Betsy Vuuren en het eerste halve schooljaar

.
Betsy Vuuren en het eerste halve schooljaar

Inhoudsopgave:
Proloog: De brief
Hoofdstuk 01: Het begin
Hoofdstuk 02: Toch wel een beetje heimwee
Hoofdstuk 03: Het wordt al een gewoonte
Hoofdstuk 04: Bijna vakantie
Hoofdstuk 05: Weer thuis, maar met heimwee

.

.
Proloog: De brief

- maandag 25 juli 2011 -
Betsy liep door het weiland, achter hun woning, naar het bos toe. De vakantie was net twee weken begonnen, maar ze keek nu al op tegen het einde van de vakantie. Want na de vakantie moest ze weer naar die stomme school toe, waar ze al jaren gepest werd. Ze had haar moeder gevraagd of ze naar een andere school mocht. Maar haar moeder wilde dat niet. Betsy had helemaal geen vriendinnetjes en daardoor altijd alleen. Behalve wanneer haar nichtjes op bezoek kwamen, maar die wilde eigenlijk ook niet met haar spelen. Ze moesten van hun moeder, dat wist Betsy ook wel... Na vijf minuten lopen was ze op haar plekje, een klein vijvertje midden tussen de bomen, Aan de linkerkant was een struikje, als ze daardoor heen kroop kon ze aan de vijver zitten zonder dat iemand haar zag. Hier ging ze meestal heen, dan nam ze haar schriftje mee en schreef aan haar verhaal. Ze schreef over een meisje dat heel populair is en heel veel vrienden heeft. Ze ging op de grond zitten en pakte haar boekje en een pen. Terwijl ze op de achterkant van de pen knabbelde dacht ze na over het verloop van haar verhaal

“Betsy! Ben je daar?” riep haar moeder, vanuit het weiland. Betsy kroop snel onder de struik door en liep haar moeder tegemoet. Ze wilde niet dat haar moeder haar favoriete verstopplek zou ontdekken. “Mama, wat is er?” vroeg ze, zodra ze haar moeder in het zicht had. Ze zag dat haar moeder een beetje buiten adem was en erg geschokken keek. “Kom vlug, Betsy! Er is een onbekende man op bezoek en die wil jou spreken.” zei haar moeder, terwijl ze haar dochter bij de arm pakte en meenam. “Wat heb je nu weer uitgespookt?” “Niks, mama! Ik heb niks gedaan.” verdedigde Betsy zichzelf automatisch, haar moeder gaf haar altijd de schuld als er iets mis ging. Haar moeder kwam uit een rijk gezin, maar had de fout gemaakt om met haar vader te trouwen. De ouders van haar moeder hadden haar laten vallen, toen ze trouwde. Vlak na de geboorte van Betsy was haar vader ervandoor gegaan met het spaargeld. Haar moeder was terug naar haar ouders gegaan voor hulp, maar die hadden haar de deur gewezen. Haar moeder vond een boerengezin die medelijden had met een zwangere jonge vrouw en ze mocht in hun achterhuis wonen, op de boerderij. Daar was Betsy geboren, bijna elf jaar geleden. En wonen ze nog steeds, met z’n tweeën.

Eenmaal thuis aangekomen zag Betsy de man op de bank zitten en hij glimlachte toen hij haar gezichtsuitdrukking zag. “Hallo, jij moet Betsy Vuuren zijn.” het was geen vraag, hij zei het alsof hij het wist. Hij stond op en stak zijn hand uit, “Ik ben professor Kielville, aangenaam kennis met u te maken.” “Eeuhm.. hoi meneer,” antwoordde Betsy een beetje verbaasd door zijn taalgebruik. Ze keek haar moeder even aan en ging toen tegenover die meneer op een stoel zitten. Terwijl ze zijn kleding bekeek vroeg ze: “Mag ik vragen wat u komt doen?” “Tuurlijk mag u dat vragen, juffrouw Vuuren,” zei hij rustig. “Ik kom u een brief geven van de school waar ik les geef, waarin staat dat u aangenomen bent op onze school.” “Wat!” riep haar moeder uit, “Over welke school heeft u het? Ik heb haar niet ingeschreven voor een andere school!” Ze draaide zich naar Betsy en keek haar woedend aan. “Wat het jij gedaan? Ik zei toch dat je op de school blijft waar je nu zit!” De meneer stond op en gaf Betsy een rolletje papier, daarna liep hij naar haar moeder en vroeg of ze even mee wilde lopen naar de keuken, om even iets te spreken. Betsy zag dat haar moeder eigenlijk nog verder wilde tieren tegen haar, maar tot haar opluchting liet haar moeder zich meevoeren naar de keukendeur. Nadat die dicht viel, keek Betsy weer naar het opgerolde papier in haar hand. Ze vond het maar raar papier, helemaal niet zoals de bladzijden uit haar eigen schriften. Ze rolde het uit en streek het glad op tafel, waarna ze begon te lezen:

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Schoolhoofd: M. Kielville

Geachte juffrouw Vuuren,

Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden. Het schooljaar begint op 1 september. Gelieve vóór 31 juli per uil reageren.

Hoogachtend,
Fenna Gorthorse
Assistent-schoolhoofd

Daarna bekeek ze de lijst die bijgevoegd was, te verbaasd om enig emotie te voelen. Toen ze de lijst bekeken had, pakte ze de brief er weer bij om opnieuw te lezen. Als het geen volwassen man was die dit had gegeven, zou ze denken dat het een grap was van de kinderen in de buurt. “En? Wat vindt u ervan?” vroeg een stem vanuit de deuropening. Betsy keek op en vroeg: “Is dit waar, meneer... Kielviel?” “De naam is Kielville en het is absoluut waar.” Hij liep naar de bank en ging zitten. “Betsy als je naar onze school wilt dan zal je me vanaf nu met professor moeten aanspreken. Bij ons op school zijn alle leraren professors, begrijp je dat?” “Ja, professor Kielville,” antwoordde Betsy terwijl ze opstond, “en ik wil graag naar uw school! Ik weet alleen niet of mama daar zo blij mee zal zijn..” “Je moeder en ik hebben het er al over gehad en je mag gaan!” legde professor Kielville rustig uit. “Kom nu even bij me zitten, want ik wil je nog wat dingen vertellen over de toverwereld en hoe je je schoolspullen kunt kopen. Je moeder heeft al toegezegd dat ze met je mee gaat en je ook naar de trein zal brengen op 1 september.” Betsy ging naast hem zitten en hoorde alles enthousiast aan. Een ding wist ze nu al zeker: Ze hoefde nooit meer naar die ‘stomme’ school!

.

.
Hoofdstuk 01: Het begin

- donderdag 01 september 2011 -
Betsy durfde de andere leerlingen niet aan te kijken en probeerde onopgemerkt een lege coupe te vinden. Buiten de trein zag ze, vanuit haar ooghoek, haar moeder met haar mee lopen. Haar moeder was, sinds het bezoek van professor Kielville, veranderd; veel aardiger geworden en ze ook eindelijk gesproken over Betsy’s vader, tot die dag had ze nooit een woord over hem gesproken. Haar moeder had haar de dag na het bezoek van professor Kielville bij zich geroepen voor de open haard. Toen kwam Betsy erachter dat haar heksenbloed van haar vaders familie afkomstig was. Haar moeder had nooit geweten dat haar man een tovenaar was, ze had altijd gedacht dat hij bij haar was weggegaan.. Totdat professor Kielville haar de waarheid had verteld; hij was gevangen genomen door een slechte tovenaar en niemand wist tot op de dag van vandaag niet of hij nog leefde..

‘Tik..tik..’ Betsy keek naar buiten en zag dat haar moeder zachtjes op het raam tikte. Toen ze zag dat Betsy keek wees ze naar een coupe verderop in de gang. Betsy zag dat haar moeder ‘lege coupe’ zei en glimlachte dankbaar naar haar. Snel liep ze door de gang en vond de coupe waar haar moeder het over had; hij was inderdaad leeg. Ze trok haar hutkoffer naar binnen en ging op de gang bij het raam staan. Haar moeder was aan het praten, maar Betsy verstond er niks van.. Ze knikte maar een beetje, in hoop dat dat een bevredigend antwoord zou zijn voor haar moeder. Toen klonk er ineens een harde fluit, die zelf in de trein te horen was. Betsy zag haar moeder verschikt om kijken en toen zette ze een stap terug, nu stond ze op een veiligere afstand van de trein. En daar begon te trein schokkend op te trekken, eindelijk was ze onderweg! Glimlachend zwaaide ze uitbundig naar haar moeder, net zolang tot ze haar helemaal niet meer kon zien. Toen draaide ze zich om, om terug de coupe in te gaan en zag.. haar hutkoffer in de gang voor de deur staan. Ze keek verbaasd door het deur raampje en zag twee kinderen zitten. Ze moesten lachen om haar gezicht en de jongen stak zijn tong naar haar uit. Ze voelde tranen opkomen, maar slikte ze weg en pakte snel haar hutkoffer. Met een laatste blik op die kinderen draaide ze zich om en verder door de gang.

Drie coupes verder zag ze door een deurraampje een meisje alleen in een coupe zitten, ze klopte op de deur en opende hem een op een kiertje. “Hallo.. zou ik bij jou mogen zitten?” vroeg ze zo zachtjes, dat het bijna niet te horen was. Het meisje keek op uit haar leesboek en knikte vriendelijk. “Tuurlijk, kom erbij!” zei ze vriendelijk en helder, “Zal ik je helpen met je hutkoffer?” Samen sleepte ze de hutkoffer naar binnen en zette hem naast die van dat meisje. Toen gingen ze tegenover elkaar op de banken zitten. “Ik heet Kiri” begon het meisje, dat blijkbaar Kiri heette, “Ik ga dit jaar met de tweede klas beginnen en jij?” “Mijn naam is Betsy en ik ben nieuw op school.” Betsy was nog steeds een beetje verlegen, mede doordat Kiri zo open en vriendelijk was. “Eerstejaars? Nou dan zal ik je alles vertellen!” antwoordde Kiri en ze begon Zweinstein en het terrein te omschrijven.

De meiden waren nog druk in gesprek toen de coupedeur werd open gemaakt, ze keken tegelijkertijd naar de persoon in de deuropening. “Willen jullie iets van het wagentje, dames?” vroeg de vrouw vriendelijk, terwijl ze een stap opzij zetten zodat de meiden het eetkarretje konden zien. “Nee, ik niet. Dank u wel, mevrouw.” antwoordde Kiri beleefd en toen keek ze Betsy vragend aan, “Jij?” “Nee, ik ook niet. Ik heb geen geld bij me.” antwoordde ze iets wat met spijt, “Dank u, mevrouw.” De vrouw knikte de meiden vriendelijk toe en sloot de deur weer. “Maar oké, je was aan het vertellen over de toverdranklessen..” zei Betsy. Kiri had al een heleboel verteld over Zweinstein; de bewegende schilderijen; de huiselven en nog veel meer. “We zijn er bijna.” Kiri keek uit het raam. “Laten we onze gewaden aantrekken.” zei ze, terwijl ze haar koffer open deed. Betsy stond op en opende haar eigen hutkoffer.

Toen ze uiteindelijk op het perron stonden, zei Kiri: “Nou, ik zie je straks bij de sortering en het feestmaal.” Betsy knikte, ze wist dat Kiri met koetsen naar het kasteel ging en dat de eerstejaars met bootje de tocht zouden doen. Ze hoopte dat ze ook in Ravenklauw zou komen, net als Kiri. Want dan zou ze al een oudere vriendin hebben, in haar afdeling. “Tot straks” antwoordde ze en Kiri liep het perron af naar de weg toe. Betsy keek om zich heen en zag aan het einde van het perron een vrouw staan. “Eerstejaars hierheen!” hoorde ze de vrouw roepen en ze liep er langzaam op af. Er stonden al een paar kinderen om de vrouw heen. Aan de rechterkant zag Betsy de twee kinderen die haar coupe hadden ingepikt, dus ze ging aan de linkerkant van de vrouw staan. Daar stonden al vijf kinderen, twee waren in gesprek met elkaar. Maar de andere drie stonden stilletjes voor zich uit te kijken. “Hoi.” zei ze zachtjes, niet echt tegen iemand speciaal. Geen van de leerlingen reageerden. Ze stonden nerveus te wachten op wat er komen ging. “Iedereen aanwezig?” vroeg de vrouw, terwijl ze over de groep heen keek, “Oké, we gaan met boten naar het kasteel toe. Volg mij maar.” Ze liepen het perron af en gingen naar de oever van het meer, daar lagen een tiental bootjes. “Maximaal vier leerlingen in een boot, niet meer!” zei de vrouw, terwijl ze zelf in een boot stapte. Betsy ging in een boot zitten, waar al drie leerlingen in zaten en toen iedereen zat begonnen de bootjes te varen. ‘Nu gaat het echt beginnen’ dacht Betsy op dat moment.

.

.
Hoofdstuk 02: Toch wel een beetje heimwee

- weekend 01/02 oktober 2011 -
“Wat een wedstrijd! Ik ben blij dat Ravenklauw gewonnen heeft, anders hadden wij geen kans meer op die cup.” zei Betsy blij, tegen haar beste vriendin. Ze zaten buiten bij het meer, de wedstrijd was al een uur geleden afgelopen. Maar Betsy kon er maar niet over ophouden! “Zo mooi, dat doelpunt van Henry! Vond je niet?” vroeg ze, maar ze kreeg geen antwoord. Dus draaide ze zich naar haar vriendin om en zag dat die breed grijnzend naar haar aan het kijken was. “Wat?” “Weet je? Je bent wel heel vrolijk dat Ravenklauw gewonnen heb, het is niet eens je afdeling?” lacht Kiri, “en volgens mij vind jij Henry een beetje leuk!” “Echt niet!” roept Betsy terwijl ze opspringt, “Hij zit in de derde! Wat moet ik met hem?” Ze kon er echter niets aan doen dat ze een beetje begon te blozen, “Ik wil nog niets weten van jongens.. Bah!” Kiri duwt tegen Betsy’s benen aan en Betsy laat zich weer in het gras vallen. Het volgende moment zijn ze in een vriendschappelijk gevecht bezig.

“Zo! Dat ziet er gezellig uit.” horen ze opeens boven zich. Beide meiden gaan rechtop zitten en zien Clara en Sinne staan. “Hoi!” zegt Kiri vrolijk, “Wat komen jullie hier doen?” Clara en Sinne gaan naast de meiden in het gras zitten en leggen hun schooltassen naast zich neer. “We wilde eerst even een uurtje van het weer genieten, voor we ons op ons huiswerk storten in de bibliotheek.” “Huiswerk.. ik ben blij dat ik dat dit weekend niet heb!” antwoord Betsy blij. Kiri staat op en zucht. “Ja, maar ik wel. Dus ik zie jullie later nog wel.” Ze houdt haar tas omhoog, ter groet, en loopt richting de voordeur. Betsy verontschuldigt zich bij Clara en Sinne en rent achter Kiri aan. “Kiri, wacht!” roept ze en Kiri blijft staan. “Betsy..” verzuchtte ze, zodra Betsy haar ingehaald heeft, “Waarom? Probeer nou eens vrienden met andere leerlingen te worden!” Betsy kijkt haar beteuterd aan. “Het is niet dat ik je niet graag om me heen heb, maar het is voor jou toch veel leuker als je meerdere vriendinnen hebt op school?” “Ik weet het.. maar ik vind het gewoon moeilijk om met andere te praten. Wat nou als ze me niet aardig vinden?” verlegen legt Betsy haar angst uit. Terwijl ze richting het kasteel lopen probeert Kiri aan Betsy uit te leggen dat leerlingen niet bij hen zouden komen zitten als ze haar niet aardig vonden. Maar Betsy kon dat niet geloven, ze was al veelte vaak gepest in haar leven. “Nou, ik zal maar naar mijn afdelingskamer gaan...” zei ze tegen Kiri, toen ze door de voordeur naar binnen liepen. “Dan kun jij je huiswerk maken.” Kiri gaf haar een medelevende glimlach en liep de trap op, om in de bibliotheek te gaan studeren.

Betsy zag haar enige vriendin weglopen en zucht. ‘Wat kon het leven zwaar zijn, als je aan je problemen en angsten dacht.’ Ze liep de trap op, maar ging niet naar haar afdelingskamer. Ze liep naar de uilenvleugel en ging daar uit het raam staan kijken. Zo kon ze een heel groot deel van het schoolterrein zien, ze vond dit uitzicht prachtig. Veel mooier dan het uitzicht dat ze had, vanuit het slaapkamerraam. “Hoi,” hoort ze opeens achter zich, “ook een brief aan het versturen?” Ze draait zich om en zag… Henry! Meteen voelde ze haar wangen opkleuren en ze probeerde ongezien te slikten. “H-hoi..” was het enige wat ze kon uitbrengen en daarna bleef ze hem aan staren. Henry moest er om glimlachen, maar liet dat niet zien aan Betsy, en deed zijn brief om de poot van zijn uil. Terwijl hij daarmee bezig was, kon Betsy hem bestuderen. “Nou, ik ben klaar.” verbrak hij haar gestaar, “Jij ook? Dan kunnen we samen naar beneden lopen?” Betsy keek geschokken om zich heen. “Euhm.. nee, ik.. euhm.. moet nog iets doen.” stammelde ze, “Ga jij maar alvast.” Henry haalde zijn schouders op en liep de trap af. Betsy leunde tegen het raamkozijn en zuchtte diep! ‘Nu had ze het verpest voor zichzelf’ Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan.

Na een kwartier durfde ze pas naar beneden te gaan. En ze liep richting de bibliotheek, in hoop dat Kiri al klaar zou zijn met haar huiswerk. “Hoi, ga je ook studeren?” Betsy schok nog erger dan dat ze had gedaan in de uilenvleugel, want nu had ze de stem wel herkent. En ze zag Henry vanuit de gang links van haar aankomen. “Euhm.. nee, ik ga alleen even kijken of mijn vriendin binnen is.” antwoordde ze langzaam en er schoten allerlei gedachten door haar hoofd: ‘Volgt hij me? Vindt hij me leuk? Ach nee, wat moet hij met een eerstejaars?’ Hendry hield de bibliotheekdeur open en ze stapte naar binnen, daar zag ze Kiri zitten aan een tafel. “Ja mijn vriendin is er, ik ga. Doei!” zei ze snel tegen Henry en liep naar Kiri’s tafel.

Kiri stopte met schrijven toen Betsy naast haar ging zitten en keek haar glimlachend aan. “Zag ik jou nou met Henry binnen komen en praten?” vraagt ze pestend aan haar. Betsy keek haar aan met een gezicht van ‘hou je mond’ en plofte neer op de stoel naast Kiri. “Ik kwam hem ook al tegen in de uilenvleugel.” zei ze met tegenzin. “De uilenvleugel? Ben je niet naar je afdelingskamer geweest?” vroeg Kiri verbaasd, ze kon niet begrijpen dat Betsy geen contact zocht met haar mede-eerstejaars. “I...ik had geen zin om mensen te zien ..” antwoordde Betsy vaag en vroeg: “Hoe gaat het met je huiswerk?’ Kiri had wel door dat Betsy het onderwerp probeerde te veranderen, maar dit keer zou ze doorzetten. “Bijna af! Zeg eens,” begon ze, “de waarheid? Waarom maak jij zo weinig contact met andere leerlingen?” Betsy keek haar vriendin aan en zag dat ze het onderwerp dit keer niet zou laten gaan. Ze zuchtte en zei verdrietig: “Ik heb heimwee!”

.

.
Hoofdstuk 03: Het wordt al een gewoonte

- woensdag 09 november 2011 -
Betsy loopt snel door de gang, ze is laat voor het ontbijt. Ze had vandaag moeite met opstaan, want haar bed was zo heerlijk warm geweest en een andere eerstejaars had geroepen dat het gesneeuwd had. Meteen had ze koude rillingen gekregen en was weer met haar hoofd onder de deken gekropen. Het resultaat was dat ze in slaap was gevallen en de andere eerstejaars hadden haar niet wakker gemaakt. Daar baalde ze nog het meest van! “Betsy?” Ze liep langs de Griffoendors tafel en hoorde achter zich haar naam, ze draaide zich om. “O, hoi Kiri!” Ze liep terug en plofte naast haar vriendin neer. “Ik heb me verslapen, dus kom snel even wat eten en dan ga ik weer.” Ze pakte ondertussen brood en beleg en begon te smeren. Kiri keek haar lachend aan, het gebeurde de laatste tijd steeds vaker dat Betsy zich versliep. “Je bent al helemaal gewend aan je bed hier op Zweinstein hé? En alle geluiden, waar je eerst altijd wakker door werd!” Ze stak haar tong uit, om haar vriendin te laten zien dat ze aan het pesten was. Want bij betsy wist je het niet altijd... Maar Betsy was ondanks (of misschien dankzij) het verslapen in een vrolijke bui en gaf Kiri een goedwillige klopje. “Jaja, het is al goed pestkop!” Ze stond op met twee boterhammen in haar hand. “Deze eet ik onderweg wel op!” Kiri proest het uit, terwijl Betsy haar tas over de schouder gooit en er weer vandoor gaat.

Pas in de pauze zagen Kiri en Betsy elkaar weer en ze liepen door de gang richting de Grote Zaal. Midden in hun gesprek bleef Betsy staan en kreeg een gezicht van ‘ik heb een grandioos idee’. Kiri keek haar verbaasd en een beetje benauwd aan, Betsy had altijd van die vage ideeën. “Ik heb vandaag geen zin om in de Grote Zaal te eten, bij die stomme eerstejaars die mij niet wakker hadden gemaakt vanochtend.” zei Betsy opstandig. Kiri zuchtte, er was altijd wel iets met Betsy! “Maar wat wil je dan? Het heeft gesneeuwd, ik heb geen zin om eten mee naar buiten te nemen hoor!” antwoordde ze. “De keuken.” zei Betsy simpel, alsof het antwoord doodnormaal was. Kiri keek haar vriendin aan. “En jij weet waar die is?” “Ja, ik hoorde twee vierdejaars met elkaar praten over hoe je de keuken binnen kunt komen.” Betsy’s ogen glinsterde fel en Kiri wist al hoe laat het was. ‘Betsy is weer op zoek naar kattenkwaad’ dacht ze bij zichzelf, terwijl ze langzaam haar hoofd schudden. Maar Betsy reageerde niet op haar stille afwijzing, dus ze zuchtte. “Oké dan maar.” ze gaf zich gewonnen, want ze was er al aan gewend dat als Betsy iets in haar hoofd had; dan gebeurde het ook. “Yes!” riep Betsy en ze trek Kiri mee richting de kelderdeur. “Kom snel, voor iemand ons ziet.” Kiri trekt zich los, maar rent wel achter Betsy aan. Voordat ze door de deur gaat kijkt ze goed om zich heen, maar niemand let op hen. Na vijf minuten lopen stopt Betsy bij een stillevenschilderij en steekt haar hand uit naar de peer. “Die ene vierdejaars zei tegen de andere: ‘Als je die peer kietelt gaat het schilderij aan de kant en kun je de keuken in.’ Dus daar gaat hij dan.” zei Betsy, terwijl ze de peer begon te kietelen. Terwijl ze aan het kietelen was begon het schilderij te bewegen en ze zette snel een stap achteruit. Het schilderij schoof aan de kant en ze zagen een gat in de muur. Betsy keek Kiri enthousiast aan en klom naar binnen. Kiri rolde met haar ogen, maar Betsy had het niet meer gezien, en klom achter haar vriendin aan.

Eenmaal binnen keek Betsy haar ogen uit, ze had nog nooit zoveel huiselven bij elkaar gezien. De huiselven waren druk in de weer rondom vijf grote tafels. “Kijk!” zei Kiri, wijzend op de tafels. “Die tafels staan precies zoals de tafels in de Grote Zaal.” Betsy liep naar een tafel waar eten op stond en wilde een boterham pakken. Op dat moment hoorde ze een piepend stemmetje van beneden komen, ze keek omlaag en zag dat er een huiself naast haar stond. “Sorry mejuffrouw, maar u kunt dat eten niet pakken. Dat is voor in de Grote Zaal.” zei de huiself zo beleefd mogelijk. “Maar als u honger heb, dan kunnen wij wel eten maken. Wat wilt u hebben?” Betsy keek verbaasd naar de huiself en daarna keek ze op naar Kiri, maar die trok enkel haar schouders op. “Nou..euhm.. Graag!” begon ze onwennig. “Dan willen mijn vriendin en ik graag een lekkere warme lunch hebben, als dat kan?” De huiself boog diep voor over en liep toen, zo snel zijn beentjes konden, weg.

Betsy glimlachte en begon brutaal met rondkijken door de keuken. Ze zag een bankje bij een openhaard en liep er op af. Ze ging zitten en roep naar Kiri dat ze ook moet komen. Kiri loopt langzaam naar haar toe en gaat bij haar zitten. Na tien minuten zien de meiden een karretje op wieltjes aankomen, met daarop allerlei schalen. Zodra het karretje bij hen stopt horen ze een piepstemmetje: “Alstublieft mejuffrouwen. Eet smakelijk.” daarna zien ze pas de huiself, die van achter het karretje wegloopt. Betsy grijnst naar Kiri en haalt de schalen van de borden. Kiri kijkt haar ogen uit, op de schalen liggen verschillende gerechten en allemaal warm. De meiden beginnen met eten en ze zien dat de huiselven het eten op de vijf tafels naar boven laten gaan. Toen ze klaar waren bedankte ze de huiselven en liepen de keuken uit. Eenmaal terug in de afdelingskamer ploft Kiri op een stoel bij de open haard neer. Betsy vraagt haar of ze zin heeft om te schaken. Zonder op antwoord te wachten, rent ze naar de slaapkamers. Als ze terug is met het bord en de schaakstukken van Kiri en haarzelf, beginnen ze met schaken.

.

.
Hoofdstuk 04: Bijna vakantie

- dinsdag 13 december 2011 -
“Ik wil dat jullie allemaal de spreuk oefenen voor de volgende les.” Professor Gorthorse maakt het bord schoon met een zwaai van haar toverstok. De eerstejaars van Griffoendor en Huffelpuf hebben net samen les gehad. De leerlingen zijn aan het opruimen en doen de kussens terug in de kist. “Klarina, je vergeet je kussen op te ruimen.” Klarina stond al bijna buiten het lokaal, maar kwam meteen terug en ruimt haar kussen netjes op. De hele klas wist dat je niks kon ‘proberen’ bij professor Gorthorse. “Betsy, wacht je even?” roept ze, terwijl ze het kussen in de kist propt. Betsy kijkt om en wacht op Klarina. Eenmaal in de gang pakte Klarina een schrift uit haar tas. “Ik hoorde dat je geen vader meer hebt?” begon ze. Betsy was meteen alert, want op de basisschool werd ze altijd gepest omdat ze vaderloos was en ze wilde niet dat dat op Zweinstein ook zou beginnen. “Van wie heb je dat gehoord?” vraagt ze dan ook meteen. Ze klonk gespannen en gaf bewust geen antwoord op de vraag van Klarina. “Rustig maar. Ik heb het thuis gehoord, dus op school weet niemand het.” Klarina keek om zich heen en zag dat de rest van de klas was doorgelopen, naar de volgende les. “Maar ik heb nu niet genoeg tijd om het allemaal uit te leggen. Zullen we na schooltijd even een rondje om het meer gaan doen?” Betsy twijfelde, maar knikte toch. Ze wilde veelte graag weten wat Klarina te vertellen had. “Oke, dan zie ik je 15 minuten na laatste les bij de voordeur,” zei ze nadenkend. “Ik moet namelijk eerst nog iets anders doen.” Klarina antwoord dat dat goed is en stopt het schrift terug in haar tas. Als ze op kijkt, loopt Betsy al door de gang weg. Betsy heeft allerlei vragen, waar ze antwoord op wil hebben. ‘Ik moet dit echt bespreken met Kiri, ik hoop dat ik haar kan vinden na de laatste les.’

Toen Betsy de trap afkwam, zag ze Klarina al staan bij de voordeur. Ze was te lang op zoek geweest naar Kiri en ook nog eens zonder resultaat. “Sorry, het liep iets uit.” zei ze ongemakkelijk. “O, dat maakt niks uit. Ik sta hier nog niet zo lag,” antwoord Klarina verlegen. De meiden gaan normaal gesproken nooit met elkaar om. Ze hebben zelf nog nooit in een groepje hoeven samen te werken in de klas. Na een kort stilte liep Klarina naar buiten. “Kom je?” Zwijgzaam lopen de meiden naast elkaar richting het meer. Betsy heeft een heleboel vragen en wil graag weten wat Klarina haar gaat vertellen, maar ze durft het niet te vragen. Bij het meer gaat Klarina met haar rug tegen een boom zitten. Dan kijkt ze vragend op naar Betsy. “Kom je erbij zitten? Dat praat wat makkelijker.” Betsy gaat tegenover haar zitten, met haar rug naar het meer. Ze ziet dat Klarina een schrift uit haar tas pakt. Ze keek naar Klarina’s gezicht, ze zag dat Klarina even twijfelde en toen het schrift op haar schoot legde. “Ik weet niet hoe ik moet beginnen,” zei ze, terwijl ze Betsy in de ogen aankeek. “Dus ik zeg het maar gewoon.” Betsy voelde de spanning stijgen en keek naar Klarina. “Wij- euhm... naja; we zijn halfzusjes.” gooit Klarina er plompt verloren uit. Daarna valt er een stilte. Klarina wacht op Betsy’s reactie, maar Betsy is te verbaasd om te reageren. Daarom geeft Klarina het schrift aan Betsy. “Oma, de moeder van onze vader, heeft een dagboek geschreven over haar zoon. Zij is vorig jaar overleden en ik vond dit dagboek bij haar op zolder. Zonder dat mijn ouders het weten heb ik het meegenomen en gelezen. Toen ik las dat ik een halfzusje had van dezelfde leeftijd, wist ik dat jij ook naar Zweinstein zou komen.” Klarina merkt dat ze begint te ratelen en stopt met praten. Betsy pakt het dagboek aan, maar slaat het niet open. Ze kijkt ernaar en blijft zwijgzaam. Klarina weet niet wat ze moet doen en staart over het meer. Zo verstrijken er een paar minuten. Dan slaat Betsy het dagboek open en begint te lezen. “Weet je?” begint Klarina zachtjes. “Je mag het lenen zolang je wilt. Dan kun je het rustig lezen.” Ze stond langzaam op en pakt haar tas. “Ik ga nu weer terug naar binnen. Als je er over wilt praten dan weet je me wel te vinden.” Ze begon naar het kasteel te lopen, maar bedacht zich en draaide om. “Betsy?” Betsy keek op uit het schrift, maar durfde nog niet recht in Klarina’s ogen te kijken. “Als je verder geen contact wilt hebben, dan moet je dat zeggen. Dan zal ik er nooit meer over beginnen.” Klarina wachtte niet op antwoord, maar begint richting het kasteel te lopen. Betsy keek haar na en ging toen in het dagboek lezen...

Die avond in de leerlingenkamer vertelt Betsy alles aan Kiri en vraagt haar advies. “Betsy, ik kan jou hier toch geen advies in geven!” Kiri glimlacht vriendelijke. “Wil je jouw vader leren kennen?” Betsy dacht over die vraag na. Blijkbaar had haar vader er bewust voor gekozen om bij haar en haar moeder weg te gaan, maar aan de andere kant was ze wel benieuwd naar hem. En hij had haar een halfzusje gegeven, terwijl ze enigst kind was. “Ik weet nog niet,” antwoord ze. “Het is zo plotseling. Ik- Mijn moeder en ik hoorde van de zomer dat hij ontvoerd was. Daarvoor heeft mijn moeder altijd gezegd dat hij bij ons was weggegaan. Ik weet het niet...” “En Klarina?” ging Kiri verder. “Wil je haar als zusje leren kennen? Het hoeft niet, ze zit in een andere afdeling. Als je wilt hoef je haar nooit meer tegen te komen op Zweinstein.” “Nee, ik wil wel. Een zusje! En dan nog van dezelfde leeftijd, wie had dat verwacht?” Betsy keek Kiri vrolijk aan. “Nu ga ik toch vrienden krijgen van mijn eigen leeftijd!”

.

.
Hoofdstuk 05: Weer thuis, maar met heimwee

- vrijdag 24 december 2011 -
De Zweinsteinexpress fluit schil en het station is in zicht. Op het perron staat het vol met wachtende ouders. De leerlingen die een plekje bij een raam bemachtigd hebben, hangen zwaaiend naar buiten. Andere leerlingen staan in de gangen te wachten, in hoop dat ze snel naar buiten kunnen. Niemand zit meer op zijn of haar plek en alle coupédeuren staan open. Behalve één coupedeur; die is gesloten en het gordijn is dichtgeschoven. In die coupé zitten drie leerlingen te overleggen. “Ik ga nu eerst met Klarina mee en jij zorgt ervoor dat je treuzelt,” zegt Kiri tegen Betsy. “Ja, ik ga als laatste de trein uit.” De trein rijd ondertussen het station binnen en Kiri pakt haar hutkoffer. “Blijf zo lang mogelijk in de trein, hóór!” zegt Kiri nog tegen Betsy, terwijl ze de coupédeur opent. “Ja! Ga nu maar,” Lachend duwt Betsy haar vriendin uit de coupé. Klarina komt naar voren en dan omhelzen ze elkaar. “Nou pas goed op jezelf, zusje!” zegt Klarina vrolijk. “En laat je niet meer pesten door de kinderen in je buurt!” “Nee, ik zal er tegen in gaan.” belooft Betsy. “En probeer jij zoveel mogelijk foto’s te verzamelen van papa? En maak ook foto’s van je huis, dan zie ik hoe jij leeft!” “Jij ook! En ook van je moeder, ik wil zien hoe ze eruit ziet.” “Klarina! Kom je?” Horen ze opeens vanuit de gang. Nog een keer omhelzen de zusjes elkaar en dan gaat Klarina de gang op, met haar hutkoffer achter zich aan. Betsy doet de coupédeur dicht en ploft terug op de bank. Ze hebben afgesproken dat zij als laatste uit de trein zou stappen, zodat Kiri tijd genoeg had om zichzelf voor te stellen aan de ouders van Klarina. Dan zou Klarina vragen of ze na de Kerst bij Kiri mocht gaan logeren. Betsy hoopte vurig dat het mocht. En ook dat haar moeder het goed zou vinden. Dan zouden ze elkaar weer ontmoeten bij Kiri thuis.

“Mam!” Klarina rent voor Kiri uit naar haar moeder. Nadat ze die geknuffeld heeft, draait ze zich om naar haar vader. Kiri loopt op het groepje af en gaat verlegen achter Klarina staan. “Hoi,” zegt de moeder van Klarina tegen haar, terwijl Klarina haar vader begroet. “Ben jij een vriendin van Klarina?” “Ja mevrouw, dat klopt.” “Mam, dit is Kiri. Mijn beste vriendin op Zweinstein!” zegt Klarina, terwijl ze haar vader los laat. “Mag ik alstublieft na de Kerstdagen een paar daagjes bij haar logeren?” Klarina kijkt expres niet naar haar vader, ze weet dat haar moeder eerder ja zegt. “Nou, ik denk dat we dat eerst thuis moeten bespreken.” hoort ze haar vader zeggen, maar haar moeder kijkt naar Kiri. “Zijn jouw ouders hier ook?” Kiri knikt en kijkt om zich heen. Dan ziet ze haar moeder staan en wijst naar haar. De vader van Klarina kijkt en herkent de moeder van Kiri. “Is jouw moeder de rechterhand van de Minister van Toverkunst?” vraagt hij verbaasd. Kiri voelt een binnenpretje opkomen, maar houd haar gezicht in de plooi. “Ja, mam werkt al járen voor de Minister.” Klarina had in de trein al verteld dat haar vader een gewichtige tovenaar was, die opkeek naar macht. “Nou... Ik denk dat ík Klarina dan wel naar jullie huis breng, na de Kerstdagen.” zei Klarina’s vader opeens. “Ik loop even naar je moeder toe, Kiki.” Klarina keek Kiri glimlachend aan, maar haar vader zag dat niet. Die was al onderweg naar Kiri’s moeder. “Je naam is Kiri toch?” vraagt de moeder van Klarina vriendelijk. “Ja, dat klopt mevrouw.” antwoord Kiri beleefd. Ze praten door over Zweinstein en even later komt de vader van Klarina terug. “Nou, dat is geregeld. Zullen wij dan maar gaan?” Hij schonk geen aandacht aan Kiri en liep richting de uitgang. Klarina en haar moeder namen afscheid van Kiri en liepen achter die man aan.

Kiri rende naar haar moeder en omhelsde haar. “Mam, bedankt dat zij bij me mag slapen,” begint ze. “Maar ik wil vragen of er nog iemand mag blijven logeren, tegelijkertijd.” Haar moeder keek haar verbaasd aan. Vorig jaar had haar dochter niemand mee naar huis genomen en nu opeens twee leerlingen? “Wie is wil je nog meer te logeren vragen dan?” vraagt ze, terwijl ze om zich heen kijkt. “Ze is nog in de trein, ik zal haar even halen.” Kiri rende al weg, voor haar moeder antwoord kon geven. “Betsy? Kom je naar buiten?” Kiri was de gang ingelopen, zodat men buiten niet kon horen wat ze zei. “Klarina mag blijven logeren! Nu jij nog.” Samen slepen ze de hutkoffer van Betsy naar buiten. Terwijl ze daarmee bezig zijn hoort Betsy een bekende stem. “Hoi lieverd!” Ze laat de hutkoffer los en vliegt haar moeder in de armen. Kiri gaat naast haar staan. “Mama, dit is mijn beste vriendin op Zweinstein. Ze heet Kiri, mag ik alstublieft bij haar logeren in deze vakantie. Bijvoorbeeld na de Kerstdagen?” Betsy had snel gesproken, maar haar moeder had alles begrepen. “Hoi Kiri. Waarom gaan jullie niet vragen of Kiri bij ons mag logeren?” Betsy kijkt verschikt van haar moeder naar Kiri, die ook niet weet wat ze moet zeggen. “Mam, we willen zo graag bij Kiri logeren. Daar zijn leuke buurtkinderen om mee te spelen!” zegt Betsy opeens. Ze weet dat haar moeder graag ziet dat ze met andere kinderen speelt. Ondertussen is de moeder van Kiri erbij gekomen en ze stelt zichzelf voor aan de moeder van Betsy. Na nog wat praten, hebben de vrouwen afgesproken dat Betsy 2 nachtjes bij Kiri gaat slapen. En dan met Oud & Nieuw weer thuis is.

Dan gaan de groep uit elkaar en lopen Betsy en haar moeder druk praten naar de uitgang. Achter in de auto kijk Betsy uit het raam. Ze is blij, weer thuis te zijn; bij haar moeder en haar eigen kamer! Maar ondanks dat ze graag thuis is, heeft ze nu een plek waar ze liever komt!
.

---

.
EINDE
Loraine, zou jij een slotje op dit topic kunnen zetten?
.