Het leven van Robert Davids

OFF-STORY: Dit zijn de verhalen die ik schrijf voor Tijdverdrijver. De hoofdpersoon is Robert Davids en hij begint aan zijn eerste jaar.


1. De brief


Het was een prachtige morgen. Robert stond op en hij was erg blij. Het was zijn verjaardag! Vandaag werd hij 11 en zou hij de brief van Zweinstein krijgen. Zweinstein's hogeschool voor hekserij en hocus-pocus. Het was zo spannend. Vol nieuwsgierigheid ging Robert naar beneden. Er was nog geen uil gearriveerd. Hij hoopte echt dat die brief wel kwam. Straks was hij geen tovenaar. Wat moest hij dan? Zijn broer was ook een tovenaar. Hij deed de kamerdeur open en zag daar zijn ouders vol trots zitten. Toen arriveerde een uil. Zijn broer grijnsde breed. 'Gefeliciteerd jongen!', zeiden ze in koor. Hij las de brief die de uil bracht. ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Hoofd: Albus Perkamentus
(Commandeur in de Orde van Merlijn, Int. Tovergrootmeester, Heksenleider 1e klas, Opperste Hotemetoot van de Wereldbond van Toverlieden)

Geachte heer Davids,
Het doet me genoegen u te kunnen meedelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden. Het schooljaar begint op 1 september. Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-schoolhoofd

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
UNIFORM
Eerstejaarsstudenten hebben nodig:
1. Drie effen werkgewaden (zwart)
2. Eén effen puntmuts (zwart) voor schooltijd
3. Eén paar beschermende handschoenen (drakenhuid of soort gelijk)
4. Eén wintermantel (zwart, met zilveren speld)
N.B. Alle kledingsstukken moeten van naamlabels zijn voorzien.

VERPLICHTE LECTUUR
Alle leerlingen moeten in het bezit zijn van de volgende werken:
Het Standaard Spreukenboek (Niveau 1) door Miranda Wiggelaar
De Geschiedenis van de Toverkunst door Mathilda Belladonna
Theoretische Grondslagen der Magie door Adelbert Zwatel
Gedaanteverandering: een Boek voor Beginnersdoor Emeric Morfo
Duizend Magische Kruiden en Paddestoelen door Phillipa Zwam
Magische Brouwsels en Drankjes door Arsenius Grein
Fabeldieren en Waar Ze Te Vinden door Newt Scamander
De Zwarte Kunsten: Een Handboek voor Zelfbescherming door Quinten Tondel

OVERIGE BENODIGDHEDEN
1 toverstaf
1 ketel (tin, standaardmaat 2)
1 set glazen of kristallen flesjes
1 telescoop
1 set koperen weegschalen
leerlingen mogen tevens een uil OF een kat OF een pad meenemen.

OUDERS WORDEN ERAAN HERINNERD DAT EERSTEJAARS GEEN EIGEN BEZEMSTELEN MOGEN BEZITTEN.

Dat was wel erg veel, dacht Robert. Waar moesten ze dat kopen?
Hij had zijn ouders wel een keertje horen praten over een of andere weeg de weg, of hoe het maar mocht heten. Maar daar kon je toch moeilijk alles kopen wat hier stond? 'Pa? Ma? Waar kun je dit allemaal kopen?', vroeg Robert. 'Dit alles? Dat jongen, is de Weg-is-Weg.', antwoordde zijn vader. 'Wanneer gaan we erheen?',zei Robert op zijn beurt. 'Morgen.', antwoordde zijn vader, 'De familie komt zo. Kom, pak je cadeaus uit!' Het was een hele leuke verjaardag. Hij kreeg een omniscoop (Instrument voor zwerkbal, de tovenaarssport.), een gluiposcoop, ganzenveren, zwerkbal door de eeuwen heen, fabeldieren en waar ze te vinden en nog heel veel meer. Het was al laat toen zijn familie weg ging. Ze hadden het erg naar hun zin, zeiden ze. 'Ok, het is tijd. Naar bed. Tot morgen!', zei zijn vader en ze wensten hem welterusten. Hij had een geweldige verjaardag gehad. Maar nu moest hij slapen. Uitrusten voor de dag van morgen, om naar de wegisweg te gaan.

2. De wegisweg

Langzaam viel hij in slaap. Hij droomde over de lessen op Zweinsteins hogeschool voor hekserij en hocus-pocus. Morgen ging hij naar de wegisweg om zijn benodigdheden te kopen, zoals een toverstaf en zijn boeken. Hij werd die ochtend vroeg wakker. Hij deed de gordijnen open en rende naar beneden. Zijn ouders werden daar door wakker. Hij deed de kamerdeur open en ging zitten op een divan. Een uurtje later kwamen zijn ouders eruit (Ze wouden nog even blijven liggen.). 'Morge', zei zijn vader. 'Goedemorgen', zei Robert tegen zijn ouders en broer. 'Hoe laat gaan we weg?' 'Tien uur,' antwoordde zijn vader. Het was nu half negen, dus ze gingen over een anderhalf uurtje weg. Een anderhalf uur later sprak zijn moeder 'Portus' uit over een oude laars, het werd een viavia. Ze pakten de schoen vast en de viavia ging naar Londen. Samen liepen ze naar ''De lekke ketel'' en zagen Tom, de waard. 'Hoi, Tom', zeiden ze. Ze liepen naar de achterdeur en deden de deur open. Zijn broer zei: 'Mag ik hem open doen?' 'Tuurlijk', antwoordde zijn moeder en Robbie tikte op de stenen met zijn toverstaf. De poort ging open en ze kwamen in een steegje met allemaal winkels: De wegisweg! Ze gingen eerst naar klieder en vlek, om zijn boeken te kopen. Daarna gingen ze naar braakbals uilenboetiek. Toen naar bernsteen en sulferblom, voor zijn ketel en andere accessoires, Robert wou een gouden ketel hebben maar zijn moeder zei dat er tin op zijn lijst stond. Als laatste gingen ze naar Olivander. Hij mocht daar alleen naar binnen. Er was nog niemand te bekennen. Toen opeens, 'Kan ik u helpen, meneer Davids?'. Robert schrok. Hij zag een oude, witharige man. 'Ik wil graag een toverstaf kopen.', zei Robert. 'Dat kan', antwoordde de man die Olivander heette. 'Wat is je stafarm?' 'Sorry?', vroeg Robert. 'In welke hand je je toverstaf wil houden.', zei Olivander. 'O, rechts,' zei Robert op zijn beurt. Olivander mat maten op, als laatste de afstand tussen zijn neusgaten. Toen kreeg hij een toverstaf toegewezen : 'Eikenhout, 38,5 cm lang, 50 mm breed en feniksveer met drakenbloed, goed voor verweer tegen de zwarte kunsten en bezweringen.' Robert zwiepte er mee en er kwamen rode en gouden sterren uit: Hij was goed!. Ze liepen de zaak uit en namen de viavia terug. Het was al laat toen ze thuis waren: Ze gingen naar bed en Robert was nog zenuwachtiger dan gister. Morgen ging hij naar zweinstein.

3. De Zweinsteinexpress

Robert werd al vroeg wakker (Alweer), maar nu al om half 6. Hij vond het zo spannend om naar zweinstein te gaan. Vandaag was de dag! De trein vertrok pas om 11 uur. Hij moest naar perron 9 3/4. En hij moest gesorteerd worden. Iedere keer dat hij Robbie vroeg wat er toen gebeurde, zei hij "Je moet tegen een volwassen bergtrol vechten". Hij hoopte dat het een grapje was. Hij kon nog geen magie! Hoe moest hij die trol dan verslaan? Hij wist het niet. Om 7 uur ging hij eruit. Hij kon het niet langer meer uithouden! Zijn ouders waren raar genoeg al wakker en beneden. Na even 'Goedemorgen' te hebben gezegd ging hij zitten op de zwarte divan. Hij wist dat ze de viavia zouden nemen. De viavia vond hij zo'n leuk vervoermiddel. Uiteindelijk, om half 11 namen ze de viavia. Zijn moeder sprak portus uit en ze belandden in een bos, dicht bij londen. Hij had buikpijn, logisch, eerste dag op Zweinstein's hogeschool voor hekserij en hocus-pocus. 'Pa?', begon Robert. 'Ja?', antwoorde zijn vader. 'Hoe word ik gesorteerd?', zei Robert weer op zijn beurt. 'Dat is nog een verassing", zei vader en Robert keek naar Robbie. Die grijnsde. Ze liepen naar het station en kwamen op een stukje tussen perron 9 en 10. Nergens perron 9 3/4. Zou het een grapje zijn? 'Loop maar door die muur heen', zei moeder behulpzaam. Wat!? Door die muur? 'Dddor ddie mmuuuurrrr?', zei Robert angstig. 'Kijk maar naar je broer', zei vader en Robbie rende op de muur af met zijn koffers. Hij verdween. Robert maakte een kreetje van schrik. Moeder gebaarde dat hij ook kon gaan en hij rende met ogen dicht op de muur af. Hij wachtte op de klap: In plaats van de klap kon hij gewoon doorrennen. Hij belandde op perron 9....3/4! Hij was er en zag een vuurrode stoomtrein. Dat moest de zweinsteinexpress zijn. Zijn ouders kwamen er aan en ze zochten samen Robbie. Toen ze hem vonden blies de stoomtrein al stoom uit. Hij vertrok haast. 'Haast je!',zei zijn vader en ze zwaaiden hem uit. Robert zwaaide terug en stapte in. Hij stapte in coupe 23. Er zat nog niemand. De trein vertrok en zijn ouders verdwenen uit het zicht. Hij wou zijn toverstaf wel eens uitproberen. Op dat moment kwam er een andere jongen aan. Robert, maakte een praatje met hem. 'Hoi', begon de jongen. 'Hoi', groette Robert hem terug. 'Ik ben Alfons Gasthuis. Wie ben jij?', zei de jongen die Alfons Gasthuis heette. 'Ik ben Robert Davids. Je mag hier komen zitten als je wil hoor', bood Robert aan. 'Bedankt', en Alfons ging zitten. 'Wou je je toverstaf uitproberen?', zei Alfons en hij gebaarde naar de uitgestoken toverstaf. 'Ja', zei Robert, 'Alleen ik weet nog niet welke ik kan uitproberen.', antwoordde Robert. 'Probeer de spreuk Lumos maar eens,' zei Alfons behulpzaam en Robert probeerde de spreuk lumos. 'In welke afdeling denk jij dat je komt?', vroeg Alfons. 'Mijn hele familie zat in Ravenklauw, dus ik denk dat ik ook in Ravenklauw kom. En jij?', vroeg Robert. 'Ik hoop dat ik ook in Ravenklauw kom.', antwoorde Alfons. 'Zwerkbal is leuk hè?', vroeg Robert. Robert en Alfons praatten de hele reis over zwerkbal en over de posities en taken van de spelers. De vrouw in het lunchkarretje kwam langs en Robert bestelde voor hun allebei 20 chocokikkers, 2 suikerveren, 4 pompoentaartjes en nog veel meer. De trein verminderde vaart en ze besloten hun gewaden maar eens aan te trekken. Eenmaal buiten de trein kwamen ze een reusachtige gedaante tegen. Hij heette Hagrid. Ze staken met bootjes het meer over. Toen zagen ze het kasteel. Het was geweldig, vond Alfons. Robert was stil en zijn mond viel open van verwondering. Het kasteel was super. Toen ze uitstapten gingen ze naar binnen. Robert was nog helemaal stil. Hij had er zo'n zin in.

4. De sorteerhoed

Een over een kwartiertje was het zover: Hij werd gesorteerd! Hagrid deed een grote deur open en ze liepen naar binnen. Iedereen stopte met praten, het was veel te mooi. Opeens zagen ze een man staan. Die man sprak: 'Hallo. Welkom op Zweinstein. Ik ben Minerva Anderling en ik ben het hoofd van Griffoendor, en assistent schoolhoofd. Jullie worden zo gesorteerd tussen vier afdelingen. Als je naam word geroepen zet je de hoed op en hij noemt je afdeling. Ga dan aan de desbetreffende tafel zitten. Voor goede presentaties worden punten verdiend. Voor breking van regels worden ze afgetrokken. Loop maar naar binnen. Ze deed de deur open en ze zagen een zaal voor leerlingen. In het midden stond een hoed en die hoed begon te zingen:
Heel lang gelee - ik was nog jong,
En Zweinstein slechts in aanbouw,
Dachten de stichters van onze school:
We blijven elkaar voorgoed trouw.
Verenigd door één ideaal,
En met één doel in 't leven:
Komen tot de beste toverschool,
Om hun kennis door te geven.
'We bouwen en onderwijzen saam!'
Besloten de vier kameraden.
Ze dachten niet dat ook maar iets
Hun vriendschap ooit zou schaden.
Want Griffoendor en Zwadderich,
Waren de allerbeste vrinden,
En ook Huffelpuf en Ravenklauw,
Konden het met elkaar goed vinden.
Waarom liep het dan toch verkeerd?
Wat werd hun band fataal?
Ik was erbij en ken daarom,
Heel 't droefgeestig verhaal.
Zwadderich zei: 'We nemen slechts
Leerlingen van zuiver bloed.'
Ravenklauw zei: 'We nemen hen,
Wier intelligentie ruimte voldoet.'
Griffoendor zei: 'We nemen ie
Dapperheid en moed laat blijken.'
Huffelpuf zei: 'Ik neem iedereen,
En behandel hen als gelijken.'
De geschillen leidden niet tot twist,
Toen ze voor het eerst ontstonden:
Elke stichter had zijn afdeling,
Voor wie ze 't geschiktste vonden.
Zwadderich nam, u raadt het al,
Slechts studenten van zuiver ras,
Slim en sluw, zoals hijzelf,
Van allemaal de sluwste was
Degenen met de scherpste geest,
Kregen van Ravenklauw onderricht,
En voor de dapperste leerlingen,
Deed Griffoendor zijn plicht.
Huffelpuf nam wie overschoot,
En leerde hen wat ze konden,.
Zo bleven de stichters van de school,
In vriendschap met elkaar verbonden.
Heel Zweinstein werkte in harmonie,
Gedurende vele gelukkige jaren,
Maar toen ontstond onenigheid,
Gevoed door angsten en bezwaren.
De vier afdelingen die onze school
Moesten stutten en versterken,
Raakten onderling allengs verdeeld,
En gingen elkaar tegenwerken.
Een tijdlang leek het of de school
Vroegtijdig een eind zou vinden,
Door al 't gevecht en geduelleer,
En de haat tussen oude vrinden.
Maar ten slotte brak de ochtend aan,
Dat Zalazar Zwadderich vertrok,
En hoewel men 't vechten staakte,
Was het voor iedereen een schok.
Nadat het viertal stichters,
Tot drie werd teruggebracht,
Waren de afdelingen nooit meer één,
Zoals oorspronkelijk gedacht.
Jullie weten waarom ik hier lig;
Jullie zagen me al vaak:
Ik verdeel jullie over de afdelingen,
Dat is nu eenmaal mijn taak.
Maar dit jaar ga ik verder,
Luister goed naar mijn lied;
Ik moet jullie weliswaar scheiden,
Maar gaarne doe ik dat niet.
Ik moet mijn plicht vervullen:
Elke afdeling krijgt zijn kwart,
Maar versnel ik daardoor niet het eind,
Dat ik vrees, denk ik met smart?
Zie de tekens en ken de dreiging,
Wat de geschiedenis ons leert is waar:
Door dodelijke vijanden van buiten,
Loopt ons Zweinstein groot gevaar.
We moeten de handen ineenslaan,
Anders gaan we van buiten uit stuk:
Genoeg gezongen en gewaarschuwd nu...
Het Sorteren begint; veel geluk!

De hele zaal klapte en professor Lubbermans noemde namen op:
Abeel, Eelco
Eelco liep naar de hoed toe en de hoed zei:
Griffoendor
Bootsman, Terry
Ravenklauw
Chang, Cho
Ravenklauw
Davids, Robert
Robert liep naar de hoed toe. Op een duur zei de hoed:
Ravenklauw!
Robert liep naar de tafel van Ravenklauw en de zaal klapte.
Doedijns, Walter
Huffelpuf
Filister, Simon
Griffoendor
Zo ging het maar door tot:
Gasthuis, Alfons
Ravenklauw!
Alfons ging bij Robert zitten en ze keken naar de sorteerceremonie. Professor Perkamentus stond op. 'Welkom op Zweinstein', en hij ging zitten. Op dat moment verscheen er eten en ze gingen daarna een klassenoudste volgen naar de leerlingenkamer. Alfons en Robert gingen naar hun slaapzaal. Ze sliepen al snel. Het was heerlijk op Zweinstein.

5. Avis (1/2)

Robert was al vroeg wakker en keek op zijn rooster. Ze hadden als eerste bezweringen. Maar die les begon pas om 9 uur. Robert ging zijn bed uit en zag dat Alfons al aangekleed was. 'Goedemorgen', zei Robert.
'Morgen', zei Alfons. Op dat moment kwam er een jongen aan met zwart haar en blauwe ogen. Hij herkende hem van de sorteerceremonie.
'Hoi. Ik ben Terry. Terry Bootsman.', zei de jongen.
'Hoi. Ik ben Robert Davids en dat is Alfons Gasthuis', hij wees op Alfons.
'Ik zit ook in het eerste jaar van Ravenklauw. We hebben toch als eerste les bezweringen?', vroeg Terry Bootsman. Robert knikte en ze gingen naar de Grote Zaal, die moeilijk te vinden was voor hen. Ze liepen van het trappenhuis en Terry deed de deur open. Ze liepen naar binnen en zagen het betoverende plafond. Professor Perkamentus kwam er aan lopen en begroette hun: 'Goedemorgen jongens. Lekker geslapen?', vroeg hij.
'Jazeker, professor', zeiden ze in koor. Professor Perkamentus liep verder en de jongens gingen zitten. Robert schepte flink veel eten op: Hij had trek!

Na het eten liepen ze het trappenhuis op en liepen naar de derde verdieping. Daar bevond zich het lokaal van spreuken en bezweringen. Professor Banning liet hen vrolijk binnen en wachtte tot ze allemaal op een plekje zaten. Professor Banning begon te vertellen: 'Welkom allemaal bij de eerste les van Spreuken en Bezweringen. Voor de gene die het nog niet weten, ik ben Filius Banning, voor jullie professor Banning. Vandaag wil ik het hebben over de spreuk avis. Als we te weinig tijd hebben wil ik het er de volgende les ook nog over hebben. Pak allemaal je toverstaf en doe mij na', zei professor Banning en hij maakte een simpel gebaar met zijn toverstaf. Robert, Alfons en Terry pakten hun toverstaf en probeerden Banning na te doen. 'Om de beurt?', vroeg Terry en de anderen knikten. Robert begon.
'Agis!', riep hij, maar in plaats van dat er een vogeltje uit kwam, kwam er een straal water uit. '
Evanesco!', riep Banning, en hij wees op het water.
Nu was Alfons aan de beurt.
'Avis!', hij was de eerste die het was gelukt en professor Banning beloonde hem met 5 punten voor Ravenklauw. Nu was Terry aan de beurt.
'Avis!', maar bij hem kwam er alleen maar een vogelgeluid uit. Nu mocht Robert het weer proberen.
'Avis!', maar dit keer kwam er wel een vogeltje uit. Het was hem gelukt!

6. Avis (2/2)

Professor Banning applaudisseerde voor Robert en Alfons probeerde het weer.
'Avis!', riep hij en er schoot een vogeltje uit de punt van zijn toverstok. Professor Banning was in de wolken toen het iedereen was gelukt. Hij nam ze mee naar een leeg lokaal. Hier moesten ze een soort optreden doen, zei professor Banning. 'Een optreden?', vroegen ze in koor.
'Jazeker! Graag in de rij staan, dan leer ik jullie wat!', zei professor Banning. Het was een merkwaardige les. Ze moesten vogeltjes uit hun gewaad toveren. Toen het iedereen was gelukt (De zwadderaars met tegenzin), gingen ze naar de Grote Zaal om het te laten zien aan het schoolhoofd. Robert schaamde zich een beetje, en aan de blikken van Alfons en Terry te zien dachten zij het zelfde. 1 voor 1 moest iedereen naar voren komen. Professor Banning las de namen op. Toen kwam: 'Davids, Robert', en Robert ging naar voren. Hij toverde wat vogeltjes met de spreuk avis en Banning glimlachte breed.


Toen ging de bel en professor Banning gaf opdracht om de spreuk nogmaals te oefenen voor de volgende les en Robert ging samen met Alfons en Terry naar de tafel van Ravenklauw, omdat de pauze begon, toen er een jongen aan kwam lopen. 'Hoi! Ik ben Peter Zwarts!', zei hij.
'Hoi. Ik ben Robert Davids. Ik heb je nog nooit gezien!', zei Robert en de rest stelde zich ook voor.
'Nee, dat klopt. Ik ben overgeplaatst van Hanenstein.', antwoordde Peter, toen hij de anderen moeilijk zag kijken zei hij: 'Dat is ook een toverschool'. Ze gingen naar een leeg lokaal en ze pakten hun toverstaf. Blijkbaar kende Peter de spreuk al, want hij deed hem in een keer goed. Robert was nu aan de beurt.
'Avis!', riep hij en er kwam een vogeltje uit zijn staf. Peter grijnsde breed en Alfons ging.
'Avis!', riep hij en er kwam een goud vogeltje uit zijn staf. Nu ging Terry.
'Avis!', en ook bij hem kwam er een vogeltje uit zijn staf. Ze waren net bij de 4e beurt van Terry toen er een groepje eerstejaars van Zwadderich langskwam. Terry mompelde iets in zijn "Hoest" wat verdacht veel leek op problemen. En later bleek dat wel want de Zwadderaars hadden hun toverstaf getrokken, maar Robert hield zijn staf ook paraat. De grootste wou hen net vervloeken, maar Robert riep: 'Avis!'.
'Ah, Davids heeft een nieuwe spreuk geleerd!', zei de grootste toen hij het vogeltje ontweek. Professor Anderling kwam aanlopen en de Zwadderaars maakten voort.

'Ah, prima! 10 punten voor Ravenklauw!', zei professor Banning de volgende les en hij was diep onder de indruk. Ze oefenden nog wat en toen ging de bel. Ze liepen vrolijk weg en professor Banning zwaaide hen uit.

7 Deplasma (1/2)

Na een lange les bezweringen gingen ze naar de les verweer tegen de zwarte kunsten. Iedereen had er al naar uitgekeken. Ze liepen naar de 2e verdieping. Daar hadden ze verweer tegen de zwarte kunsten. Robert liep samen met Alfons, Terry en Peter naar het lokaal. Een jongen uit Huffelpuf deed de deur open en ze zagen een man zitten. Hij begon zich voor te stellen.
'Hallo. Ik ben professor Lupos en ik geef jullie verweer tegen de zwarte kunsten. Pakken jullie je toverstaf? Boeken mogen weg!', zei professor Lupos. De leerlingen pakten hun stok en legden die op hun tafel. Professor Lupos begon te vertellen.
'Vandaag leer ik jullie de spreuk deplasma! Deplasma is niet echt zo moeilijk, maar je moet je wel concentreren. Pak je toverstaf en oefen de beweging die ik nu laat zien, en roep dan deplasma. Richt je toverstaf op dit groene ''slijm''', begon Lupos.'Werk in tweetallen!'
Robert ging samen met Alfons en Terry met Peter. Alfons haalde twee bordjes met ''slijm'' erop en legde die op de grond. Robert zei dat Alfons mocht beginnen en Alfons riep deplasma. De spreuk had niet veel effect. Er kwam weliswaar een groene lichtflits, maar er was maar een klein beetje slijm weg. Nu mocht Robert het proberen.
'Deplasma!', riep hij, maar de spreuk had ook niet gewerkt. Hij keek om zich heen en zag dat nog niemand de spreuk onder de knie had. Nu probeerde Alfons het weer.
'Deplasma!', riep Alfons, maar dit keer lukte het hem. Het slijm was verdwenen. Robert keek naar Terry en Peter. Zij hadden tot nu toe geen succes. Alfons gebaarde dat Robert kon gaan en Robert trok zijn toverstok weer.
'Deplasma! Deplasma! DEPLASMA!', riep Robert. Hij had geluk, het slijm verdween. Professor Lupos grijnsde breed en trakteerde Ravenklauw op 10 punten. Professor Lupos zei dat de bel ging en gaf als huiswerk op om de spreuk te leren voor de volgende les.

Robert, Alfons, Terry en Peter gingen naar de leerlingenkamer van Ravenklauw om daar uit te rusten. Peter had juist helemaal geen zin om uit te rusten en deed een voorstel.
'Zullen we naar de keukens gaan om wat te eten te pikken? Ik heb trek!', zei peter en hij keek naar de anderen. Alfons knikte, Terry zat nog even na te denken en wachtte af. Toen hij zag dat Terry ook knikte, knikte hij ja. Ze liepen naar de keuken toe. Peter wist hem direct te vinden.

In de keuken zagen ze allemaal huis-elfen. Die begroetten hen vrolijk en vroegen wat ze wouden hebben.

8 Deplasma (2/2)

Robert had ook wel trek, dus hij vroeg om een hele sparerib en aardappelpuree. Alfons bestelde een pompoentaartje. Terry vroeg ook een pompoentaartje en Peter vroeg om een salade en om brood. Ze liepen gevuld met eten naar een leeg lokaal, omdat Robert voorstelde om daar deplasma te oefenen. Ze hadden geen slijm, maar ze wisten het effect van deplasma. Robert begon. 'Deplasma!', en er volgde een groene lichtflits: Hij was goed. Nu was Terry aan de beurt.
'Deklasma!', zei Terry, maar de spreuk was verkeerd: Het was deplasma! Nu ging Peter.
'Deplasma!', zei Peter en er volgde een groene lichtflits: Ook deze spreuk was goed. Ze gingen zo maar door. Het lukten Alfons en Terry niet helemaal. Ze oefenden tot 5 uur 's avonds en toen gingen ze naar de Grote Zaal voor het avondeten.

Ze waren net aan het eten toen er een vuur werd veroorzaakt. De lerarentafel was in brand gestoken! Geschrokken deinsde professor Banning achteruit en toverde een straal water. Het vuur ging uit en ze zagen iemand in een blauw gewaad wegrennen. Ze kenden diegene: Het was Peter Zwarts. Robert schrok, en aan de blikken van Alfons en Terry te zien schrokken zij ook. Ze vertrouwden Peter. Hij was hun kameraad. En nu heeft hij hen verraden?

Na het eten gingen ze naar de leerlingenkamer van Ravenklauw ('Wat komt er eerder? De kip of het ei?') en gingen naar binnen. Ze gingen zitten bij het haardvuur. Op den duur kwam professor Banning langs. Hij vertelde dat Peter was gepakt. Omdat hij ook nog leraren had vervloekt werd hij van school getrapt ('Zijn verdiende loon!', zei een boze Terry). Daarna ging professor Banning weg en Robert, Alfons en Terry gingen naar hun slaapzaal. Ze wensten elkaar een goede nacht en ze gingen slapen.

Ze werden pas laat wakker. Toen ze beseften dat ze bijna te laat waren voor verweer tegen de zwarte kunsten, kleedden ze zich snel aan en gingen rennend naar het lokaal van professor Lupos. Ze waren nog net op tijd.
Professor Lupos begon te vertellen: 'Hallo. Welkom bij weer een nieuwe les van het vak verweer tegen de zwarte kunsten. Wij hebben het de vorige les gehad over de poetsspreuk, deplasma. Jullie hebben als huiswerk opgekregen om de spreuk te oefenen. Laat hem maar zien!', zei Lupos en de leerlingen pakten hun toverstok. Het klonk overal deplasma en al het slijm verdween. Professor Lupos was dik tevreden toen ze zijn lokaal verlieten.

9 Levicorpus (1/10)

Robert liep met Alfons en Terry naar de Grote Zaal. Onderweg kwamen ze Robbie tegen met zijn vrienden.
'Ah, mevrouw Davids!', zei Robbie sarcastisch.
'Heel grappig Robbie,' zei Robert een beetje meer sarcastischer dan Robbie.
'Whatever. Ik wil jullie een grappig spreukje leren. Echt een grappige spreuk,' zei Robbie. Robert, Alfons en Terry keken Robbie verbaasd aan. Ze volgden hen naar buiten tot ze op een grasveldje waren.
'Pak jullie toverstaf,' commandeerde Robbie. Robert, Terry en Alfons deden dat.
'Ik leer jullie de spreuk levicorpus. Kijk maar,' zei Robbie en hij wees met zijn staf op een zwadderaar. Die werd aan zijn enkels omhoog gehesen toen hij ''levicorpus'' riep. Robert moest keihard lachen. Robbie grinnikte. Hij gebaarde dat Robert, Alfons en Terry dat ook moesten doen. Robert mikte ook op iemand van Zwadderich. 'Levicorpus!', de spreuk werkte. De vrienden van Robbie keken verbaasd op toen de Zwadderaar waar Robert op mikte aan zijn enkels werd gehesen. Robert schoot weer in de slappe lach.
'Wat een grappig spreukje!', brulde Robert terwijl hij lachte. Robbie en zijn vrienden grijnsden.
'Alfons en Terry, waarom proberen jullie het niet?', vroeg Robbie.
Alfons en Terry richtten hun staffen allebij op een Zwadderaar.
'Levicorpus!', riep Alfons.
'Levicorpus!', riep Terry.
De spreuken hadden veel effect.
'Robert, je weet dat ik klassenoudste ben. Dus daarom. Vijf punten voor Ravenklauw,' riep Robbie. Robert was blij.

Ze gingen nog een tijdje door, totdat het donker werd en ze het kasteel naar binnen gingen. Robert was moe na al dat getrain. Terry was zo blij dat hij de spreuk een beetje kon, dat hij in alle opwinding een Zwadderaar aan zijn enkels hees.
'Oeps,' zei Terry. Robert moest lachen. De klommen door het portretgat en liepen naar bed. Ze praatten nog een tijdje door met elkaar over de spreuk levicorpus en zwerkbal. Morgen zou de eerste wedstrijd van het seizoen zijn. Robert, Terry en Alfons besloten dat zij ook heengingen. Ravenklauw moest tegen Zwadderich, en Robbie was de aanvoerder van Ravenklauw. Ze sliepen pas laat. Robert, Alfons en Terry hadden nog nooit het team van Ravenklauw of van een andere afdeling zien spelen.

Toen ze weer wakker werden was het al laat. Ze hoopten dat ze de wedstrijd niet hadden gemist. Ze klommen uit hun bed en liepen naar de Grote Zaal. Gelukkig waren ze nog niet te laat voor de wedstrijd. Professor Perkamentus wenste de spelers succes en samen liepen ze naar het stadion.

10 Levicorpus (2/10)


Toen Robert, Terry en Alfons er waren gingen ze op de tribune van Ravenklauw zitten.
‘Daar is het team van Ravenklauw!’ riep Leo Jordaan, die het commentaar verzorgde. ‘Davids, Chang, Oreal, Plagsma, Ketel, Davidson en Bell. Algemeen beschouwd als de beste ploeg die Zweinstein in jaren heeft voortgebracht –‘
Leo’s commentaar werd overstemd door gejoel uit de vakken van Zwadderich.
‘En daar is het team van Zwadderich, onder aanvoering van Marcus Hork. Hork, Malfidus, Warrel, Van Beest, De Graaf, Riem en Wagrel….’
‘Aanvoerders, schud elkaar de hand!’ zei madame Hooch.
Hork en Robbie stapten op elkaar af en grepen elkaars hand stevig beet; zo te zien deden ze hun best om elkaar vingers te breken.
‘Op uw bezems!’ zei madame Hooch. ‘Drie… twee… een…’
Robbie en de rest van het team steeg op. Robert had gehoord van Robbie dat hij jager was. Robert wou hem graag zien spelen. Madame Hooch schopte tegen een grote koffer. Die ging open en er vlogen vier ballen uit: De gouden snaai, twee beukers en een slurk. Robbie ging samen met Filus Oreal en Olivier Plagsma achter de slurk aan.
‘En daar gaan ze! Davids heeft de bal. Hij speelt hem over naar Oreal. Die ontwijkt op het nippertje een beuker. Hij speelt hem over naar Plagsma. Davids… Oreal…. Plagsma scoort! Tien tegen nul voor Ravenklauw,’ zei Leo Jordaan. Robert was blij dat Ravenklauw voor stond. Hij keek naar het vak van Zwadderich en zag dat een Zwadderaar afkeurend brulde. Robert hoopte dat hij de spreuk levicorpus mocht gebruiken, maar die spreuk kon hij niet gebruiken, omdat er leraren bij waren. Cho Chang ging achter de snaai aan. Malfidus achtervolgde haar. Cho stak haar hand uit. Ondertussen was het honderd - negentig voor Ravenklauw. Cho opende haar hand en sloot haar vingers om de minuscule gouden snaai, ter grootte van een walnoot. Robert wist wat dat betekende: Ravenklauw kreeg honderdvijftig punten erbij. Ravenklauw had gewonnen met tweehonderdvijftig tegen negentig. Robert ging naar het kasteel toe. Terry en Alfons volgden hem. Onderweg kwamen ze een jongen met zwart haar tegen. Robert maakte maar een praatje met hem.
‘Hoi, Anton,’ zei Robert, die Anton Goldstein begroette.
‘Hoi Robert, Terry en Alfons. Leuke wedstrijd hè?’ vroeg Anton. Robert, Terry en Alfons knikten.
‘Ken je de spreuk levicorpus ook?’ vroeg Terry. Anton knikte. ‘Wil je die zien?’
Anton knikte weer. Robert trok zijn toverstaf, richtte hem op Anton en riep levicorpus.
Anton werd aan zijn enkels omhoog getild. Anton grijnsde.

11 Levicorpus (3/10) en opdracht 3

Ze maakten nog een tijdje lol, totdat ze trek hadden en naar de Grote Zaal gingen. Er was oponthoud bij de deur van de Grote Zaal. Anton (Die de langste van de vier was.) ging op zijn tenen staan om te kunnen kijken waarom ze er niet langs konden. Anton zag een briefje en las hem voor:


‘Met medeweten van het schoolhoofd hebben wij besloten een wedstrijd te houden. De wedstrijd bevat enkele opdrachten die juist uitgevoerd moeten worden. Als je geïnteresseerd bent in een plaats in de wedstrijd kun je je opgeven bij de Heer Gevaldus, die de wedstrijd mogelijk heeft gemaakt, maar voordat je bij hem bent, moet je nog veel doen. Nu hier de opdracht: Vind Heer Gevaldus. Hij is ergens op het terrein/in het kasteel verborgen. Maak gewag van verschillende dingen die proberen jullie te verhinderen te slagen. Succes!’

Robert had daar wel zin in. Aan de blikken van Anton, Alfons en Terry te zien hadden zij daar ook zin in. Ze pakten even wat te eten en begonnen. Ze liepen naar het terrein van Zweinstein. Ze liepen een gang door. Het viertal zag een deur. Ze wouden er doorheen gaan, maar hij was bedekt met groen slijm, ectoplasma! Robert wist wel wat hij moest doen: Deplasma uitspreken! Robert pakte zijn staf.
'Deplasma!' riep hij. Helaas had dit geen effect. Hij probeerde het nog een keer.
Toen dat niet werkte probeerde hij het nog een keer. Terry besloot maar eens te helpen. Het had een klein beetje meer effect. Alfons en Anton besloten ook te helpen, dus pakten zij ook hun toverstaf.
'Deplasma!' klonk het in koor. Dit had echter wel effect. Ze kwamen op een onbekend deel van het terrein. Ze wouden zich net omdraaien toen er een man met een zwarte jas een een muts op aan kwam lopen. Zou dit heer Gavaldus zijn? Anton maakte maar een praatje met hem.
'Hallo, heer Gavaldus. Wij moesten u toch zoeken?' zei hij. De man begon te lachen en trok zijn toverstok. Hij richtte hem op Alfons, Robert, Terry en Anton. Die sprongen achteruit. Robert aarzelde even en trok toen zijn toverstaf en wees hem omhoog. Hij hoopte vurig op een wonder en bedacht een spreuk.
'Perriculum!' schreeuwde hij. Zoals hij hoopte spoot er een fontein van vonken uit. De man werd woedend. Hij richtte zijn staf op Robert.
'Crucio!' zei hij. Robert had het gevoel dat al zijn botten in brand werden gestoken. Laat het ophouden, dacht hij. Robert had het gevoel dat hij werd gemarteld. Hij wou dat er een einde aankwam. Alfons, Terry en Anton probeerden de man te ontwapenen: Dat had niet erg veel effect. Robert begon te gillen, in de hoop dat één van de leraren hem zou horen. En toen hield het op. De man zwiepte weer met zijn staf. Hij verdween. Robert wist dat je niet kon verschijnselen of verdwijnselen op het terrein van Zweinstein. Maar er waren andere dingen om zorgen over te maken. Robert zat nog steeds te sluiptrekken. Terry, Alfons en Anton keken bezorgt naar hem. Toen Robert hen verzekerde dat het wel weer goed zou komen, liepen ze samen verder, op zoek naar heer Gavaldus. Ze besloten wel wat voorzichtiger te zijn. Ze wilden niet dat het weer gebeurt. Ze liepen weer naar het terrein voor de Grote Deur van het kasteel van Zweinstein. Ze gingen over het bruggetje om weer een weg te zoeken. Robert was nog niet zo vaak dit weggetje gevolgd. Ze keken links van hun en zagen professor Banning.
'Hallo heren. Hebben jullie heer Gavaldus al gevonden?' vroeg hij.
Robert, Terry, Alfons en Anton schudden hun hoofd. Robert vertelde professor Banning wat er gebeurt was. Die reageerde geschokt.
'Je voelt je toch wel goed hè? Je werd namelijk gemarteld,' legde professor Banning uit.

Toen professor Banning weer weg was liepen ze een eindje door. Ze keken voor zich uit en praatten over Zwerkbal. Terwijl ze praatten keken ze of ze heer Gavaldus zagen. Ze zagen heer Gavaldus in de bosjes. Hij tekende een stuk perkament voor hen. Hij legde uit dat ze zich nu hadden opgegeven en dat ze nu mee konden doen. Toen ze weer weg liepen kwamen ze de man tegen in de zwarte jas. Robert riep ''levicorpus'' en wees met zijn staf naar de man in de zwarte jas. Die werd aan zijn enkels omhoog getild. Aangezien niemand van hun wist hoe je de spreuk kon beëindigen, lieten ze hem maar hangen. Ze liepen terug naar het kasteel om wat te eten.

12 Levicorpus 4/10 en opdracht 4

Toen ze eindelijk bij de Grote Zaal aankwamen gingen ze naar professor Banning. Ze leverden het stuk perkament in dat ze aan professor Banning moesten geven en gingen naar de leerlingenkamer. Daar vertelde Anton Robert in vertrouwen dat hij een gevaarlijk fabeldier had verborgen in het kasteel. Alleen dat dier was ontsnapt. Robert besloot hem te helpen, en zo gingen de vier op weg.
'Wat voor dier had je dan verborgen, Anton?' vroeg Robert.
'Een Acromantula. Het is nog maar een hele jonge,' antwoordde Anton.
Robert keek geschokt. Hij wist dat een Acromantula heel erg gevaarlijk was.
Ze besloten te beginnen in de kerkers. Ze gingen beginnen naast het toverdranklokaal. Daar was een leeg kamertje. Ze hoorden iets bewegen... Ze wisten niet wat het was.
'Ik denk dat we beter onze stok kunnen trekken,' stelde Robert voor. De anderen knikten en ze trokken allemaal hun staf. Dat wat ze hoorden kwam tevoorschijn, alleen was het geen acromantula.
'Lumos!' riep Anton, en er verscheen een lichtpuntje aan zijn staf. Ze zagen door het licht een man in een zwarte jas. Robert herkende hem meteen! Dat was de man die Robert had aangevallen! Dat was de man die ze over de kop hadden laten hangen! De man trok zijn staf. Robert richtte zijn staf op de man, maar tot zijn verbazing werd de staf niet op hem gericht, maar op Terry!
'AVADA KEDAVRA!' brulde hij. Geen van allen wist wat hij wou bereiken met die spreuk, maar er kwam een hoop groen licht vrij. Robert, Alfons en Anton keken allemaal naar Terry. Die leek niet te bewegen. Hij werd wit en koud. Ze wisten wat dat betekende... Terry was dood! Robert richtte vol afschuw zijn staf weer op de man, maar net toen Robert de man wou vervloeken, ging de deur van het kamertje open. Professor Banning kwam binnen lopen, met zijn staf paraat. Hij richtte hem op de man.
'Petrificus totalus!' riep Banning. De man verstijfde. Daarna had Banning weer aandacht voor Robert, Alfons, Anton en Terry. Professor Banning vroeg wat er gebeurd was. Robert vertelde alles, behalve van het ontsnapte fabeldier, en professor Banning luisterde. Hij beloofde hun dat hij zou proberen hem weer tot leven te wekken, en dat de man in de gevangenis zou belanden. Toen professor Banning beiden had meegenomen begon Anton te praten: 'Het is allemaal mijn schuld! Ik had jullie meegenomen! Het is mijn schuld!'. Pas toen Robert en Alfons hem er van verzekerd hadden dat het niet zijn schuld was, hield hij op. Samen zochten ze verder naar de Acromantula. Ze vonden hem in een bezemkast vlak bij de Grote Zaal. Robert verlamde hem. Ze namen hem mee naar de leerlingenkamer en verborgen hem. Daarna gingen ze naar de Grote Zaal, omdat Perkamentus de leerlingen moest toespreken, over de gebeurtenis van vandaag.

13 Levicorpus (5/10)

'Jullie weten allemaal wel waarom jullie hier zijn,' zei Perkamentus. Een paar knikten, een paar schudden hun hoofd. 'Jullie zijn hier vanwege de moord op Terry Oswald Bootsman. Ja, hij is vermoord. Het ministerie van toverkunst wil niet dat ik dit jullie vertel, maar een geheime basis loopt groot gevaar. Ik ga jullie niet vertellen welke basis, anders zoeken jullie hem op. Maar wat ik jullie wel vertel, is dat die basis word aangevallen door de Beijen. Ik geloof dat een aantal die wel kennen. 1 van die Beijen was hier op Zweinstein. Hij is de moordenaar van meneer Bootsman. Daarom wil ik nu wat vertellen.Terry Oswald Bootsman... 11 jaar... Ravenklauw en student van Zweinstein. Hij begon aan zijn eerste jaar. Dat maakt het ook erger. Omdat hij op zo'n jonge leeftijd al is vermoord. Maar vergeet niet, Terry leeft altijd in ons voort. 'Robert keek om zich heen. Hij zag twee mensen, dat moesten Terry's ouders zijn.

Toen de toespraak afgelopen was liepen Robert, Anton en Alfons naar buiten. Ze besloten maar eens te gaan wandelen om het meer. Toen ze bij de eikenboom waren hoorden ze een ijzige stem achter hun:
‘Zozozo, wie hebben we daar?’ vroeg de stem. Robert, Alfonsen Anton keken achterom.
Ze zagen een jongen met blond haar en met een groen gewaad.Dan moest hij van Zwadderich zijn.
‘Ik ben Malfidus. Draco Malfidus,’ Anton proestte een nephoestje uit: Hij lachte. ‘Vind je mijn naam grappig, vies, smerig, miezerig modderbloedje!’ Robert vroeg zich af wat ‘’modderbloedje’’ betekende. Hij wistwel dat Draco Malfidus Anton uitschold. Robert trok zijn toverstaf.
‘Avis! Deplasma! Levicorpus!,’ riep Robert. Er schoot een vogeltje uit, gevolgd door een groene lichtflits, die werd weer gevolgd dooreen rode lichtflits. De spreuken hadden veel effect. Hij werd op zijn enkels omhoog gehesen. Hij trok zijn toverstaf ook en riep: ‘Pullus!’. Robert werd geraakt en opeens werd alles langer. Hij zag ook grijs. Hij probeerde wat te zeggen, maar hij kakelde! Nu begreep hij het! Hij was getransformeerd naar een kip!
Draco zat de lachen. Hij richtte zijn toverstaf op zichzelf,er volgde een blauwe lichtflits, en hij stond weer op de grond!
‘Je moet weten dat de ene familie beter is dan de andere, Davids.Ik kan je daarbij helpen,’ zei hij, en hij veranderde Robert terug in een mens.Draco stak zijn hand uit. Robert negeerde de hand.
‘Ik denk dat ik zelf wel kan bepalen welke familie beter is dan de andere, Draco!’ zei Robert. Opeens hoorden ze weer een stem. ‘Draco, wat doe je!?’ riep de stem. Het was een meisje, zij zat ook in Zwadderich, maar ze zag er niet sluw uit. Zo te zien had ze er spijt van dat ze in Zwadderich zat.

14. Struikelvloek (1/2)

'Wat gaat dat jou aan, Lia?' vroeg Malfidus.
'Serpensortia!' riep het meisje dat Lia heette.
'Vipera evanesca!' riep Malfidus en hij wees op de slang. De slang verdween.
Malfidus wendde zich weer tot Robert, Anton en Alfons. Hij trok zijn staf weer en richtte hem op Robert.
'Egilius!' riep hij. Robert struikelde, en richtte zijn staf op Malfidus.
'Locomotor mortis!' riep hij. De benen van Malfidus plakten aan elkaar. 'Egilius!' Daarna struikelde Malfidus. Hij hief de bezwering op en richtte zijn staf weer op Robert.
'Pullus!' riep hij. De spreuk miste Robert op een haar. Robert, die nu wel erg kwaad begon te worden, richtte zijn staf op Malfidus en riep 'Levicorpus!'.
Malfidus ontweek de spreuk. Opeens werd hij nog bleker dan hij was. Robert keek achterom en hij zag een leraar. Gelukkig had hij, naar zijn gezicht te oordelen, niets gezien van het duel. Malfidus rende weg. Robert besloot maar eens naar de Grote Zaal te gaan. Toen hij daar was, werden zijn gedachten afgeleid door iets wat op het prikbord hing. Anton, die de langste was van de drie, las het voor.


Door de gebeurtenis dit jaar is het schoolbestuur er mee eens dat er een duelleerclub komt voor alle leerlingen die interesse hebben. Zet hieronder je naam en je afdeling, zodat wij weten wie mee doen met de duelleerclub, en wie niet. In deze lessen zal je veel leren over vervloekingen en meer. Over 2 week begint de eerste les.
Hoogachtend, Professor M. Anderling, assistend schoolhoofd, afdelingshoofd Griffoendor, en lerares gedaanteverwisseling.

Robert wou wel meedoen.Alfons en Anton ook wel, dus ze zetten hun naam op het formulier. Ze hadden allemaal zin in de eerste les. Robert besloot de struikelvloek maar eens te gaan oefenen, hij kon hem al de eerste keer, maar hij vond het noodzakelijk om nog eens meer te gaan oefenen met die spreuk. Ze spraken buiten allemaal Egillius uit over elkaar. Robert over Alfons, Alfons over Anton, en Anton over Robert. Alle drie de spreuken hadden effect. Ze vielen op het zachte, groene gras. Ze schoten in de lach. Ze vonden het een bijzonder grappige spreuk. Toen ze waren uitgelachen gingen ze naar de leerlingenkamer van Ravenklauw. Robert ging direct naar bed. Na dat avontuur was hij wel moe. Ze waren nog steeds geschrokken over de dood van Terry.
'Ik zal niet rusten voordat ik crucio heb geleerd, en dat ik hem tegen die moordenaar heb gebruikt' zei Anton. De anderen knikten.
'Wat betekent ''modderbloedje'' eigenlijk?' vroeg Robert.
'Modderbloedje is een scheldwoord voor mensen die geen ouders hebben die kunnen toveren. Sommigen, zoals de familie van Malfidus, vinden dat ze beter zijn dan anderen, omdat ze zogenaamd ''zuiver bloed'' hebben. Het is natuurlijk belachelijk' zei Alfons.

15. Struikelvloek (2/2) +suikerveer

Toen ze waren uitgepraat gingen ze slapen. Alfons en Anton sliepen al vroeg, maar Robert lag nog lang wakker. Wat was dat gebied? Wie was de moordenaar? Waarom werd Terry vermoord?

In de volgende twee weken gebeurde er niet zoveel. Maar vandaag begon de duelleerclub.
'Wie zou er les geven?' vroeg Robert benieuwd. Zijn vraag werd snel beantwoord. Professor Sneep, de leraar toverdranken en afdelingshoofd Zwadderich, gaf les. Robert had al vanaf de eerste les een hekel aan Sneep.
'Ik ben professor Sneep en ik geef hier les,' zei Sneep. 'Davids, Draco, kom hier. Jullie gaan een demonstratie doen.' Robert liep op het langwerpige, groene, podium.
'Als ik tot drie tel beginnen jullie te duelleren. Een... twee... drie... begin!'
Robert trok zijn toverstaf.
'Egilius!' riep hij, en hij richtte zijn staf op Malfidus. Hij struikelde. De spreuk had effect. Toen trok Malfidus zijn staf. Hij richtte hem op Robert en keek arrogant.
'Pullus' riep hij. Robert, die toch wel snel was, ontweek hem. Maar, omdat de spreuk altijd raak was, veranderde hij toch in een kip.
'Paralitis!' riep Malfidus. Robert ontweek hem. Hij zag een flits, hij was weer een mens! Hij richtte zijn staf weer op Malfidus.
'Locomotor mortis!' riep hij, en Malfidus' benen werden aan elkaar geplakt. 'Avis!'. Er volgde een vogeltje uit zijn staf, die op Malfidus afvlogen. De locomotormortis-spreuk was afgelopen. Malfidus stond weer op.
'Everte statym!' riep hij. Robert werd van zijn sokken geblazen. Toen hij geland was stond hij weer op.
'Paralitis!' riep Robert. Malfidus werd verlamd.
'Enervatio!' riep een stem achter Robert. Hij keek om, en hij stond tegenover Sneep. Hij keek Robert aan op een sluwe manier, die Robert niet prettig vond.
'Tien punten aftrek voor Ravenklauw'. Toen Sneep dat had gezegt, ging de deur open.
'Tien punten voor Ravenklauw,' zij de stem. Ze keken om, en ze zagen professor Lupos.
'Lupos! Deze jongen heeft zich misdragen. Hij hoord gestraft te worden!' brulde Sneep.
'O, ja? Wat deed hij dan?' vroeg Lupos.
'Hij verlamde meneer Malfidus,' zei Sneep.
'Dat is toch niet verboden?' vroeg Lupos. Sneep keek hem woedend aan. Hij was niet erg blij.

De brieven zijn hier schuin. De stukjes waar geen brieven zijn is dikgedrukt, vanwege problemen met de tekst. Excuses voor dit ongemak. Nu merk ik ook dat de zinnen aan elkaar zitten.

16. Ebublio (1/2)
Toen ze klaar waren met de demonstratie, werden ze in paren verdeeld. Robert moest met Anton, Alfons moest met Malfidus. Daar was Alfons niet echt blij mee.
'Ok Anton. Jij mag beginnen,' zei Robert.
'Ok, is goed,' zei Anton. Ze trokken hun staf, en hielden die als zwaarden vast.
'Ebublio!' begon Anton. Robert ontweek de zeepachtige bellen die uit de toverstaf van Anton kwamen.
'Ebublio!' riep Robert. Ook Anton ontweek de zeepachtige bellen.
'Petrificus totalus!' riep Anton. Robert ontweek hem. 'Expelliarmus!'Robert's toverstaf werd uit zijn hand geblazen. Hij ontweek Anton's volgende spreuk en vloog op zijn staf af. Hij pakte hem, maar op dat moment klonk de bel. Dat betekende dat de les was afgelopen.
'Voor de volgenden les hebben jullie ''ebublio'' onder de knie,' zei Sneep.
Ze gingen naar de leerlingenkamer. Ze besloten daar maar eens ebublio te gaan leren. Om vijf uur 's avonds hadden ze de spreuk al aardig onder de knie. Toen gingen ze naar de Grote Zaal, omdat dan het avondeten begon. Eenmaal daar kwam er een uil aan. Het was een steenuil. Er zat een brief aan. Robert maakte hem los en las de brief.

Hoi Robert,Hoe gaat het op Zweinstein? Leuk he? Hier thuis gaat alles best. Als cadeautje voor jou deze sneeuwuil. In welke afdeling zit je? Heb je veel vrienden gemaakt? Is er nog iets bijzonders gebeurt? Schrijf ons. Je ouders.PS: Je mag deze uil houden. Hij luistert naar de naam ''hector''.

Toen Robert de brief uit had stopte hij de brief weer in de envelop. Hij pakte een nieuw stuk groot perkament en begon zijn antwoord te schrijven.

Hoi Pap en Mam,Het is heel erg leuk hier en ik zit in Ravenklauw.Alleen is twee weken geleden een van mijn vrienden vermoord door een lid van een geheim gebied. Hoe gaat het met papa? En met mama?

Groetjes Robert van Ravenklauw

Dit moest genoeg zijn, dacht Robert. Hij bond zijn brief om de poot van Hector en stuurde hem naar zijn ouders. Hij liet hem het raam uit. Hij wachtte tot hij uit het zicht was en begon zijn huiswerk te maken. Hij had erg veel. Voor toverdranken moest hij een werkstuk schrijven over de bozoar. Voor gedaanteverwisseling moest hij de spreuk pullus leren. Lianna irriteerde iedereen met het feit dat haar kip te groot was en dat het meer op een haan leek. Robert luisterde ondertussen naar de radio. Hij luisterde naar de MOS. Dat was de Magische Omroep Stichting. Er was een liedje op van de Witte Wieven.

17 Deplasma correctieverhaal

Professor Lupos zei dat de bel ging en gaf als huiswerk op om de spreuk te leren voor de volgende les.

Robert liep naar de kerkers, samen met Alfons, Terry, en Peter. Daar was veel van dat groene slijm te vinden. Ze trokken hun staffen.
'Deplasma!' riep Robert. Nadat er een groene straal uit zijn staf kwam, was het slijm weg.
'Deplasma!' riepen ze allemaal. Er ging wat slijm weg... 'Deplasma!' Er ging nog wat slijm weg... 'Deplasma!' Haast alles was weg... 'Deplasma!' en het slijm was weg.

Toen al het slijm weg was liepen ze naar het kantoortje van professor Lupos. Die had geen les, want het lokaal was leeg, afgezien van Lupos zelf.
'Zouden we nog wat slijm mogen, professor?' vroegen ze. Lupos keek verbaasd op.
'Waarom dan?' vroeg hij verbaasd.
'Nou, we waren bezig met deplasma, maar we kunnen geen slijm meer vinden,' zei Peter.

Toen professor Lupos hun een bordje met slijm had gegeven, gingen ze weer oefenen.
'Deplasma!' riepen ze. Een klein beetje van het slijm ging weg. 'Deplasma!'
Weer een klein beetje ging weg.
'DEPLASMA!' riepen ze samen. Al het slijm ging weg. Ze oefenden nog een paar keer, maar dan zonder slijm. Ze bekogelden elkaar met Deplasma.
'Deplasma!' riep Robert, en hij richtte zijn staf op Peter. Die ontweek hem en riep: 'deplasma!' op Alfons. Die ontweek hem ook.
'Deplasma!' riep Alfons, en hij richtte zijn staf op Terry. Ook die ontweek hem.
'Deplasma!' riep hij, en hij richtte zijn staf op Robert. Die was even afgeleid en werd geraakt. Opeens begon hij te glimmen.
'Hé, dat is handig!' zei Terry, en daar waren de anderen het er mee over eens. Ze bekogelden elkaar weer. Aan het eind was iedereen glimmend schoon.

Ze schoten in de lach toen professor Lupos hun het hoogste cijfer gaf voor deplasma. Ze hadden wel is waar veel geoefend, maar toch was het wel leuk dat ze het hoogste cijfer van de klas hadden.

Aangezien ze na Verweer tegen de Zwarte Kunsten vrij hadden, besloten ze maar eens naar de radio te luisteren. Ze luisterden naar de Magische Omroep Stichting. Het werd meestal ''MOS'' genoemd. Er was een liedje van de Witte Wieven op. Het liedje ging over dansen als een hippogrief. Daarna was er een nieuwsbericht op. Robert werd op slag chagarijnig. Hij haatte het nieuwsbericht. Hij trok zijn toverstaf. Net toen hij een spreuk wou proberen, was het nieuwsbericht afgelopen. Opeens toverde hij weer een lach op zijn gezicht. Dat had hij altijd als het nieuws was afgelopen.

18 Struikelvloek correctieverhaal (dit gaat verder vanaf het duel)

Malfidus was weer opgestaan en richtte zijn toverstaf op Robert.
'Egilius!' riep hij, en Robert struikelde. Nadat Robert weer was opgestaan richtte hij zijn staf weer op Malfidus.
'Egilius!' riep hij. Malfidus struikelde nadat Robert de spreuk had uitgesproken. Alleen deze keer had de spreuk langer effect. Robert greep zijn kans, maar voordat hij een spreuk uit kon spreken, stond Malfidus weer op. Malfidus wou een spreuk uitspreken, maar Robert was hem te vlug af. 'Egilius! Egilius! Egilius!' riep hij. Malfidus ontweek de eerste spreuk, maar omdat Robert drie keer ''egilius'' had uitgesproken, raakten de andere spreuken hem wel. Weer struikelde hij. Ook deze keer werkte de spreuk langer dan normaal. Robert hoopte dat Malfidus niet snel opstond, maar hij stond toch heel snel op. Toen richtte Robert zijn staf weer op Malfidus, maar dit keer was Malfidus hem te snel af.
'Egilius!' riep hij. Robert werd geraakt en struikelde. Toen hij weer op wou staan, struikelde hij weer. Toen probeerde hij weer op te staan, maar hij viel weer. Nu was Robert het zat. Hij besloot elke vervloeking te gebruiken die hij maar uitspreken kon.
'Avis! Deplasma! Paralitis! Locomotor mortis! Levicorpus! Egilius! Ebublio!' riep hij. Malfidus ontweek ze met gemak. Ook hij sprak een heleboel spreuken uit.
'Pullus! Avifors!' riep hij. Robert ontweek ze. Toen sprak hij weer de struikelvloek uit over Malfidus. Die ontweek hem weer.
'Serpensortia!' riep hij. Robert wist wat hij moest doen.
'Vipera evanesca!' riep hij, die zijn staf op de slang die uit de staf van Malfidus kwam. Die verdween uit het zicht.
'Egilius!' riep Robert, op het zelfde moment dat Malfidus ''rictusempra'' riep. De spreuken kaatsten tegen elkaar aan. Die van Robert raakte hem zelf, en die van Malfidus raakte Malfidus. Malfidus lach dubbel van het lachen, en Robert struikelde. Robert vroeg zich af waarom Malfidus zo zat te lachen. Toen bedacht hij zich dat Malfidus Robert had willen aanvallen met de kietelspreuk. Robert lag nu ook te lachen. Niet omdat hij ook geraakt was door de kietelspreuk, maar omdat hij altijd moest lachen als iemand anders ook moest lachen. Toen besloot Sneep maar dat de duelleerclub voor vandaag dicht was. Hij zei dat volgende week donderdag weer een nieuwe les was, en dat ze ook uitdagingen van anderen konden aannemen. Robert, die blij was dat hij weer een nieuwe spreuk kon, ging samen met Anton en Alfons naar de leerlingenkamer van Ravenklauw.

Bedankt allemaal voor het lezen van Robert Davids. Ik ben al lang gestopt met schrijven met Robert Davids, en ik had nog wat op mijn computer staan.