Index
Hier komen mijn verhalen e.d. te staan, ookal is het niet over HP. Ook mijn Oneshot's komen hier te staan.
Fanfic Prince of Tennis.
‘Echizen!’ roept Momoshiro door de straten van Tokio. ‘Echizen? Waar ben je?’ In de verte hoort hij Tezuka, Inui, en de andere spelers van de tennisgroep van hun school, ook naar Ryoma roepen. Echizen Ryoma, een van de waardevolste spelers was vermist. Nu was iedereen naar hem op zoek. Maar in de straten van Tokio was hij nergens te bekennen… Niet op de tennisbaan, niet in de tennis winkel, niet in zijn hotelkamer, nergens.
‘Echizen, waar ben je nou?’ hoort Momoshiro Eiji in de verte roepen. Normaal is iedereen altijd gezellig maar de spanning is nu om te snijden. Later die dag hebben ze een wedstrijd, in de finale nog wel. Maar zonder Echizen worden ze gediskwalificeerd. Dan gaat de titel ‘Landskampioen’ aan hun neus voorbij.
Momoshiro kijkt op zijn horloge. Het is al bijna middernacht. Snel rent hij terug naar de plek waar het team heeft afgesproken. Tezuka is er al. ‘Iets gevonden?’ vraagt hij. ‘Niks te zien, helaas… Jij?’ antwoord Momoshiro. ‘Nee...’ Toen iedereen er was, op Ryoma na natuurlijk, gingen ze terug naar hun hotel.
Ze gingen naar hun kamers. Vandaag zou Momoshiro alleen moeten liggen. Toen hij hun kamer binnen kwam ging zijn telefoon. Hij herkende het nummer. ‘Echizen? Waar ben je? Gaat alles goed met je?’ roept hij door de telefoon. ‘Als jullie je vriend terug willen zien moeten jullie het landskampioenschap opzeggen…’ Beeb-Beeb. Verdwaast legt Momoshiro de telefoon neer. Wat moet hij hiermee? Tezuka en Fuji, die in de kamer naast hem lagen kwamen naar binnen. ‘Was dat Echizen? Hoe gaat het met hem?’ Toen Tezuka zijn gezicht zag begon hij zich zorgen te maken. ‘Wat is er?’ Langzaam drong het tot Momoshiro door. Ryoma Echizen, een van hun beste tennissers, was ontvoerd. ‘We moeten ons terug trekken uit het landskampioenschap. Anders zien we Echizen niet meer terug…’
‘Wat zei hij nou precies. Denk goed Momo.’ Momoshiro wist nog precies wat er was gezegt. ‘’ Als jullie je vriend terug willen zien moeten jullie het landskampioenschap opzeggen…’ en toen hing hij op.’ zei Momoshiro. Heel Seigagu zat om de tafel in de lobby heen.
Iedereen was aan het denken. Wat konden ze doen? ‘We moeten naar de politie. Dat is wel duidelijk.’ zei Fuji. ‘Kom we gaan.’ Iedereen ging terug naar hun kamers om hun jassen te pakken.
‘Heeft u iets persoonlijks van hem?’ vraagt de politieagent. Momoshiro pakte het tennisracket van Ryoma uit zijn tas en gaf hem aan de man. ‘Wij gaan met onze honden naar uw vriend opzoek. Willen jullie meegaan zodat we hem herkennen?’ Omstebeurd knikten de senpai’s naar de politieagent. En dus, 10 minuten later liepen ze door de straten van Tokio.
‘Snuf-snuf.’ De honden. Ze ruiken overal naar de geur van Ryoma Echizen. ‘Snuf-snuf. ’ Na ruim een uur beginnen ze moedeloos te worden.’Echizen… Waar ben je nou?’ jammert Inui. ‘We moeten hem vinden…’ zegt Tezuka. Dan beginnen er een paar honden te blaffen. Iedereen schrikt op. De honden trekken aan de lijnen. Ze beginnen te rennen. Steeds harder en harder.
Na een paar minuten te hebben gerend begonnen de honden te blaffen voor een rijtjeshuis.
De agenten verdelen hun om het huis en vallen binnen. Even later komen ze weer naar buiten. Met Ryoma ’ECHIZEN!’ roepen ze. Ze rennen naar voren en proberen hem te omhelzen. Maar Echizen houd hen tegen. ‘Momo?’ zegt hij kalm. ‘Mag ik mijn racket terug?’ Momoshiro geeft de tas terug aan Echizen en die loopt kalm weg, alsof de hele ontvoering nooit gebeurt is.
Snel draait Echizen zich nog even om en zegt; ‘Ik zou maar naar bed gaan als ik jullie was. We hebben een titel om te winnen.’ Toen liep Ryoma Echizen weg, de rest in verbijstering achterlatend.
Fanfic Prince of Tennis.
‘Echizen!’ roept Momoshiro door de straten van Tokio. ‘Echizen? Waar ben je?’ In de verte hoort hij Tezuka, Inui, en de andere spelers van de tennisgroep van hun school, ook naar Ryoma roepen. Echizen Ryoma, een van de waardevolste spelers was vermist. Nu was iedereen naar hem op zoek. Maar in de straten van Tokio was hij nergens te bekennen… Niet op de tennisbaan, niet in de tennis winkel, niet in zijn hotelkamer, nergens.
‘Echizen, waar ben je nou?’ hoort Momoshiro Eiji in de verte roepen. Normaal is iedereen altijd gezellig maar de spanning is nu om te snijden. Later die dag hebben ze een wedstrijd, in de finale nog wel. Maar zonder Echizen worden ze gediskwalificeerd. Dan gaat de titel ‘Landskampioen’ aan hun neus voorbij.
Momoshiro kijkt op zijn horloge. Het is al bijna middernacht. Snel rent hij terug naar de plek waar het team heeft afgesproken. Tezuka is er al. ‘Iets gevonden?’ vraagt hij. ‘Niks te zien, helaas… Jij?’ antwoord Momoshiro. ‘Nee...’ Toen iedereen er was, op Ryoma na natuurlijk, gingen ze terug naar hun hotel.
Ze gingen naar hun kamers. Vandaag zou Momoshiro alleen moeten liggen. Toen hij hun kamer binnen kwam ging zijn telefoon. Hij herkende het nummer. ‘Echizen? Waar ben je? Gaat alles goed met je?’ roept hij door de telefoon. ‘Als jullie je vriend terug willen zien moeten jullie het landskampioenschap opzeggen…’ Beeb-Beeb. Verdwaast legt Momoshiro de telefoon neer. Wat moet hij hiermee? Tezuka en Fuji, die in de kamer naast hem lagen kwamen naar binnen. ‘Was dat Echizen? Hoe gaat het met hem?’ Toen Tezuka zijn gezicht zag begon hij zich zorgen te maken. ‘Wat is er?’ Langzaam drong het tot Momoshiro door. Ryoma Echizen, een van hun beste tennissers, was ontvoerd. ‘We moeten ons terug trekken uit het landskampioenschap. Anders zien we Echizen niet meer terug…’
‘Wat zei hij nou precies. Denk goed Momo.’ Momoshiro wist nog precies wat er was gezegt. ‘’ Als jullie je vriend terug willen zien moeten jullie het landskampioenschap opzeggen…’ en toen hing hij op.’ zei Momoshiro. Heel Seigagu zat om de tafel in de lobby heen.
Iedereen was aan het denken. Wat konden ze doen? ‘We moeten naar de politie. Dat is wel duidelijk.’ zei Fuji. ‘Kom we gaan.’ Iedereen ging terug naar hun kamers om hun jassen te pakken.
‘Heeft u iets persoonlijks van hem?’ vraagt de politieagent. Momoshiro pakte het tennisracket van Ryoma uit zijn tas en gaf hem aan de man. ‘Wij gaan met onze honden naar uw vriend opzoek. Willen jullie meegaan zodat we hem herkennen?’ Omstebeurd knikten de senpai’s naar de politieagent. En dus, 10 minuten later liepen ze door de straten van Tokio.
‘Snuf-snuf.’ De honden. Ze ruiken overal naar de geur van Ryoma Echizen. ‘Snuf-snuf. ’ Na ruim een uur beginnen ze moedeloos te worden.’Echizen… Waar ben je nou?’ jammert Inui. ‘We moeten hem vinden…’ zegt Tezuka. Dan beginnen er een paar honden te blaffen. Iedereen schrikt op. De honden trekken aan de lijnen. Ze beginnen te rennen. Steeds harder en harder.
Na een paar minuten te hebben gerend begonnen de honden te blaffen voor een rijtjeshuis.
De agenten verdelen hun om het huis en vallen binnen. Even later komen ze weer naar buiten. Met Ryoma ’ECHIZEN!’ roepen ze. Ze rennen naar voren en proberen hem te omhelzen. Maar Echizen houd hen tegen. ‘Momo?’ zegt hij kalm. ‘Mag ik mijn racket terug?’ Momoshiro geeft de tas terug aan Echizen en die loopt kalm weg, alsof de hele ontvoering nooit gebeurt is.
Snel draait Echizen zich nog even om en zegt; ‘Ik zou maar naar bed gaan als ik jullie was. We hebben een titel om te winnen.’ Toen liep Ryoma Echizen weg, de rest in verbijstering achterlatend.
Echt een geweldig verhaal! 
