Het leven van Juliette van Eijk.

Dit is mijn personage, Juliette van Eijk. Ze zit in het vierde jaar, maar het is totaal anders dan hoe het in de Harry Potter boeken gaat.

De hoofdstukken:

Spoiler:

Hoofdstuk 1.

Ik was al om zes uur wakker. Ik kon niet meer slapen, omdat ik zo'n hoofdpijn had. Ik liep naar beneden om een aspirine te halen. Toen ik de trap afkwam, zag ik twee brieven op de deurmat liggen. Ik liep er naartoe en raapte ze op. De eerste brief was voor Guido, mijn broertje. Het was de toelatingsbrief van Zweinstein. Dit zou zijn eerste jaar worden. De tweede brief was voor mij. Ik opende de brief en begon hem te lezen.

Lieve Juliette,

Ik heb al een tijdje geen brief naar je gestuurd, omdat ik huisarrest had. Ik mocht geen contact hebben met vrienden, dus ook niet met jou. Ik hoop dat je me begrijpt en niet boos op me bent. Twee weken geleden ben ik op vakantie geweest. Naar Barcelona, in Spanje. Het was heel erg mooi weer en er waren hele leuke jongens. Maar ja, dat vind jij natuurlijk niet in interessant. Jij houd je alleen bezig met andere dingen. Sorry, dat was geen leuke opmerking. Trouwens, ik heb Levi en Jim nog gesproken. We hadden afgesproken om ergens achter in een coupé te gaan zitten. Dus als je eerder bent, ga ergens achterin zitten. En als je wat later bent, we zitten ergens achter. Ik ben blij als ik je weer zie, Juul. Ik mis je heel erg, jij bent écht mijn beste vriendinnetje.

Liefs, Lotte.

Ik zuchtte diep en legde de brief van Guido op de keukentafel. De brief die ik had gekregen nam ik mee naar boven. Ik legde hem bij al mijn brieven die ik had gekregen. Dat waren er een hele hoop, want ik vond brieven schrijven erg leuk.
Ik moest denken aan mijn lieve vriendin, Lotte. Ze was altijd eerlijk, of je het nou wilde of niet. En aan mijn lieve vrienden, Levi en Jim. Het waren broers van elkaar, maar ze gingen met elkaar om als vrienden. Levi hield ervan om dingen bij te leren en Jim hield van zwerkbal. Maar ze waren allebei erg aardig. Ik pakte een boek en begon te lezen. Het boek ging over een meisje die erg onzeker was. Ik herkende mezelf altijd in dat verhaal. Ik keek op de klok en zag dat het acht uur was. Mijn hoofdpijn was al minder en ik merkte dat ik moe werd. Ik gaapte, maar ik probeerde wakker te blijven. De dag zou dan langer duren, maar het lukte niet. Ik liep naar mijn bed toe en ging liggen. Ik gaapte nog één keer en mijn ogen vielen dicht.

Hoofdstuk 2.

Ik was eindelijk wakker geworden. Het was alweer elf uur en ik vond het tijdverspilling. Ik haatte het als ik laat wakker werd. Ik liep naar beneden en ik zag mijn ouders samen met Guido aan de tafel zitten. ''Goedemorgen,'' zei ik nog half slapend. Ik ging erbij zitten en keek naar de brief die nog niet geopend was.
Guido zag dat ik naar de ongeopende brief keek. ''Ik wilde wachten tot jij er was,'' zei hij.
''Nou, ik ben er nu dus maak hem maar open.'' Ik gaf hem een knipoog en hij maakte langzaam de brief open. Hij keek trots naar de brief en glimlachte.
''Wil jij hem voorlezen, mam?'' vroeg Guido. Ze knikte. Hij gaf de brief aan haar en ze begon het hardop voor te lezen.

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS POCUS.
Hoofd: Albus Perkamentus
(Commandeur in de Orde van Merlijn, Int. Tovergrootmeester, Heksenleider 1e klas, Opperste Hotemetoot van de Wereldbond van Toverlieden)

Geachte heer van Eijk,
Het doet me een genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.
Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden.
Het schooljaar begint op 1 september. Gelieve vóór 31 juli per uit te reageren.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-schoolhoofd

''Dan moeten we straks maar naar de Wegisweg gaan om spullen te kopen,'' zei mijn vader. Ik zuchtte. Ik had helemaal geen zin om mee te gaan. Het viel mijn moeder op dat ik er niet goed op reageerde. ''Waarom zucht je?'' vroeg mijn moeder.
''Ik heb helemaal geen zin om mee te gaan,'' zei ik. ''Ik ben nog heel erg moe en ik had gepland om mijn koffer vandaag in te pakken.''
''Jij gaat gewoon mee jongedame,'' zei mijn vader plotseling. Hij verhief zijn stem. ''Of je het nou wilt of niet!''
Ik werd boos. Het was toch mijn keuze of ik mee zou gaan of niet? ''Jij kan me écht niet dwingen!'' riep ik boos terug. Ik rende naar boven en gooide de deur heel hard dicht. Ik ging op mijn bed zitten en ik dacht na over wat mijn vader tegen me zei. Hij reageerde ineens zo fel, dat was ik niet van hem gewend.
Er werd op de deur geklopt. ''Ik ben het,'' zei mijn moeder. Ik probeerde te kalmeren, want mijn moeder had niks gedaan. ''Kom maar binnen,'' zei ik.
''Waarom reageer je nou zo?'' vroeg mijn moeder. ''Je vader wilt gewoon dat je meegaat voor Guido.''
Ik rolde met mijn ogen. ''Waarom ík zo reageer? Hij doet zo boos!'' zei ik wat harder. ''Nu heb ik het zeker ineens gedaan?''
''Nee, lieverd.'' zei mijn moeder zacht terug. ''Maar-''
''Niks maar! Ik ben nu de pispaal en pa is nu ineens een goedheiligman!'' zei ik kwaad. ''Ga nu alsjeblieft me kamer uit!'' Ze liep de kamer uit en zonder dat ik het wilde, barstte ik in tranen uit.

Hoofdstuk 3.

Na een half uur was ik eindelijk gekalmeerd ''Mag ik binnenkomen?'' vroeg Guido. Ik had eigenlijk geen zin om te praten, zelfs niet met Guido. Maar ik was al veels te onaardig geweest tegen hem.
''Ja, kom maar,'' zei ik terwijl, ik zuchtte. Hij kwam op mijn bed zitten en omhelsde me uit het niets.
''Papa was niet aardig tegen jou,'' zei Guido ''Als je geen zin hebt hoef je niet mee.'' Ik vond het heel erg lief dat hij dat zei.
''Sorry dat ik niet mee ga,'' zei ik oprecht. ''Ik had gewoon al andere plannen en nu heb ik al helemaal geen zin meer.'' Ik voelde me heel schuldig, want ik ben zijn grote zus. Hij reageerde niet toen ik dat zei. Het was een paar minuten stil. ''Ik ga weer naar beneden, want we gaan zo naar de Wegisweg.''
''Is goed,'' zei ik terug. ''Ik hoop dat je de goede spullen vind. En denk goed na over welke uil je neemt.'' Hij verliet de kamer en na een paar seconde hoorde ik de voordeur dicht gaan. Ik pakte de koffer onder mijn bed vandaan en deed hem open. Hij was nog net zo vol, als toen ik van Zweinstein terug kwam. Ik haalde alles eruit en deed de spullen die ik dit jaar weer nodig had er terug in. Ik kwam nog een foto van mij, Lotte, Jim en Levi tegen. Die zette ik op mijn kastje neer. Ik zag Lotte en ik was vergeten om haar een brief terug te schrijven. Ik pakte snel een stuk perkament en de bijbehorende spullen.



Het maakt niks uit dat je niet hebt geschreven. Jij kan er niks aandoen dat je huisarrest had. Ik ben niet op vakantie geweest, jammer genoeg. Spanje lijkt me wel een erg leuk land om een keer naartoe te gaan. Ik was vanochtend al om zes uur wakker geworden dus ik had je brief al vroeg gelezen. Maar toen ik weer even ging liggen, viel ik in slaap. Guido heeft trouwens zijn brief binnen. Ze zijn nu naar de Wegisweg om zijn spullen te halen. Ze nemen ook nog nieuw perkament en andere spullen voor mij mee. Ik ben niet meegegaan, omdat ik geen zin had. Ik heb wel ruzie gehad met mijn vader, want ik moest van hem namelijk per se mee. En hij begon ineens heel boos te doen en mijn moeder stond nog achter hem ook. Dat vond ik niet leuk en toen reageerde ik weer boos op haar. Maar ja, ik mis je heel erg Lot. Ik hoop je snel weer te zien!



Ik rolde het stuk perkament op en verbond het met een lintje. Ik bond het aan de poot van mijn uil, Luca en vertelde haar dat het naar Lotte moest. De uil ging meteen weg en ik bleef kijken hoe de uil in de verte verdween.

Hoofdstuk 4.

Toen ik de uil niet meer kon zien, liep ik naar beneden. Ik had mijn koffer al ingepakt en de brief verstuurd. Ik bedacht wat ik kon gaan doen. Het was mooi weer, dus misschien kon ik even naar het strand gaan. In mijn eentje leek het me erg saai, dus ik had bedacht het hondje van de buren te halen.
Net toen ik weg wilde gaan, kwamen Guido en mijn ouders thuis. Ik wilde hen niet nog een keer teleurstellen, dus bleef ik maar thuis. Mijn vader kwam naar me toe. ''Kunnen we toevallig een onder vier ogen praten?'' vroeg hij.
Ik knikte en ik volgde hem naar de gang. ''Wat is er?'' vroeg ik zo rustig mogelijk.
''Sorry, voor alles. Ik bedoel-'' zei hij. ''Je had helemaal gelijk. Ik had niet zo moeten reageren.''
Ik omhelsde hem. ''Het maakt niet uit,'' fluisterde ik. ''Iedereen kan wel is chagrijnig zijn.'' Hij glimlachte naar me en we liepen allebei naar de woonkamer. Guido keek trots naar zijn nieuwe spulletjes. Ik zag dat hij een grijs met zwarte uil had.
''Hoe heet je uil?'' vroeg ik geïnteresseerd. ''Of heb je nog geen naam?'' zei ik er snel achteraan.
''Blackwood,'' zei Guido, terwijl hij de uil aaide. ''Papa heeft me geholpen met de naam verzinnen.''
Ik moest ineens aan mijn uil, Luca denken. Pa had mij ook geholpen met een naam verzinnen. Ze was al een tijdje weg. Ik keek op de klok. Het was half vier, dat betekend dat ze al ruim twee uur weg was. Ik keek naar Blackwood, die bezig was met het uitpluizen van de muis. Het zou vast wel goed gaan met Luca.

Het was avond en Luca was net vijftien minuten thuis. Ze had vast honger dus, ik zette haar op haar stok en pakte haar eten. Toen ik het eten aan haar gaf, slokte ze het gulzig op. ''Was het lekker, Luca-tje?'' vroeg ik giechelend. Ik moest vaak lachen om het gekke gedrag van mijn uil. Ik zou haar nooit voor een ander beest willen inruilen.
Mijn broertje kwam aanlopen met zijn toverstok. ''Kijk! Mooi hé?'' vroeg hij. Het was een mooie, lange toverstok met een goede houvast.
''Ja, ik ben jaloers op je,'' grapte ik. ''Je kan wel zien dat Olivander hem gemaakt heeft.'' Hij liep weer weg en borg zijn toverstok goed op in het doosje dat erbij zat.
Ik had het nog niet door, maar ik zag dat mijn moeder al bijna klaar was met het eten. Het rook zoals altijd erg lekker.
''Guido, Julliete. Dek eens even de tafel,'' zei mijn moeder. Na een paar seconde hadden we ons nog steeds niet verroert. ''Dek de tafel nou even.'' zei mijn moeder, met een iets hardere toon. Ik zuchtte en liep naar de kast waar de borden stonden.
''Hier, pak jij dit is aan,'' zei ik tegen Guido. Hij pakte het aan en zette het op tafel. Ik merkte aan hoe hij het neerzette, dat hij het niet leuk vond. Ik pakte het bestek en legde het ernaast.
''Mooi zo,'' zei mijn moeder. ''Komen jullie aan tafel?'' We liepen naar de tafel en gingen zitten.
''Robert! Kom je eten?'' riep mijn moeder naar mijn vader. ''Straks wordt het koud!''
Na een paar seconde kwam hij aanlopen. ''Sorry,'' zei hij. ''Ik moest nog even iets afmaken. Hij ging zitten en we begonnen aan het heerlijke eten.

Hoofdstuk 5.

Het was twee weken later en we zouden vandaag naar Zweinstein gaan. We moesten er zoals altijd om elf uur zijn. Het was nu pas half negen, dus ik kon Guido nog helpen met zijn koffer inpakken. Ik klopte op zijn deur. ''Mag ik binnenkomen?'' vroeg ik fluisterend. Mijn ouders sliepen nog, dus ik wilde niet teveel herrie maken.
''Ja,'' zei hij fluisterend terug. Ik liep zijn kamer binnen en ging naast hem op het bed zitten. Zijn koffer stond al klaar om ingepakt te worden.
''Ik zou als ik jou was maar de spullen pakken die ingepakt moeten worden,'' zei ik. ''Anders heb je niet veel in te pakken.''
Hij ging als een speer naar de woonkamer, om de spullen te pakken die hij moest meenemen. Hij was binnen een minuut alweer terug met zijn handen vol. Hijgend legde hij de spullen op het bed neer.
''Gaat dit wel passen?'' vroeg hij (nog steeds) buiten adem. Ik moest lachen door zijn opmerking.
''Natuurlijk past het. Kijk eens hoe groot de koffer is.'' Hij keek naar de koffer en toen weer naar de spullen.
''Als jij het zegt, dan zal het wel zo zijn,'' zei hij terug. Ik begon met de grote voorwerpen en eindigde met zijn veer. Het duurde best wel lang, omdat Guido het allemaal perfect wilde hebben en zeker wilde weten dat we niks waren vergeten. Het was kwart over negen en mijn ouders waren ook al een half uur wakker. Iedereen ging zich aankleden zodat we in ieder geval op tijd bij de Zweinsteinexpress waren. Om kwart voor tien was iedereen klaar en gingen we nog snel ontbijten.
''Loop allemaal naar het blikje toe,'' zei mijn vader. Iedereen deed wat hij zei. ''We gebruiken deze keer de Viavia.'' Ik zag het gezicht van Guido wit worden. Hij hield er totaal niet van om met de Viavia te reizen.
''Pak mijn hand maar, Guido. Het komt goed,'' zei mijn moeder. ''Als papa 'nu' zegt, raak je het blikje aan.''
''Één, twee, drie nu!'' riep mijn vader. We raakten allemaal het blikje aan. Ik hoorde Guido schreeuwen dat hij het niet leuk vond. Ik bleef zo rustig mogelijk en voor ik het wist, landde ik op een weiland.
''Gaat het, Guido?'' vroeg mijn moeder bezorgd. Hij knikte, maar zag zo groen als een Smekkie.
''Volg mij maar,'' zei mijn vader. ''We moeten nog maar een klein stukje.'' We zeiden allemaal niks en liepen achter mijn vader aan.
Na vijftien minuten zagen we eindelijk het treinstation. Het was kwart voor elf en we besloten alvast naar perron 9¾ te gaan. We hadden onze koffers in een winkelwagentje gezet en met het wagentje, liepen we naar perron negen en tien. Ik moest eerst, zodat Guido zag hoe het werkte. Ik liep op het ijzeren hek af en binnen een paar seconden zag ik de knalrode Zweinsteinexpress staan. Vlak daarna kwamen Guido en mijn ouders ook. Guido keek vol verwondering naar de trein. Het enige wat hij kon zeggen was: ''Wauw.''

Hoofdstuk 6.

Het was kwart voor elf en dat was maar goed ook. Ik had erg veel zin in het vierde schooljaar. Levi hielp mij altijd met de vakken die ik moeilijk vond. Hij maakte altijd zijn huiswerk en hoe meer hij dingen ervan leert, hoe vrolijker hij is. Daarnaast was Levi ook nog is ontzettend lief. Hij was niet zoals andere jongens. Met hem kon je altijd goed praten en als er wat was, stond hij altijd voor je klaar. Ik was zo in gedachten bij Levi, dat ik niet door had dat mijn moeder tegen me praatte.
''Heb je wel gehoord wat ik zei?'' vroeg mijn moeder, met ergernis in haar stem.
''Huh? Zei je wat?'' vroeg ik. ''Ik was-'' zonder dat ik het kon uitleggen, viel mijn moeder me in de reden.
''Ik hoef je reden niet te weten,'' zei ze beledigd. ''Ik zei dat je een beetje op Guido moest letten.''
''Ja, dat doe ik wel. Waar is Guido eigenlijk?'' Ik keek om me heen, maar ik zag hem nergens.
''Hij is even met papa mee,'' zei mijn moeder. ''Een vriend van je vader is hier namelijk.''

Na een paar minuten waren mijn vader en Guido er weer. Het was tijd om de trein in te stappen, want de klok stond bijna op elf uur. Ik omhelsde mijn ouders en stapte de trein in. ''Doei! Ik zie jullie in de kerstvakantie!'' zei ik snel. Guido kwam achter me aan, zodat ik hem kon helpen zoeken naar een coupé. Ik zag een paar jongens zitten. Ik dacht dat hun ook wel eerstejaars waren dus ik liep ernaar toe.
''Hoi,'' zei ik. ''Jullie zijn eerstejaars, toch?'' Een paar jongens knikten en sommige zeiden niks.
''Ga hier maar bij zitten,'' zei ik tegen Guido. ''Ze lijken mij wel aardig.'' Hij gehoorzaamde en liep naar binnen. Ik liep verder naar achter. Ik keek elke coupé in en ik zag veel bekenden mensen. Ik kwam Vanessa ineens tegen. Ze moest vast haar make-up bijwerken, dacht ik bij mezelf.
''En daar hebben we, Juliette,'' zei ze op een verwaande manier. ''Waar zijn je vrienden nou?'' Ze moest lachen. ''O, wacht. Die heb je volgens mij niet.'' Ze lachte nog harder en haar vriendin deed mee.
Ik negeerde haar opmerking, want ik had geen zin in deze onzin. ''Laat me er nou maar langs, in plaats me belachelijk te maken,'' zei ik kalm. Ze rolde met haar ogen en liep weg. Ze vond het blijkbaar niet leuk, dat het me niks deed. Meestal was ik snel geraakt, maar ik wist dat ik wel vrienden had. Dus het maakte me niks uit wat zij ervan dacht. Ik liep weer verder en eindelijk zag ik de coupé waar Lotte, Levi, Jim en nog een paar onbekenden zaten. Ik liep de coupé binnen en ik voelde me gelijk op mijn gemak.

Hoofdstuk 7.

''Lotte!'' riep ik enthousiast. Ik omhelsde haar zo snel mogelijk. ''Wat heb ik jou gemist!'' Ik had een grote glimlach op mijn gezicht.
''Juliette!'' riep ze enthousiast terug. ''Ik heb jou ook gemist!'' Ik hoorde ineens een stem die me bekend voorkwam.
''Al dat meisjes gedoe ook,'' zei een jongen, wiens haar met veel gel in model was gebracht. ''Altijd een heel ritueel als je elkaar weer ziet.''
''Ik heb jou ook gemist hoor, Jim,'' zei ik sarcastisch terug. ''Wen er maar aan, want zo zijn meisjes nou eenmaal.'' Hij zuchtte en keek uit het raam.
''Levi!'' riep ik op een iets te blije toon. Hij was -zoals gewoonlijk- een boek aan het lezen. Toen ik zijn naam noemde, keek hij op.
''Hee, Juul!'' zei hij blij, terwijl hij zijn boek opborg. ''Leuke vakantie gehad?''
''Niet echt,'' zei ik terug. ''Het was best wel saai, want ik ging niet op vakantie. En ik heb niks leuks gedaan.''
''We kunnen volgende keer wel vragen of je met mij mee mag,'' zei Lotte ineens. ''Dan ben je bij mij én je gaat op vakantie.''
''Een beetje zon kan ze wel gebruiken,'' zei Jim. ''Ze is een beetje wit, vinden jullie ook niet?'' Hij keek met een lachend gezicht, dus ik nam hem maar niet te serieus.
''Het lijkt me in ieder geval wel een leuk idee, Lotte,'' zei ik. ''En hoe was jullie vakantie?''
''Die van ons was heel erg leuk,'' zei Levi. ''We gingen op vakantie naar Egypte en het was erg lekker weer.''
''Maar dat zie je wel aan ons. We zijn hartstikke bruin,'' voegde Jim toe.
''En je kon ook veel van de geschiedenis bekijken,'' zei Levi.
Ik lachte en keek naar Lotte. ''En hoe was jou vakantie?''
''Ja, het was wel leuk,'' zei ze terug. ''Zoals je weet, ben ik naar Barcelona geweest.''
''Barcelona? Wat gaaf!'' riep Levi uit het niets. ''Ik heb er heel veel over gelezen. En er staat dat je veel kunt bekijken.'' Hij keek erg enthousiast naar Lotte. ''Vertel er is meer over,'' zei hij nieuwsgierig.
''Er zijn mooie, oude kastelen die je kan bekijken,'' zei Lotte. ''Erg leuk om te zien, maar ik ga liever shoppen.''
''Je bent echt shopverslaafd,'' zei ik lachend. ''Overal waar je komt moet je perse winkelen, anders verpest het je vakantie.''
''Je kon hartstikke mooie kastelen zien en jij denkt aan winkelen?'' vroeg Levi niet begrijpend.
''Dat jij daar nou je hele vakantie aan wilt verpesten,'' zei Jim. ''Je kan beter op het strand gaan relaxen.''
''Als hij daar van houd, laat hem dan gewoon zijn gangetje gaan,'' zei ik. ''Trouwens, we zijn nu onderweg naar Zweinstein.''
''Ik vind dat Juul helemaal gelijk heeft,'' zei Lotte. ''Laten we gewoon lol hebben en niet al gelijk een hele discussie aangaan.''

Hoofdstuk 8. (Ebublio 1/2)

De discussie was gestopt en Levi zat weer verdiept in zijn boek. Jim keek dromerig naar buiten en ik zat een beetje over Zweinstein na te denken. 'Lotte zou vast aan kleding denken,' dacht ik bij mezelf. Na een paar minuten verbrak Jim de stilte.
''Zullen we iets leuks gaan doen?'' vroeg Jim. ''Een spreukje leren bijvoorbeeld?'' Ik zag alle gezichten Jims kant opkijken. ''Wat vind jij ervan, Juul?'' vroeg Jim aan mij.
''Erg leuk natuurlijk!'' zei ik opgewonden. ''Een beetje lol maken kan geen kwaad, toch?''
''Nee, zonder lol is er niet veel aan,'' zei Lotte. ''Maar welke spreuk moeten we dan in feniksnaam leren?''
Levi reageerde uit het niets op Lotte's reactie. ''Ik weet er wel één,'' zei hij. ''De Ebublio spreuk!''
''Wat is dat dan voor spreuk?'' vroeg ik nieuwsgierig aan Levi.
''Ik zal het even opzoeken, want het staat in mijn spreukenboek.'' Hij zocht het op en las het hardop voor.

Ebublio: tovert zeepbelachtige ballonnen tevoorschijn. Als je de spreuk wilt leren, maak dan, terwijl je de spreuk uitspreekt de vorm van de letter Z. De moeilijkheidsgraad is niet hoog.

''Dat lijkt me wel leuk om te leren,'' zei ik enthousiast tegen de anderen. ''Vinden jullie ook niet?''
''Ik vind het wel handig, want de meeste spreuken zijn niet echt geschikt om in een trein te leren,'' zei Lotte.
''Ach ja, als jullie het willen,'' zei Jim wat telleurgesteld. ''Ik had een wat betere spreuk verwacht. Zoals de flapoorvloek of zo.''
''Sorry, Jim,'' zei ik. ''We kunnen toch niet zomaar iemand uit een coupé meesleuren en de flapoorvloek op die gene uitoefenen?''
Hij knikte. ''Ja, daar heb je wel gelijk in,'' zei hij. ''Maar het zou-''
''Jim!'' riep Lotte met een zeurderig stemmetje. ''Je weet dat het een dom idee is, dus hou op met je rare fantasieën.''
Ik moest lachen om de opmerking van Lotte. Ze kon soms zo scherp, maar grappig uit de hoek komen.
''Laten we nou maar proberen om de spreuk te leren voordat de trein stopt,'' zei ik.
''Oké, laten we eerst de beweging onder controle krijgen,'' zei Levi serieus. ''Om de spreuk te kunnen, is de beweging namelijk het belangrijkst.''
''Dat weten we echt wel hoor,'' zei Jim. ''We zijn geen eerstejaars.''
Iedereen begon aan de beweging. Levi deed zoals gewoonlijk alsof hij alles wist. Zo was hij nou eenmaal. De meeste mensen vonden het irritant, maar ik vond het schattig.
''Denk eraan dat je een strakke beweging maakt,'' zei Levi. ''Als je wilt dat de spreuk lukt, moet je je arm goed gestrekt houden.''
Jim bewoog zijn toverstok en maakte de letter Z. Het lukte hem al aardig goed, maar het was volgens Lotte niet goed genoeg. Lotte deed het op haar beste voor. ''Kijk, zo moet het nou,'' zei Lotte.

Hoofdstuk 9. (Ebublio 2/2)

Jim keek met een chagrijnig gezicht naar Lotte. ''Jij weet altijd alles beter,'' zei hij. ''Je lijkt Levi wel!''
Lotte negeerde hem, ze had geen zin in het gezeur van Jim. Ik probeerde ook zo goed mogelijk de letter Z te vormen, zodat als we de spreuk écht gingen oefenen het sneller zou lukken.
''Is het zo goed, Levi?'' vroeg ik aan hem, terwijl ik het voor deed. Hij keek aandachtig naar mijn beweging.
''Ja, ik vind het al aardig goed,'' zei hij. ''Maar waarom vragen jullie alles aan mij? Ik ken hem ook nog niet hoor.''
''Omdat je altijd alles goed weet en alles kan, misschien?'' zei Lotte. Levi keek wat treuriger. ''Zo bedoelde ik het niet,'' zei ze er vlug achteraan. ''Ik vind het juist handig!''
Hij ging weer verder met oefenen, net als Jim, Lotte en ik. Na een paar keer oefenen vond ik dat we er wel klaar voor waren.
''Zullen we nou eindelijk beginnen aan het échte werk?'' vroeg ik aan iedereen. ''Het oefenen van de beweging wordt wel erg saai.''
''Ja, ik vind het ook saai worden,'' zei Lotte. ''Ik denk dat we het wel aankunnen.''
''Als jullie het echt denken, kunnen we er wel aan beginnen,'' zei Levi. ''Laten we één voor één de spreuk uitspreken.''
Ik begon als eerste. Ik stak mijn arm naar voren en hield mijn toverstok stevig vast. ''Ebublio!'' riep ik, terwijl ik de letter Z vormde. Helaas was het zonder resultaat.
''Jammer,'' zei ik telleurgesteld. ''Volgende keer beter, toch? Nu mag jij je kunsten laten zien, Lotte.''
Ze knikte en maakte een goede, stevige beweging met haar toverstok. ''Ebublio!'' riep ze geconcentreerd.
''Het is je gelukt!'' riep ik enthousiast naar Lotte. ''Ongelofelijk!'' Ik zag Jim wat jaloers kijken naar Lotte, maar ik was ervan overtuigd dat hij het haar gunde.
''Ja, dat was een mooie,'' zei Levi. ''Nu ben ik aan de beurt.'' Toen hij wilde beginnen, kwam het vrouwtje met het snoep langs.
''Willen jullie iets lekkers?'' vroeg het vrouwtje. Ik zag ze allemaal naar geld graaien, net als ik.
''Ik wil graag twee Chocokikkers en Smekkies in alle smaken,'' zei ik beleefd. Ik pakte het aan en stopt het in mijn zak. Lotte had hetzelfde als mij gekocht en Jim had alleen Smekkies in alle smaken gekocht.
''Ik wil graag een paar Dropslakken,'' zei Levi, terwijl hij het geld gaf. Het vrouwtje gaf zijn snoep. ''Dank u wel.'' Hij legde zijn Dropslakken neer en wachtte tot het vrouwtje weg was.
''Zo, nu kan ik eindelijk beginnen,'' zei hij. Net als Lotte, deed hij het in één keer goed. Jim was aan de beurt, maar toen hij de spreuk uitsprak lukte het niet. Hij zuchtte en ging weer zitten.
''Het lukt echt wel hoor, Jim,'' zei ik. ''Mij lukt het ook niet in één keer.''
Ik probeerde het voor de tweede keer. Deze keer lukte het wel, want ik sprak de spreuk veel krachtiger uit. ''Het is gelukt!'' riep ik blij. ''Nu ben jij, Jim.''
Hij probeerde het nog een keer, maar weer zonder resultaat. Na een paar keer proberen, lukte het eindelijk.
''Hé hé, eindelijk,'' zei hij opgelucht. ''Ik dacht dat het er nooit van zou komen.''
''Zie je wel dat je het kan?'' zei ik trots. ''Waar een wil is, is een weg.'' Jim sprak de spreuk nog een keer uit. Hij wilde vast zijn toverkunsten aan ons showen. We keken allemaal naar de zeepbellen die -als het ware- uit de toverstok vlogen.

Hoofdstuk 10.

Ik hoorde in de verte Lotte tegen me praten. ''Juliette? Wakker worden,'' zei ze. ''We moeten uitstappen.'' Ik deed mijn ogen open en daar stonden ze: Lotte, Levi en Jim.
''Ben ik in slaap gevallen?'' vroeg ik gapend.
''Ja, je zei twee minutHoofdstuk 9. (Ebublio 2/2)

Jim keek met een chagrijnig gezicht naar Lotte. ''Jij weet altijd alles beter,'' zei hij. ''Je lijkt Levi wel!''
Lotte negeerde hem, ze had geen zin in het gezeur van Jim. Ik probeerde ook zo goed mogelijk de letter Z te vormen, zodat als we de spreuk écht gingen oefenen het sneller zou lukken.
''Is het zo goed, Levi?'' vroeg ik aan hem, terwijl ik het voor deed. Hij keek aandachtig naar mijn beweging.
''Ja, ik vind het al aardig goed,'' zei hij. ''Maar waarom vragen jullie alles aan mij? Ik ken hem ook nog niet hoor.''
''Omdat je altijd alles goed weet en alles kan, misschien?'' zei Lotte. Levi keek wat treuriger. ''Zo bedoelde ik het niet,'' zei ze er vlug achteraan. ''Ik vind het juist handig!''
Hij ging weer verder met oefenen, net als Jim, Lotte en ik. Na een paar keer oefenen vond ik dat we er wel klaar voor waren.
''Zullen we nou eindelijk beginnen aan het échte werk?'' vroeg ik aan iedereen. ''Het oefenen van de beweging wordt wel erg saai.''
''Ja, ik vind het ook saai worden,'' zei Lotte. ''Ik denk dat we het wel aankunnen.''
''Als jullie het echt denken, kunnen we er wel aan beginnen,'' zei Levi. ''Laten we één voor één de spreuk uitspreken.''
Ik begon als eerste. Ik stak mijn arm naar voren en hield mijn toverstok stevig vast. ''Ebublio!'' riep ik, terwijl ik de letter Z vormde. Helaas was het zonder resultaat.
''Jammer,'' zei ik telleurgesteld. ''Volgende keer beter, toch? Nu mag jij je kunsten laten zien, Lotte.''
Ze knikte en maakte een goede, stevige beweging met haar toverstok. ''Ebublio!'' riep ze geconcentreerd.
''Het is je gelukt!'' riep ik enthousiast naar Lotte. ''Ongelofelijk!'' Ik zag Jim wat jaloers kijken naar Lotte, maar ik was ervan overtuigd dat hij het haar gunde.
''Ja, dat was een mooie,'' zei Levi. ''Nu ben ik aan de beurt.'' Toen hij wilde beginnen, kwam het vrouwtje met het snoep langs.
''Willen jullie iets lekkers?'' vroeg het vrouwtje. Ik zag ze allemaal naar geld graaien, net als ik.
''Ik wil graag twee Chocokikkers en Smekkies in alle smaken,'' zei ik beleefd. Ik pakte het aan en stopt het in mijn zak. Lotte had hetzelfde als mij gekocht en Jim had alleen Smekkies in alle smaken gekocht.
''Ik wil graag een paar Dropslakken,'' zei Levi, terwijl hij het geld gaf. Het vrouwtje gaf zijn snoep. ''Dank u wel.'' Hij legde zijn Dropslakken neer en wachtte tot het vrouwtje weg was.
''Zo, nu kan ik eindelijk beginnen,'' zei hij. Net als Lotte, deed hij het in één keer goed. Jim was aan de beurt, maar toen hij de spreuk uitsprak lukte het niet. Hij zuchtte en ging weer zitten.
''Het lukt echt wel hoor, Jim,'' zei ik. ''Mij lukt het ook niet in één keer.''
Ik probeerde het voor de tweede keer. Deze keer lukte het wel, want ik sprak de spreuk veel krachtiger uit. ''Het is gelukt!'' riep ik blij. ''Nu ben jij, Jim.''
Hij probeerde het nog een keer, maar weer zonder resultaat. Na een paar keer proberen, lukte het eindelijk.
''Hé hé, eindelijk,'' zei hij opgelucht. ''Ik dacht dat het er nooit van zou komen.''
''Zie je wel dat je het kan?'' zei ik trots. ''Waar een wil is, is een weg.'' Jim sprak de spreuk nog een keer uit. Hij wilde vast zijn toverkunsten aan ons showen. We keken allemaal naar de zeepbellen die -als het ware- uit de toverstok vlogen.en niks en je was weg,'' zei Lotte lachend. ''Volgens mij was je doodmoe.''
''Meiden, ik wil niet vervelend zijn. Maar we moeten écht uitstappen,'' zei Levi.
Ik liep samen met de anderen naar buiten. Daar zag ik zoals elk jaar Hagrid staan. Hij moest ervoor zorgen dat de eerstejaars veilig op Zweinstein aankwamen. We liepen naar de koets, waar we met zijn vieren in gingen zitten. Er gingen geruchten rond, dat de koetsen werden getrokken door een zogenaamde Terzieler. Dat zijn reptielachtige, glanzend zwarte paarden met enorme vleermuisvleugels. Ze zijn erg mager en hebben pupilloze witte ogen. Sommige mensen zeggen, dat je ze alleen kan zien als je de dood in de ogen hebt gekeken. 'Terzielers bestaan? Nee, dat kan niet,' dacht ik.
Ik had honger en ik hoopte dat we snel bij Zweinstein aankwamen. Ik had wel trek in een lekkere maaltijd. Ik dacht ineens aan het snoep dat ik had gekocht. 'Zal ik het opeten, of niet?' dacht ik bij mezelf. Ik bewaarde het voor morgen, want anders zou ik misschien geen toetje op kunnen.
Iedereen was stiller als normaal. Ik denk dat iedereen uitgeput was en zin had in een warm bed.
Na een paar minuten kwamen we eindelijk bij Zweinstein aan. We liepen naar binnen en ik voelde me meteen thuis. Zoals gewoonlijk moesten we naar de Grote Zaal toe, waar we gingen bij Huffelpuf onze afdeling, gingen zitten.
''Straks komt die saaie sorteer ceremonie weer,'' zei Jim ''Dat is zo slaapverwekkend.''
''Ik vind het wel leuk om te zien wie de nieuwe Hufjes zijn,'' zei ik. ''Kun je je nog herinneren dat wij eerstejaars waren en daar stonden?''
''Ja, dat was een leuke, maar spannende tijd,'' zei Lotte. ''Alles was natuurlijk nieuw en we waren nog maar elf jaar.''
De deur van de Grote Zaal ging open en de eerstejaars liepen naar binnen. Ze zagen er zenuwachtig uit.
''Welkom bij alweer een nieuw schooljaar,'' zei het schoolhoofd, Professor Perkamentus. ''Allereerst wil ik de eerstejaars welkom heten op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-pocus.'' Het werd wat rumoerig. Hij tikte op zijn glas. ''Mag ik uw aandachtig nog even?'' vroeg hij. ''Ik ben Professor Perkamentus, het schoolhoofd van Zweinstein.'' Hij wenkte naar Professor Anderling, die naar voren liep.
''Ik ben Professor Anderling en ik ben het afdelingshoofd van Griffoendor. Ik geef Gedaanteverwisseling,'' zei ze. ''We gaan de eerstejaars sorteren. Als ik uw naam noem, komt u naar voren en zet ik deze sorteerhoed op uw hoofd.''

Na een half uur was het sorteren eindelijk klaar. ''Eetsmakelijk!'' riep Professor Perkamentus. Er verscheen allemaal lekker eten, zoals kippenpootjes, taarten, gebakken aardappels en nog veel meer. Levi, Jim, Lotte en ik zaten allemaal te smullen van het heerlijke eten.

Hoofdstuk 11.

We waren klaar met het avondeten. We liepen met zijn vieren naar de afdelingskamer. De meeste waren al aan het slapen, maar wij wilden nog even opblijven.
''Wat ben ik blij dat ik hier nu met jullie zit,'' zei ik. ''Mijn zomervakantie was zo saai zonder jullie.''
''Ik ben ook blij om jullie weer te zien hoor,'' zei Lotte. ''Maar ik ga echt slapen.''
''Ik ook,'' zeiden Levi en Jim in koor. Ik moest lachen, omdat ze het tegelijkertijd zeiden.
''Ik blijf nog even op,'' zei ik. ''Door het slapen in de trein, ben ik ineens klaarwakker. Slaap lekker allemaal.''
''Jij ook voor straks, Juul,'' zei Lotte ''En jullie ook, jongens.'' De jongens liepen zonder nog iets te zeggen naar hun slaapkamer. Ik omhelsde Lotte nog even. Daarna liep ze naar onze slaapkamer.
'Laat ik is in mijn dagboek schrijven,' dacht ik.

We zijn eindelijk aangekomen op Zweinstein en daar ben ik blij om. Ik heb eindelijk mijn echte vrienden weer gezien. Lotte, mijn beste vriendinnetje die me altijd helpt als ik het moeilijk heb en waarmee ik gewoon lol kan hebben. Jim, een sportief, maar jaloers type. Die vaak grappige opmerkingen maakt. En last, but not least, Levi. De jongen die zo ongelofelijk lief is en ontzettend behulpzaam. Soms heb ik het gevoel dat ik verliefd ben op Levi. Ik ben nog nooit verliefd geweest, maar het gevoel dat ik heb als ik bij hem ben is onbeschrijflijk. Maar nu even over de dag die ik heb gehad. In de trein hebben we met zijn vieren een spreuk geleerd. Dat was erg leuk, want wat kan je anders doen met zo'n lange treinreis. Tijdens het avondeten zag ik nog meer bekenden. Ook mensen die ik niet mocht, zoals Dina Langhout. Ze is erg rijk en daarom doet ze alsof ze de beste is. Ze heeft wel veel, maar ze haalt slechte cijfers.
Ik zat op de bank na te denken over de dingen waar ik onzeker over was. 'Ik ben dikker dan andere,' dacht ik. 'Misschien doet Dina daarom zo tegen mij.'
Ik hoorde ineens iemand van de trap afkomen. Ik keek snel achter me en ik zag dat het Levi was. Er schoot een warm gevoel door mijn lichaam heen.
''Wat doe jij hier nou?'' vroeg ik verbaast aan Levi ''Je ging toch slapen?''
''Ja, maar ik was eigenlijk niet zo moe,'' zei hij. ''Dus ik ging maar kijken of je nog wakker was.''
''Ik ben nog klaar wakker,'' zei ik. Hij kwam naast me op de bank zitten. ''Ik wil zo graag slapen, maar het lukt denk ik niet.''
''Moet ik een slaapliedje voor je zingen?'' vroeg hij lachend. Hij ging dichterbij me zitten. ''Als je wilt mag je ook wel tegen mij aan gaan liggen. Misschien val je dan in slaap?''
Ik snapte er niks van. 'Levi die aan mij vroeg ik of tegen hém aan wilde liggen?' dacht ik. Deze kans sloeg ik niet over. Ik was erg verlegen, maar ik ging wel tegen hem aanzitten.

Ik werd wakker en ik besefte dat het een droom was. Ik lag in mijn bed en mijn dagboek lag op het nachtkastje. 'Ik ben vast naar bed gegaan, na het in mijn dagboek schrijven,' dacht ik bij mezelf.

Hoofdstuk 12.

Ik stapte mijn bed uit en ik zag dat Lotte al weg was. Ik kleedde me snel aan, kamde mijn haren, poetste mijn tanden en liep naar beneden. Ik zag Lotte op de bank zitten.
''Goedemorgen, Lot,'' zei ik tegen haar. ''Wat ben je vroeg aangekleed. Dat ben ik niet van je gewent.''
''Jij ook, goedemorgen,'' zei ze. ''Ik was al vroeg wakker, dus ik ging me alvast aankleden.''
''Laat me raden,'' zei ik. ''Je was op mij aan het wachten?''
''Hoe raad je het toch?'' vroeg ze sarcastisch. ''Laten we nou maar gaan ontbijten. Ik heb vreselijke honger.''

We liepen naar de Grote Zaal om te ontbijten. We zagen Levi en Jim, die al bezig waren aan het ontbijt.
''Daar zijn jullie eindelijk,'' zei Jim. ''Jullie waren zeker bezig met jullie uiterlijk?'' Hij tuitte zijn lippen en deed alsof hij lippenstift opdeed.
''Nee, ik was nogal laat wakker. Dus Lotte moest op me wachten,'' zei ik. ''Maar wat gaan we na het ontbijt doen? We hebben pas om twee uur les.''
''Als we huiswerk zouden hebben, zou ik dat hebben gezegd,'' zei Levi. ''Maar dat hebben we niet.''
''Jij ook altijd met je huiswerk,'' zei Jim. ''Als je vrij hebt ga je toch geen huiswerk zitten maken?'' Ik negeerde zijn reactie en praatte erover heen.
''Ik wil mijn ouders nog even een brief sturen,'' zei ik. ''En ik wil Guido nog even spreken, want die heb ik sinds de treinreis niet meer gesproken. En ik had beloofd hem in de gaten te houden.''
''We kunnen daarna ook een wandeling maken en de lucht van Zweinstein opsnuiven,'' zei Lotte lachend.
''Ja, laten we dat maar doen,'' zei ik. ''Het is mooi weer, dus ik ga niet binnen zitten.''

We waren klaar met eten. Ik ging samen met Levi, Lotte en Jim opzoek naar Guido, want hij was niet bij het ontbijt.
''Wat vreemd,'' zei ik. ''Hij houd heel erg van eten. Waarom zou hij dan niet ontbijten?''
''Misschien voelt hij zich niet lekker?'' zei Levi. ''Of hij heeft zich verslapen?''
''Ik weet het niet hoor,'' zei ik. ''Ik vind het maar raar. Als hij ziek was had hij het toch wel tegen mij gezegd?''
We gingen naar de afdelingskamer. Hij was namelijk ingedeeld bij Huffelpuf, net als mij. Ik zag een jongen die ik ook bij de treinreis zag. Hij zat bij de andere jongens waar ik Guido bij had gezet.
''Weet jij toevallig waar mijn broertje, Guido is?'' vroeg ik aan hem. ''Hij zat ook bij jullie met de treinreis.''
''We slapen samen met nog twee andere op één kamer, maar toen ik vanochtend wakker werd. Was hij weg,'' zei het jongetje. ''Ik heb hem sinds gisteravond niet meer gezien.'' Ik was helemaal in paniek. Mijn broertje, Guido was op de tweede dag al weg.
''Waar kan hij nou zijn? Hij kan toch niet zomaar weg zijn?'' vroeg ik ongerust. ''Ik ga hem zoeken. Gaan jullie mee of niet?'' Ze knikten en we renden zo snel mogelijk naar buiten.

Hoofdstuk 13.

''Guido!'' riep ik zo hard mogelijk. ''Guido! Waar ben je nou?'' We keken overal maar we zagen Guido nergens.
''Het is allemaal mijn stomme schuld!'' riep ik paniekerig. ''Als ik beter op hem had gelet, was hij nu niet weg. Wat moet ik mijn ouders vertellen?''
''Rustig maar,'' zei Levi kalmerend. ''Het komt wel goed. We gaan gewoon naar Professor Stronk en we leggen het haarfijn uit.''
''Je hebt je best gedaan,'' zei Lotte. ''Je hebt zolang gezocht als het kon, je hebt overal gekeken en meer kan je niet doen.''
''Laten we nou maar naar Professor Stronk gaan,'' zei Jim zeurderig. ''Zij weet vast wat we moeten doen.''
We liepen met zijn vieren naar Professor Stronk. Ze was bezig met haar planten verzorgen. We klopten op de deur van de kas. De deur van de kas is doorzichtig, dus ze gaf aan dat we binnen mochten komen.
''Professor, het is mijn schuld. Allemaal mijn schuld!'' riep ik. Ze keek ons niet begrijpend aan.
''Wat is jou schuld? Wat is er dan aan de hand?'' zei ze.
''Guido, het broertje van Juliette is vanaf vanochtend al weg,'' legde Lotte uit. ''Een vriendje van hem zei dat hij vanochtend niet meer in zijn bed lag. En sinds dat moment heeft hij hem niet meer gezien.''
''En jullie hebben al gezocht?'' vroeg Professor Stronk. We knikten. ''Waarschijnlijk is hij ergens buiten en lopen jullie heb telkens mis. Als hij er vanavond niet is, kom je nog een keer bij me langs.''
''Vanavond! Ik loop hem helemaal niet mis hij is-'' riep ik. Het verbaasde me dat ik zo tegen Professor Stronk durfde te praten. Ik was nooit zo brutaal, maar dit ging om mijn broertje. Dat was een ander verhaal.
''Kalm nou,'' zei Lotte fluisterend. ''We zoeken gewoon verder.'' Zonder gedag te zeggen, liep ik uit de kas van Professor Stronk. Ze maakte zich helemaal geen zorgen over Guido, terwijl hij nog maar een eerstejaars is. 'Ze heeft gewoon geen gevoelens,' dacht ik. 'Ze denkt gewoon dat we hem mislopen, maar dat is flauwekul.'

Na een uur zoeken hadden we hem nog niet gevonden. Het was half twee en we besloten dat we maar naar de afdelingskamer gingen. We hadden om twee uur Toverdranken en dat wilden we niet missen. Ik kon mijn gedachte bijna niet van Guido vandaan houden. Ik wist zeker dat hij op een één of andere manier in de problemen zat. Ik moest er alleen nog achter zien te komen. Ik wilde mijn ouders eigenlijk nog een brief sturen, maar ik kon de moed niet verzamelen om hun over Guido te schrijven. Ik wist zeker dat als ik Guido niet in de brief zou betrekken, dat ze er wel om zouden vragen.

Hoofdstuk 14. (Schoonheidsdrank 1/6)

Het was twee uur. Dat betekende dat we Toverdranken hadden. 'Ik heb echt geen zin in Toverdranken,' dacht ik. 'Het enige wat ik wil, is mijn broertje zoeken.'
''Loop nou een beetje door!'' riep Jim tegen mij. ''Zo komen we er nooit.''
''Hou je mond nou eens tegen haar,'' zei Lotte. ''Haar broertje is weg. Denk je dan echt dat ze haar gedachten niet ergens anders heeft?'' Lotte kwam naast me lopen.
''Trek je er maar niks van aan,'' zei ze. ''Hij is gewoon chagrijnig, denk ik.''
''Hij heeft gelijk. Ik loop nou eenmaal sloom,'' zei ik. ''Nog bedankt dat je het voor me opnam.''

We kwamen bij Toverdranken aan. Het was raar om weer in de les te zitten. Ik had er geen zin in, omdat Professor Sneep vaak gemeen deed. Bijhalve tegen de Zwadderaars, want die waren zo geweldig in zijn ogen.
''Welkom, klas,'' zei Professor Sneep. Hij had vet, zwart haar en het leek of hij heel zijn leven geen tandenborstel had gebruikt.
''Meneer Duselburg'' zei hij tegen de jongen met de blonde krullen. ''Als je nu niet gaat zitten, zorg ik ervoor dat je 'per ongeluk' iets overkomt.'' De jongen ging snel zitten en zei niks meer. 'Ik haat het dat we les hebben met Zwadderich én Professor Sneep,' dacht ik. 'Ze worden altijd voorgetrokken.'
''We gaan vandaag de schoonheidsdrank leren,'' zei Professor Sneep. ''Dat zullen de meeste wel nodig hebben.'' Hij keek richting een groepje die van Huffelpuf waren.
''Deze drank zul je niet in één les afhebben,'' zei hij. ''Het brouwen van dit drankje, moet je dus in je vrije tijd doen.'' Een meisje van Zwadderich stak haar vinger op.
''Wat is er, Soares?'' vroeg hij aan het meisje.
''Wanneer moet het drankje klaar zijn?'' vroeg ze. ''En krijg je er een cijfer voor?''
''Dat is een erg goede vraag, Soares,'' zei hij. ''Volgende week precies, moet het worden ingeleverd. En ja je krijgt er een cijfer voor.''
Als iemand van een andere afdeling het had gevraagd, zou hij zeker weten zeggen dat het vanzelfsprekend was dat je er een cijfer voor kreeg.
''Dit is het lijstje met de ingrediënten,'' zei hij. ''Maar, die moeten jullie eerst zoeken.''
Ik hoorde allemaal kinderen zuchten. ''Als je de ingrediënten niet allemaal hebt, kan je het schoonheidsdrankje vergeten,'' zei hij. ''Ga nu maar ingrediënten zoeken. Als je die hebt, kun je ergens het drankje gaan brouwen. Hier is de volgorde waarin de ingrediënten erin moeten.''

Hoofdstuk 15. (Schoonheidsdrank 2/6)

De schoonheidsdrank kon je samen doen. Er mochten niet meer dan vijf mensen samenwerken. Ik ging samen met Levi, Jim en Lotte.
''Lees eens op wat we allemaal nodig hebben,'' zei Levi. ''Dan kunnen we beginnen met het zoeken.''
Ik pakte het lijstje en las het hardop voor.

De ingrediënten voor de schoonheidsdrank:
- De wortel van een madelief.
- De blaadjes van 2 rozen.
- Veren van een zwarte uil.
- Gedroogde brandnetels.

''En dat was het,'' zei ik. ''Dat is niet zo moeilijk, toch?'' Ik keek naar Levi die al druk aan het bedenken was waar we dit allemaal konden vinden.
''Nee, ik denk dat dit niet zo moeilijk is,'' zei Levi. ''Het bereiden ervan is denk ik lastiger.''
''We moeten hard ons best doen,'' zei Lotte. ''Sneep zal de Zwadderaars wel tips geven. Dat doet hij altijd.''
''Die vent is gewoon een idioot,'' zei Jim. ''Hij heeft geen leven, dus gaat hij maar arme studenten pesten.''
''Fijn dat je je mening deelt,'' zei Levi sarcastisch. ''Ik denk dat we gewoon op het terrein moeten zoeken. Daar heb je het meeste kans.''
''Ik denk niet dat je zwarte veren op het terrein kunt vinden,'' zei ik. ''Daarvoor kunnen we beter naar de uilenvleugel.''
Levi knikte. ''Kom, dan gaan we eerst de wortel van een madelief zoeken.''

''Het is het beste als we het vandaag vinden,'' zei Lotte, terwijl we naar het terrein liepen. ''Ik heb een keer gelezen, dat het brouwen van zo'n drank best lang duurt.''
''Dan moeten we hopen dat het meezit,'' zei ik. ''Weet je ook hoelang het ongeveer duurt dan?''
''Nee, niet uit mijn hoofd,'' zei Lotte. ''Ik heb wel een boek over toverdranken. We kunnen misschien straks even kijken.''
''Laten we gewoon nu gaan kijken,'' zei Jim. ''Als we lang genoeg de tijd hebben, kunnen we ook een andere keer gaan zoeken.''
''Nee, we kunnen beter gewoon alvast gaan zoeken,'' zei ik. ''Dadelijk komen we in tijdnood. Dan hebben gelijk een onvoldoende.''
'Ik vind mijn idee toch wat beter,'' zei hij. ''Ik ben moe en we kunnen morgen ook gewoon gaan?''
''Ik vind Juliette's idee beter,'' zei Levi. ''We hebben vandaag geen lessen meer. Het kan zijn dat we morgen veel huiswerk krijgen, want we hebben morgen veel vakken.''
Hij zuchtte. ''Stelletje samenzweerders,'' zei Jim. ''Zoek het lekker uit! Ik doe vandaag helemaal niks meer!'' hij liep zonder nog iets te zeggen weg.

Hoofdstuk 16.

''Laten we hem maar gaan zoeken en morgen verder gaan,'' zei ik. ''De schoonheidsdrank komt vast op tijd klaar.''
''Ja, goed idee,'' zei Lotte. ''Ik weet niet of je eraan herinnerd wilt worden, maar we moeten je broertje ook nog zoeken, hé?''
''We doen dat wel nadat we met Jim hebben gesproken,'' zei ik. ''Het is niet leuk om ruzie te hebben, want het is niet zijn schuld.''
We liepen met zijn drieën naar de afdelingskamer. Hij zat met een paar andere een spelletje te spelen.
''Kunnen we even praten?'' vroeg Levi aan Jim. Hij negeerde zijn vraag en ging weer verder met het spel. ''We gaan morgen pas zoeken, maar vergeef ons in ieder geval.''
''Oké, maar laat me nu maar weer verder gaan met dit spel,'' zei hij. ''Ik ben aan de winnende kant.''
''Wij gaan alvast bekijken hoe de toverdrank in elkaar zit en hoelang het duurt,'' zei Levi. ''Succes met het spelletje.''

Lotte had haar boek gepakt en las het stukje voor.

De schoonheidsdrank.
De schoonheidsdrank duurt ongeveer 24 uur in totaal. Het bereiden van de drank is niet gemakkelijk. Je moet heel nauwkeurig werken, anders mislukt de drank.

''Als we hem eenmaal gaan maken, lees ik wel hoe het in elkaar gebrouwen moet worden,'' zei Lotte. ''Het lijkt me wel moeilijk, want nauwkeurig werken is best lastig.''

De afdelingskamer was al een stuk leger. Het was tijd voor het avondmaal en zoals gewoonlijk had iedereen daar trek in.
''Het is best lullig dat hij ineens niet meer bij ons wilt zitten,'' zei Lotte, terwijl we naar de Grote Zaal liepen. ''Hij laat ons vallen, alsof we een bakstenen zijn.''
''We hebben elkaar toch nog?'' zei ik. ''Al is het wel jammer dat hij niet bij ons zit. Hij was erg grappig.''

We gingen op de plek zitten waar we normaal ook zaten. Het eten was zoals gewoonlijk weer erg lekker. Ik was dol op de gebraden kippetjes. Ze waren zo lekker knapperig van smaak, vooral het velletje.
Als toetje nam ik een lekker, groot stuk chocolade taart. Ik was zo dol op chocola en de taart zat vol met verschillende soorten chocolade smaken.

Het was een saaie, rustige avond. We gingen al vroeg naar bed, want het was een zware dag. We zijn Guido kwijt geraakt, Jim was boos op ons en de ingrediënten hebben we nog niet bij elkaar.
'Hoe zou het met Guido gaan?' dacht ik. 'Ik zou nog opzoek gaan.' Ik was te moe om nog te zoeken, dus ik zou het morgen doen.

Hoofdstuk 17.

Het was drie uur 's nachts. Ik hoorde iemand tegen me praten, waarvan ik de stem vaag herkende. ''Juffrouw van Eijk,'' zei een vrouw met warrig, kort haar. ''Wordt alstublieft wakker.'' Ik wreef in mijn ogen en keek de vrouw vreemd aan.
''Professor, Stronk?'' vroeg ik verward. ''Wat doet u hier nou? Het is midden in de nacht.''
''Uw broertje is hier,'' zei Professor Stronk. ''Hij is rond twee uur teruggebracht.''
''Teruggebracht? Door wie?'' vroeg ik. ''Ik snap er niks meer van.''
''Loopt u maar met me mee. Dan kunt u het zelf zien,'' zei ze. ''Hij is niet heel erg gewond, maar hij wordt wel verzorgt door Madame Plijster.''
Ik liep halfslaperig met Professor Stronk mee. Ik was blij dat Guido terug was, maar ik wist niet wat hij mankeerde. 'Wat nou als bijna al zijn botten gebroken waren?' dacht ik. 'Dadelijk is hij boos op me. Ik had hem in de gaten moeten houden.'

We kwamen bij Madame Plijster aan. ''Loop maar met haar mee,'' zei Professor Stronk. ''Zij brengt je naar je broertje. Ik wacht hier wel.''
''Goede avond, Juffrouw van Eijk,'' zei Madame Plijster. ''Volgt u mij maar.'' Ik liep achter haar aan. Ze trok het gordijn weg, zodat ik Guido kon zien.
''Wees wel een beetje rustig,'' zei ze. ''Hij heeft rust nodig.'' Ze liep naar Professor Stronk, zodat ik alleen met Guido was.
''Guido, hoe is het met je?'' vroeg ik. ''Ik heb je zo gemist. Waar was je nou?''
''Het gaat wel. Ik heb een paar schr-schr-schrammen en een lichte her-her-hersenchudding,'' zei hij moeizaam. ''Ik wa-wa-was in het Verboden Bos en to-to-toen lag ik ineens hi-hi-hier.'' Er rolde ineens allemaal tranen over mijn wangen. Ik had zoveel medelijden met hem.
''Het spijt me,'' fluisterde ik. ''Het is mijn schuld. Ik had je in de gaten moeten houden.'' Ik kon niet stoppen met huilen, omdat ik me zo schuldig voelde.
''Niet hui-huilen. Het is jou schuld niet,'' zei hij liefdevol. ''Ik had no-no-nooit naar het Verboden Bos moeten ga-gaan.''
Ik veegde mijn tranen weg en zuchtte diep. Professor Stronk liep naar ons toe.
''Ga je weer mee?'' vroeg ze aan mij. ''Je kan morgen ook nog langs gaan.'' Ik knikte en gaf Guido een knuffel. Ik was aan de ene kant verdrietig, maar aan de andere kant opgelucht. Ik had nog steeds het idee dat het mijn schuld was.
''Professor?'' vroeg ik, terwijl we terug liepen. ''Weet u toevallig niet wat er is gebeurd?''
''Nee,'' zei ze. ''We hebben niemand kunnen vinden die er bij was. We weten ook niet wie hem verwond heeft.''

We waren bij de afdelingskamer aangekomen. ''Ik ga ook weer slapen,'' zei ze. ''Tot morgen.''
Zonder dat ik iets terug kon zeggen, liep ze weg. Ik wilde niet slapen. Het enige wat ik wilde was mijn broertje steunen. Ik wist dat het niet kon, dus ik stapte mijn bed in. Voor ik het wist, viel ik in slaap.