naar het bal." hoort ze Hermelien vrolijk zeggen. Meer hoeft ze niet te horen, ze draait zich om en rent weg. 'Waarom was ik nou niet sneller, waarom moest ik treuzelen!' denkt ze kwaad. Een verdieping lager loopt ze opeens tegen twee van haar vriendinnen op. “Hè! Wat een haast, Belinda?” roept degene waar ze tegen aan was gelopen. “Ja, sorry.. I-ik wi-wilde nog sne-snel wat gaan ee-eten” stammelt Belinda somber, “Ik was aan het studeren en vergat lunch bijna.” Ze rent snel verder, zodat haar vriendinnen geen vragen kunnen stellen.

Nadat Belinda gegeten heeft loopt ze naar buiten toe, ze heeft nu geen zin in andere mensen om zich heen. “Hallo.” Belinda schikt op uit haar gedachten en kijkt op. Victor Kruml zit tegen een boom aan bij het meer. In gedachten was ze naar haar lievelingsplekje gelopen. “Hoi” antwoordt ze koeltjes terug. “Ga je lopen?” Victor staat op en klopt zijn broer af. Belinda kijkt bewust niet naar hem terwijl hij dat doet. “Ja, even een stukje langs het meer om uit te waaien.” Ze begint te lopen en Victor volgt haar. “Mag ik mee?” vraagt hij vriendelijk aan haar. Belinda voelt zichzelf boos worden en draait zich ruw om. “Waarom? Waarom wil je mee? Je vindt Hermelien toch leuk?” roept ze boos, “Je gaat met HAAR naar het bal, waarom ga je dan ook niet met HAAR lopen?” Victor kijkt haar verbaasd aan en wil wat zeggen, maar Belinda heeft zich al omgedraaid en rent terug naar het kasteel...

EINDE
.

.
Op een dag zijn we weer samen!
Carlo Kannewasser / eigen karakter
(extra info: In september of oktober 1977 is Carlo geboren (bron: wikipedia.org), dus in 1985 is Carlo 8 jaar oud)

- 23 december 1985 -
In huize Kannewasser is de feeststemming ver te zoeken, ondanks dat het binnen een paar dagen Kerst is. Carlo loopt naar beneden en ziet dat de ontbijttafel al gedekt is, maar zijn moeder is nergens te zien.
'Mama eet waarschijnlijk weer bij Fenna op de kamer' denkt Carlo terwijl hij op de stoel klimt. Zijn brood is al gesmeerd en ligt klaar op zijn bord, zijn moeder wil namelijk niet dat hijzelf een mes gebruikt. Terwijl hij met zijn brood bezig is, komt zijn vader de keuken binnen.
"Goedemorgen zoon," zegt hij tegen Carlo en pakt brood om het te gaan smeren.
"Hoi papa, hoe gaat het met Fenna?" vraagt Carlo zachtjes aan zijn vader. Meneer Kannewasser gaat zitten en neemt een hap van zijn brood, terwijl hij naar zijn zoon kijkt. Carlo weet dat je niet mag praten onder het eten en wacht geduldig tot zijn vader klaar is.
"Luister jongen, het spijt me! Maar ik denk niet dat we dit jaar Kerst gaan vieren," vertelt zijn vader treurig, nadat hij zijn mond heeft leeg gegeten. Carlo kijkt sip naar zijn vader, ondanks dat hij dat al wel verwacht had vind hij het toch niet leuk om nu de bevestiging te horen. Zijn moeder kwam net binnen lopen.
"Ben je al klaar met eten?" Carlo antwoord beleefd.
"Ja mama, ik ben klaar."
"Mooi, ga je kamer maar opruimen," antwoord ze afwezig, terwijl ze de kraan opendraait. Carlo loopt naar de gang. Zijn moeder vergeet altijd dat Carlo zijn kamer opgeruimd houd, omdat hij niet van rondslingerende spullen houd. Maar nu zij met de afwas bezig is, kan hij mooi even bij Fenna langs.

Zachtjes opent Carlo de achterkamer, die al een jaar geleden is omgebouwd tot de slaapkamer van Fenna. Hij loopt voorzichtig naar het bed.
"Fenna, ben je wakker?" Fenna draait zich langzaam om.
"O Carlo, ben jij het?" Carlo kijkt bang naar Fenna, ze weet dat hij hier niet mag zijn. Zou ze mama roepen? "Leuk dat je er bent, kom even op bed zitten." Fenna klopt naast haar op het bed. Toen Carlo op bed was geklommen keek hij zijn zus aan.
"Fenna, wanneer kom je nou weer uit bed? Ik wil zo graag Zwerkbal met je spelen!" vraagt Carlo. Fenna kijkt haar 2 jaar jongere broer aan en glimlacht kleintjes.
"Ik denk dat ik nooit meer Zwerkbal kan spelen..." antwoord Fenna sussend en dan vraagt ze langzaam. "Carlo? Heeft mama je al verteld wat er met mij gaat gebeuren?" Carlo kijkt zijn zus verbaasd aan.
"Nee, maar ik weet dat je volgend jaar naar Zweinstein gaat en dan kan ik helemaal niet meer met je spelen. Je ligt nu al bijna een jaar in bed, heb je nu niet genoeg geslapen?" Fenna kijkt naar het raam, ze kan haar broer niet aankijken.
"Carlo!" zegt zijn moeder ineens vanuit de deuropening. "Je weet Fenna moet rusten." Carlo wil zich van bed laten glijden, maar Fenna houd hem tegen.
"Mama," zegt ze, "waarom weet Carlo niet wat er met mij gaat gebeuren?" Haar moeder schikt zichtbaar, maar antwoord zelfverzekerd.
"Daar hebben je vader en ik voor gekozen, omdat hij nog te jong is." Fenna kijkt meteen nog bozer dan ze al deed.
"WAT! Jullie vinden hem te jong? Wat nu dan? Zal ik dan maar nog 10 jaar wachten met dood gaan, is hij dan oud genoeg?" Mevrouw Kannewasser hapt naar adem en achter haar verschijnt meneer Kannewasser.
"Wat is hier aan de hand?" vraagt hij terwijl hij de kamer binnenloopt en zijn zoon ziet zitten op het bed. "Carlo, wat doe jij hier?" Carlo luistert niet naar zijn vader. 'Fenna? Dood? Dat kan niet!' denkt hij verwart. Hij kijkt naar zijn zus, die nu terug op haar kussen valt.
"Fenna, waarom zeg je dat?" vraagt hij haar zachtjes. Fenna draait haar hoofd naar haar broertje en begint dan te vertellen.
"Carlo, ik ben al heel lang ziek. Daarom lig ik in bed en kan ik niet met je spelen. Mijn ziekte is ook niet te genezen, dus ik zal dood gaan."
"Nu is het UIT!" zegt haar moeder opeens, ze stapt op het bed af en trekt Carlo er vanaf, "Naar je kamer, jij!"

Die nacht sluipt Carlo stilletjes naar beneden. Bij zijn zus op de kamer, klimt hij op een stoel naast het bed. Terwijl hij daar zit denkt hij na over wat Fenna gezegd had die ochtend.
"Carlo? Ben jij dat?" hoort hij opeens zachtjes vanuit het bed.
"Ja, Fenna. Ik kon niet slapen," fluistert hij terug.
"Kun je me een beetje water geven, ik heb dorst." Carlo pakte snel een beker met een rietje en hield dat voor zijn zus vast, terwijl zij dronk. Toen ze klaar was, zette hij het neer op het nachtkastje en bleef even naast het bed staan.
"Weet je?" vroeg Fenna. "Ooit zullen we weer samen Zwerkbal spelen, alleen is dat dan niet in deze wereld." Carlo keek zijn zus verdrietig aan en antwoordde daarop: "Ja Fenna, op een dag spelen we weer Zwerkbal samen. Dat beloof ik je!" Toen ging hij terug naar zijn eigen bed, zonder te weten dat dat de laatste keer was dat hij zijn zus levend gezien had...

- 24 juni 1995 -
Hij zweefde boven de grond in een cirkel van licht, om Harry heen samen met andere mensen. Hij had Harry horen praten met zijn ouders en hij had zelf gevraagd aan Harry om zijn lichaam mee te nemen naar zijn ouders. Nu zouden hij en de andere vier mensen ervoor zorgen dat Harry kon ontsnappen van Voldemort, de man die hem vermoord had. Carlo hoorde de man, die Harry's vader was, roepen naar Harry.
"NU! Rennen Harry!" En hij ging heel snel rond vliegen samen met de andere, zodat Voldemort niks meer kon zien. Toen keek hij snel naar Harry en zag dat hij bij zijn lichaam was en dat hij de Toverschooltrofee naar zich toe liet komen en opeens... was Harry weg! Nu kon hij zelf ook gaan, Harry zou z'n ouders vertellen wat er gebeurd was. Hij mocht gaan, naar Fenna...

EINDE
.

.
De tweewegspiegels
Albus Perkamentus / Sirus Zwarts

"Meneer Potter en meneer Zwarts," Sirius zuchtte zachtjes toen hij de stem van professor Perkamentus hoorde en rolde met zijn ogen naar James, "waarom zitten jullie niet in de les?" De twee jongen draaide zich om naar de professor, maar wisten niks te zeggen. 'Tja,' dacht Sirius bij zichzelf, 'wat wilt hij dat we zeggen? We hadden geen zin in de les, ik denk niet dat hij tevreden zal zijn met dat antwoord..' "Nou? Ik sta te wachten heren?" Perkamentus keek van de een naar de ander, met een vragende blik op zijn gezicht. "Euhm.. we.. we moesten even naar het toilet.." Sirius hoorde de zwakke smoes van James en moest er bijna om lachen. 'Dacht hij nu echt dat Perkamentus daarin zou trappen?'

Perkamentus keek James aan en kreeg een twinkel in zijn ogen. "Nou meneer Potter, ga dan maar gauw! En daarna meteen terug naar de klas, begrepen? zei hij met een knipoog. James en Sirius wilde snel doorlopen, maar Perkamentus riep: "Nee, meneer Zwarts. U moet nog even hier blijven." James keek Sirius verward aan, hij had Sirius nodig voor hun plan. Sirius knikte hem toe en James slenterde langzaam weg. Perkamentus wachtte tot James ver genoeg weg was en zei toen tegen Sirius: "Nou? Wat waren jullie nu echt van plan?" Sirius keek de professor recht in zijn ogen aan en zag dezelfde twinkel als eerder. Sirius wist dat het geen nut had om te liegen, professor Perkamentus kon elke leugen doorboren.

Maar de waarheid zeggen dat kon hij helemaal niet, dan zouden James en hij een jaar strafwerk krijgen! Dus Sirius bedacht dat hij beter gewoon z'n mond kon houden. Perkamentus bleef hem doordringend aankijken totdat: "Dus we gaan niks zeggen?" "Professor Perkamentus, ik wil niet tegen u liegen." antwoordde Sirius beleefd. Perkamentus keek hem verwonderlijk aan en zei: "Daar ben ik blij om, meneer Zwarts. Want liegen is niet goed. Maar u heeft nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag." Sirius voelde zich goed en begon te bluffen. "Omdat ik niet wil liegen en de waarheid niet kan zeggen, hou ik me mond liever!" zei hij met een grote grijns op zijn gezicht en Perkamentus' mondhoek krulde ook om. "Da's een goede redenering, die moet ik onthouden!" zei hij gespeeld serieus, "Maar okè, de les is nu al bijna afgelopen. Als u snel bent, kunt u als eerste bij de lunch zijn." Perkamentus knikte ter begroeting en liep weg.

Sirius keek hem na en kon niet bevatten dat hij geen straf had gekregen. "O wacht even," Professor Perkamentus draaide terug, "Meneer Zwarts ik heb nog iets voor u." Hij kwam teruglopen en ging voor Sirius staan. 'Ooh, nu krijg ik het..' dacht Sirius treurig. "Kijk hier, meneer Zwarts. Ik denk dat u en meneer Potter hier wel iets aan hebben. Ik hoop jullie in de toekomst minder in de gangen te zien tijdens de lessen!" Toen liep hij weer weg en ging naar zijn kantoor, Sirius verbijsterd achterlatend. Sirius keek naar het pakje dat hij gehad had en wist niet wat hij moest doen. "Sirius? Heb je straf gehad?" Sirius draaide zich om en zag James terug komen. "Nee... ik heb een pakje gehad. Voor ons.." zei hij, terwijl hij het pakje omhoog hield voor James. "Wat zit erin?" Sirius opend het pakje en de jongens zien dat er twee handspiegeltjes in zitten...

EINDE
.

.
Helemaal alleen
Mijn eigen RPG-personage: Evanderia Protser
Overgangsexamen 'Verweer tegen de Zwarte Kunsten'van tweedejaar naar derdejaar

Het was een prachtige dag. Vandaag hadden ze examen van verweer tegen de zwarte kunsten. Ze moesten 1 voor 1 komen. Nu was Evanderia Protser aan de beurt. Ze stapte zelfverzekerd de Grote Zaal binnen, vanuit de zijkamertje waar ze had zitten wachten. Ze wist nog niet hoe haar vriendin het gedaan had, gezien de leerlingen niet terug naar het kamertje kwamen na het examen.
“Mejuffrouw Protser, komt u maar bij mij,” hoorde ze een stem en ze draaide zich om en zag een oudere man zitten op een stoel, naast een grote kledingkast. Verbaasd keek ze om zich heen, terwijl ze naar die man liep. Ze zag een stuk of vier professors op stoelen zitten en overal stond een bezemkast naast de stoel.
“Goedemorgen professor,” zei ze beleefd, toen ze aan kwam bij de oudere man.
“Goedemorgen mejuffrouw Protser,” begon hij. ”Ik hoop dat u er zin in heeft?” Ze vroeg zich af wat er ging gebeuren en wachtte zwijgzaam op uitleg. De professor opende de deur en gebaarde dat ze erin moest stappen. Evanderia keek nog èèn keer om zich heen, en zag dat een andere leerling vermoeid uit een andere bezemkast kwam strompelen, en stapte de kast in.

Achter haar hoorde ze de deur dichtslaan. Heel even, maar een paar seconde, was het helemaal donker. En toen... opeens ging het licht aan en... ze stond op een open veld in het midden van een bos. Verbaasd knipperde ze met haar ogen en keek om zich heen. Ze hoorde iets bewegen achter zich en draaide razend snel om. Twee Keltische aardmannetjes kwamen op haar afgerend.
‘Geomanni Pesternommi’ riep ze razend snel uit. En een lichtflits sprong op èèn van de aardmannetjes af. Hij werd afgeremd door de spreuk, maar verder gebeurde er niks. Terwijl het tweede aardmannetje haar in de haren vloog, bedacht ze zich dat dat niet de goede spreuk kon zijn. Ze wist nog dat de goede spreuk ongeveer twintig kon verstijven. Ze schopte tegen het aardmannetje in haar haar en wist hem af te schudden. Snel rende ze weg, terwijl haar gedachten op volle toeren draaide. En opeens wist ze het weer!
“Immobilus!” riep ze, terwijl ze zich omdraaide en aan haar lievelinghond dacht. Het eerste aardmannetje, dat omver gebracht was door de eerste spreuk, was al weer bij het tweede aardmannetje gekomen en samen rende ze op Evanderia af. Ze hadden niet verwacht dat ze zich zou omdraaien en werden vol getroffen door de rode lichtflits.
Beide aardmannetjes verstijfde direct en vielen voorover op de grond. Meteen verscheen er naast Evanderia een kooitje uit het niets. Ze pakte die op en liep snel naar de aardmannetjes. Een minuut later zaten de aardmannetjes opgesloten in de kooi en nog een minuut later was de verstijving uitgewerkt. Maar Evanderia lette daar al niet meer op, ze had geluiden gehoord achter de struiken aan de andere kant van het veld.

Op het moment dat ze zich omdraait, ziet ze dat er iets groots op haar af komt. Automatisch laat ze zich op de grond vallen en het ding suist over haar heen en valt kapot tegen de bomen achter haar. Als ze omkijkt wat het was, hoort ze nog meer geluiden. Snel springt ze op en kijkt naar de andere kant van het veld. Daar ziet ze een roodkopje, die met zware en grote voorwerpen aan het gooien is.
“Reducto! Reducto!” roep Evanderia snel achter elkaar, zodat alle voorwerpen kapot schieten voor ze het veld over zijn. “Reducto! Reducto!”
Het roodkopje heeft door dat zijn actie niet meer werkt en stopt ermee. Nu loopt hij op haar af en ontbloot zijn tanden.
“Aqua Veraqua!” roept Evanderia en ze zwaai met haar toverstok heen en weer. Het roodkopje wordt door de waterstraal alle kanten op geslingerd en kan niet meer dichterbij Evanderia komen. Na een minuut heft Evanderia de spreuk op, maar vervolgd meteen met: “Flipendo!” Het roodkopje krijgt een optater en valt 2 meter achteruit. Verschikt kijkt hij haar aan en zet het op een lopen. Hij geeft het op!

Opgelucht laat Evanderia zich op haar knieën vallen. Ze is helemaal buitenadem, maar kijkt wel goed rond. Ze luistert ingespannen naar eventuele geluiden. Niks. Ze zucht en sluit haar ogen voor een seconde. Zodra ze ze weer opent ziet ze dat er 2 meter voor haar een kast is verschenen. Blij springt ze op en loopt er naar toe. Ze is klaar en mag terug naar school!
Ze trekt de deur open... en valt achterover. Een dementor zweeft uit de kast en komt gorgelend op haar af. Verschik kruipt ze achteruit en denkt na. ‘De spreuk tegen dementors heeft ze nog nooit geleerd, hoe moet ze die nou weten?’ En opeens weet ze het! Ze springt op en kijkt de dementor recht aan. Die komt nog steeds op haar af gezweefd.
“Ridiculus!” roept Evanderia, terwijl ze denkt aan een ouderwets droogmachine (zo een van de dreuzel, waar je een kledingstuk tussen kan uitwringen). Het volgende moment is de achterkant van de dementor vast gepakt door zo’n machine en wordt hij langzaam het apparaat in getrokken.
Evanderia ligt krom van het lachen en het volgende moment verdwijnt de dementor en ook het dreuzelapparaat.

Na nog even uitgehikt te hebben, loopt Evanderia op de kast af en stapt erin. Ze doet de deur achter zich dicht en het volgende moment gaat er aan de andere kant een deur open.
“Welkom terug, mejuffrouw Protser,” hoort ze een stem vriendelijk zeggen en ze stapt uit de kast. Alles goed gegaan, zag ik.”
“Ja, het is gelukt! Bedankt professor,” snel loopt ze de Grote Zaal uit naar de gang.
“En? Denk je dat je geslaagd bent?” hoort ze haar beste vriendin vragen, terwijl die snel op haar af komt lopen.
“Ik hoop het,” begint Evanderia. “Maar ik wacht wel op de uitslag van professor Davids.”
Samen lopen ze de deur uitrichting het meer, de examens zijn voorbij!

EINDE
.